Feliz Navidad!

Φτάσαμε λοιπόν μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα.
Πολύ διαφορετικά απο αυτά που έχω συνηθίσει ώς τώρα.
Άλλη χώρα, άλλα ήθη κι άλλα έθιμα.
Και ξεκινάω...




1. Υπάρχουν Χριστούγεννα χωρίς το "laaaast Chriiiiistmaaas i gaaaave you my heaaaaart..."?
Kι όμως υπάρχουν! Και μάλιστα είναι πολύ καλύτερα.
Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις ραδιόφωνο, και ακούς τα ωραιότατα ακαταλαβίστικα Ισπανικά τραγουδάκια. Περπατάς στην Χριστουγεννιάτικη αγορά και απ τα μικρόφωνα άκους παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα ισπανικά κομματακια. Και πάλι ακαταλαβίστικα βέβαια αλλά δεν έχει καμία σημασία. Τουλάχιστον όχι αρνητική.
Πόσοι δεν το έχουν ακούσει ούτε μια φορά φέτος?
Εμ...γι αυτό το κάνω τόσο μεγάλο θέμα!


2. Χριστούγεννα χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο γίνονται?
Γινονται!Εδώ δεν στολίζουν ούτε δεντράκια, ούτε καραβάκια, ούτε τίποτα.
Γενικά η πόλη δεν είναι και πολύ του στολίσματος και του υπερβολικού και πολύχρωμου λαμπακίου. 2 λαμπάκια στον κεντρικό δρόμο, άλλα 2 στον καθεδρικό ναό κι αυτό είναι όλοΠερπατώντας στην πόλη ας πούμε, για να καταλάβεις οτι είναι Χριστούγεννα πρέπει να είσαι τυχερός και να πέσεις σε κανένα φωτεινο "Bon Nadal" (=Καλά Χριστούγεννα στα Καταλανικά).
Είμαι υπέρ αυτής της διακριτικότητας. Πολύ φωτάκι και λαμπάκι στη Ελλάδα. Σώνει ντε!

3.Κάλαντα? Ααα κάλαντα no!
Προφανώς,αυτό που τα παιδάκια πάνε απο πόρτα σε πόρτα και τραγουδάνε, γίνεται μόνο στη Ελλάδα. Η αλήθεια είναι οτι αυτό είναι το καλύτερό μου και ίσως απο τα λίγα πράγματα που θα ήθελα να γίνεται κι εδώ. Μίλησα με τη μαμά το πρωί και ακουγα απο την άλλη ακρη του ακουστικού παιδάκια να τραγουδάνε...ε, και να...ήταν η πρώτη και η μοναδική στιγμή που νοστάλγησα τα περσινά Χριστούγεννα.

Και το καλύτερο...το κράτησα για το τέλος!

4. Οπως είπα και πρίν δεντράκι δεν στολίζουν. Στα σπίτια τους βάζουν διάφορες χριστουγεννιάτικες φιγούρες. Ξερεις...τον Χριστούλη στη φάτνη, τους μάγους, τα προβατάκια




και αυτό!!






Θα αναρωτιέσαι λοιπόν εσύ (και με το δίκιο σου) αθώε αναγνώστη τι είναι αυτό. Αυτό είναι ένα κωλαράκι και απο κάτω του ένα σκατουλάκι.
Είναι ένα άνθρωπάκι που κάνει την ανάγκη του.
Τι δουλειά λοιπόν μπορεί να έχει αυτό μέσα στη φάτνη?
Εξέφρασα την ίδια απορία με εσένα, και μου είπαν πως στα παλιά τα χρόνια, τα Χριστούγεννα οι αγρότες (σχεδόν όλοι ήταν αγρότες), έχεζαν στα χωράφια τους, κι αυτό γινόταν κοπριά και κατ'επέκταση το έδαφος πρόσφορο για μια καλύτερη σοδιά.
Το πήραν λοιπόν εδώ αυτό το έθιμο και χαρίζουν ο ένας στον άλλο τέτοια ανθρωπάκια που τελικά συμβολίζουν την καλή τύχη!

Κι αυτά βέβαια βγαίνουν σε διάφορες versions οπως:



Ασπρα παιδάκια









Μαύρα παιδάκια









Μεγαλύτερα παιδάκια












Και οι μπαμπάδες τους!








ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! :)

Buena vida!

Βγήκαμε με τον συγκάτοικο απ’ το μετρό και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τη σχολή.
09.15 έδειξε το μεγάλο ρολόι στην πλατεία.
5 λεπτά περπάτημα και φτάσαμε.Κοντοστάθηκα για λίγο στις σκάλες.

- Αντε πάμε! Αργήσαμε πάλι.
- Μπα..εγώ λέω να μην έρθω το πρώτο 2ωρο.
Πήγαινε εσύ. Θα τα πούμε στο διάλειμμα.

Νύσταζα τόσο που φοβήθηκα πως θα με έπαιρνε ο ύπνος αν έμπαινα για μάθημα. Κι έτσι επέλεξα να μπώ στο διπλανό καφέ που σκοτώνουμε το 20λεπτο διαλειμμά μας.

-Buenos diaz Matina! Que tale?
-Muy bien! Y tu?
-Bien, bien…
-Café solo?
-Si, por favour.

Ήπια τον απαραίτητο πρωινό καφέ κι άρχισα να περπατάω στους δρόμους ακόμα μιας πολύβουης ευρωπαϊκής πόλης.

Ένιωθα μια ψύχρα να περνάει ολα τα υφάσματα που σκέπαζαν το σώμα μου. Απο τις λίγες φορές που με άφησε αδιάφορη.

Τα βήματά μου ήταν αργά, όπως αρμόζει σε κάθε περίπατο που σέβεται τον εαυτό του.
Ίσως αυτό ακριβώς να ήταν η αιτία που παρατηρώντας τους ανθρώπους είχα την αίσθηση πως κινούνταν σε ρυθμό fast forward. Ίσως και όχι.
Έφτασα στον μεγάλο πεζόδρομο. Εκεί που κοιτάζοντας προς τη θάλασσα, βλέπεις τόσο πολύ κόσμο που φαίνεται αδιανόητο να καταφέρεις να περάσεις ανάμεσά τους για να φτάσεις επιτέλους στο γαλάζιο. Δεν με ένοιαξε και πολύ γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Κι αυτό το ταξίδι φαίνεται πως είναι μακρύ..πολύ μακρύ. Ευτυχώς.
Κάθησα σε ένα παγκάκι να παρατηρήσω την κατάσταση. Αυτό είναι στ'αλήθεια "παγκάκι"...υποκοριστικό..
Γιατί τα φτιάχνουν έτσι εδώ? Είναι μόνο για έναν και με σίδερο στο πλάι.
Για σιγουριά...έτσι δεν θα μπορεί κανείς να κάτσει μαζί με κάποιον άλλο. χεχε! Μάλλον επειδή μόνο κάτι παππούδες ισπανοί αράζουν σε αυτά τα παγκάκια.
Με βόλεψε για να πώ την αλήθεια. Δεν μου αρέσει να με αποσπούν οταν σκέφτομαι.

Στο remote control είχε κολλήσει το κουμπί fast forward.
Παρατηρούσα την εξέλιξη τριών γενεών. Μπορεί και τεσσάρων.

Το ξέρω πως κάθε ηλικία έχει τη δική της ομορφιά, αλλά θα προτιμούσα να παραμείνω στην ομορφιά των 25. Δεν χρειάζομαι άλλη, είμαι καλυμμένη..ευχαριστώ.

Είδα κι ένα ζευγάρι γύρω στα 60 να φιλιέται.Πολύ ωραία εικόνα! Γιατί οι άνθρωποι μετά απο κάποια ηλικία φοβούνται ή ντρέπονται να έκφραστούν τρυφερά δημόσια? Ποιός ξέρει...

Ούτε καν νέοι το κάνουν. Ζήτημα είναι να είδα 4-5 παρόμοιες εικόνες, έναν μήνα που είμαι εδώ.

Σηκώθηκα, αποφασισμένη να χάσω τη μοναδικότητά μου και να γίνω ένα με την μάζα.

- Adios guapa chica!

- Adios! :)

Αυτό, που οι παππούδες ακόμη χαιρετούν αγνώστους στο δρόμο, ήταν πάντα το καλύτερό μου. Άσε που χρειάζεται για να σπάει λίγο την μονοτονία της πολυφημισμένης αποξένωσης.

Περπάτησα και ζεστάθηκα αρκετά.
Έβαλα τη ρόζ ζακέτα μου, στον πράσινο σάκο μου και συνέχισα.

Αν είχε στόμα αυτός ο δρόμος σίγουρα θα αναστέναζε. Φαντάζομαι έχει υποδεχθεί παππούτσια όλων των χρωμάτων και όλων των ειδών. Κάθε αξιοπρεπής τουρίστας και ντόπιος περνάει τουλάχιστον μια φορά την ημέρα απο την Ramblas.Εδώ έχει τα πάντα...ανθοπωλεία σε κάθε 10 μέτρα, ζωγράφους, μικροπωλητές, μικρές αγορές,κιθαρίστες, και πάρα πολλούς ακόμη που βγάζουν τα προς το ζήν, μεταμφιεζόμενοι οτι βάζει το μυαλό σου.

Ένα τερααααααααστιο meeting point της Ευρώπης!


Ακόμη θυμάμαι την μέρα που περπατούσα αμέριμνη και πέρασα μπροστά απ' τον ψαλιδοχέρη. Είχε μαζευτεί κόσμος γύρω του και ήμουν τόσο αφηρημένη που ούτε καν το πρόσεξα. Νόμιζα πως ήταν η γνωστή κίνηση της Ramblas. Μόλις τον πλησίασα έκανε ένα "χρατς-χρατς" με τα ψαλίδια του και κόντεψα να πάθω συγκοπή. Ναι, εντάξει...κι όλοι γελούσαν μαζί μου. Ορίστε, το είπα!

Είδα για χιλιοστή φορά το shopping therapy σε όλο του το μεγαλείο, αναρωτήθηκα για χιλιοστή φορά πιο ακριβώς μπορεί να είναι το συναίσθημα ικανοποίησης οταν βγαίνεις απο ένα μαγαζί κουβαλώντας σαράντα δύο σακούλες, παραδέχτηκα για χιλιοστή φορά το θαύμα της πλύσης εγκεφάλου και χώθηκα σε ένα στενό.

Μα ναι...αυτό είναι το συναίσθημα ικανοποίησης..πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα? Να βλέπεις πως υπάρχουν εγκέφαλοι που είναι ανεπίδεκτοι πλύσεως! Απςςς...έτοιμο το tip της ημέρας!

Είναι καλύτερα στα στενά δρομάκια. Πάντα ήταν. Σκέψου μόνο πως εκεί δεν χωράνε πολλές σακούλες. Τα βλέπεις?

Στη Βαρκελώνη όμως πρέπει να επιλέξεις το σωστό. Υπάρχουν κάποια που μπορεί να σε ξεγελάσουν. Δεν είναι τόσο στενά όσο φαίνονται.Με τον καιρό τα έμαθα. Κι ακόμη μαθαίνω.

Αυτό που διάλεξα οδηγεί σε μια ήσυχη μικρή πλατεία. Χεχε...τους ξέφυγα!

Πήρα ακόμη έναν cafe solo απ'το γωνιακό σαντουιτσάδικο και άραξα να απολαύσω τον ισχνό ήλιο.

Buena vida!

Berlin-Barcelona!

Hola! Que tale?
Φτάσαμε λοιπόν στη Βαρκελώνη, αλλά πρώτα λίγα λόγια για το Βερολίνο.
Δυστυχώς μείναμε μόνο 3 μέρες. Και λέω δυστυχώς γιατί δεν ήταν αρκετές οπως φάνηκε.
Η πόλη είναι πραγματικά η απόδειξη του γιατί δεν πρέπει κατ'ανάγκη μια πόλη να σημαίνει κάτι άσχημο.
Περπατήσαμε στο κέντρο, μέσα στην καρδιά του Βερολίνου, και..δεν είχε ΠΟΥΘΕΝΑ κίνηση.
Ούτε κόρνες, ούτε καυσαέριο...ούτε τίποτα!
Είχε τεράστια πάρκα με πράσινο, ποτάμια. Φύση μέσα στην πόλη.
Οι άνθρωποι εκεί είναι τέλεια οργανωμένοι.
Κάτι είχα υπ'όψην μου.Γερμανοί είναι αυτοί.
Το σκεφτόμουν κι έλεγα "έλα μωρέ, ξενέρωτοι..ολα τόσο τέλεια πια? Καταντάει βαρετό".
Tελικά τώρα που βρέθηκα εκεί, κατάλαβα πόσο θετικό είναι για μια πόλη να ξέρει να οργανώνεται τόσο καλά.



Είναι αυτή εικόνα πόλης?
Οχι, πείτε μου...είναι?




Το Βερολίνο είναι φτιαγμένο απο νέους και ιδανικό για νέους.
Περπατούσαμε συνεχώς αλλά καθε μέρα γινόταν κάτι μαγικό.
Μετα τις 6 το απόγευμα οι δρόμοι γεμιζαν με κόσμο. Μόλις έπεφτε ο ήλιος ήταν σαν κάποιος να έδινε το σύνθημα κι όλοι ξεχύνονταν.Μουσικές, ζογκλέρ,φώτα..κρύο..πολύ κρύο!
Και ο κόσμος, πολύ φιλικός και εξυπηρετικός.
Πραγματικά η πόλη είναι σαν βγαλμένη απο παραμύθι.
Μετά απο 3 μέρες εκεί, αποφάσισα πως θα ήθελα να περάσω κι εκεί ένα τρίμηνο.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα το κάνω!(τώρα που πήρα φόρα!)

Κι ύστερα...φτάσαμε στη Βαρκελώνη...
Τις πρώτες μέρες ψάχναμε για σπίτι. Μείναμε σε hostel 2 βράδια, και για καλή μας τύχη ένας φίλος φίλου μας φιλοξένησε για 4 ακόμη μέρες
.Η αλήθεια είναι οτι σε κάποια φάση είχα αρχίσει να απελπίζομαι.Μέχρι που σκέφτηκα να γυρίσουμε Βερολίνο και να μείνουμε εκεί. Στη Βαρκελώνη είναι πολύ δύσκολο να νοικιάσεις σπίτι μόνος.Συνήθως παίζει συγκατοίκηση.Και ολα τα δωμάτια που είδαμε ή ήταν περίεργοι οι συγκάτοικοι ή ήταν πολύ ακριβά (500 ευρώ το μήνα μόνο για ένα δωμάτιο σε σπίτι!) ή απαγορευόταν το κάπνισμα (έχουμε και αδυναμίες, τι να κάνουμε?) ή όλο κάτι τέτοια συνέβαιναν.
Μακάρι να είχα φωτογραφία οταν φεύγαμε απο κάποιο δωμάτιο που είχαμε κλείσει να δούμε.
Η απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο.
Με τα πολλά βρήκαμε έναν φίλο απο Σαντορίνη που μόλις έιχε έρθει κι εκείνος και μας είπε οτι στο σπίτι που μένει άδειασε ένα δωμάτιο. Οι επόμενοι που το νοίκιασαν, είμασταν εμείς!

Δεν είχε τύχει ποτέ να συγκατοικήσω με πολλά άτομα. Κι ούτε μου άρεσε η ιδέα.
Τώρα που έιμαστε 4 μέσα στο σπίτι και έχουμε τόσο καλή συνεννόηση....αναθεωρώ.
Πρίν φύγω, η καλύτερη μου φίλη είχε μια περιπέτεια και μου είχε πεί..."οτι κι αν συμβεί, να σκέφτεσαι θετικά. Μην τα παρατήσεις, μην κάνεις πίσω. Θα δείς που με τον καιρό όλα θα γίνουν όπως τα θέλεις".
Είχε δίκιο τελικά, αν και τις πρώτες μέρες είχα τις αμφιβολλίες μου.

Τελικά η Βαρκελώνη, αν και πολύ κοσμοπολίτικη, είναι όμορφη πόλη.
Στους δρόμους της μπορείς να γνωρίσεις κόσμο απο όλα τα μέρη της γής. Κι όλη είναι στην ίδια φάση. Ερχονται για λίγους μήνες.

Αυτή τη βδομάδα ξεκινάω και μαθήματα Ισπανικών. Ολα καλά κι ωραία, αλλά αν μιλούσαν και κανένα αγγλικό, θα ήταν ακόμη καλύτερα.
Εδώ, αν δεν ξέρεις Ισπανικά, δεν μπορείς να κινηθείς.
Δεν πειράζει..καλή ευκαιρία είναι.

Το μεγάλο ταξίδι!

Τέρμα τα ψέμματα!
Ήνηκεν η ώρα.
Βαλίτσα έτοιμη, εισητήρια έτοιμα, για ένα ταξίδι κυριολεκτικά στο άγνωστο.
Το μόνο γνωστό είναι ο προορισμός.Ολα τα υπόλοιπα...βλέποντας και κάνοντας.


Αύριο αναχωρώ για Αθήνα και την Τετάρτη για Βερολίνο. Κάνουμε μια στάση για 3 μέρες και μετά φύγαμε για Βαρκελώνη.
Εκεί λέω να περάσω αυτόν τον χειμώνα.
Το είχα στο νού μου καιρό τώρα αυτό το πλάνο αλλά ώς γνήσια ελληνίδα τίποτα δεν οργάνωσα.
Το να πάρω την απόφαση μάλλον μου ήταν αρκετό.
Βήμα πρώτο- έβγαλα τα εισητήρια απο τον Ιούλιο αλλά πάλι είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν κάνω το σωστό.

Μαμά-μπαμπάς-αδελφή είχαν κάνει κόμα για να κάνουν αυτούς τους ενδοιασμούς να λειτουργήσουν ανασταλτικά στην αποφασή μου.
Μαμά : να δώ ποιος θα σε φροντίζει εκεί που θα πάς.Ποιος θα σου μαγειρεύει που δεν έμαθες ούτε αυγό να βράζεις! Ξανασκέψου το.Μόνο αυτό έχω να σου πώ. (Ψέμα! είπε πολλά ακόμη!)
Μπαμπάς : Καλά, θα αφήσεις την δουλειά σου, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, για να πας εκεί και να κάνεις τι? Ξανασκέψου το.Μόνο αυτό έχω να σου πώ. (Ψέμα! είπε πολλά ακόμη!)
Αδελφή : Έχεις χαζέψει τελείως? 25 έφτασες, κι ακόμη να μεγαλώσεις! Ξανασκέψου το.Μόνο αυτό έχω να σου πώ. (Ψέμα! είπε πολλά ακόμη!)
Τελικά τα γονίδια στην οικογένειά μου, είναι πολύ δυνατά. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Βήμα δεύτερο- παραιτήθηκα απ' τη δουλειά. Το μπουρου μπουρου συνεχίστηκε. Χάθηκε μια μάχη, αλλά οχι και ο πόλεμος. Κάπως έτσι υποθέτω σκέφτηκαν.
Αντεξα! Δεν έπεσε το τείχος!

Τώρα που τα πράγματα πια έφτασαν στη τελικά ευθεία το πήραν απόφαση και μου εύχονται να περάσω καλά, να ντύνομαι ζεστά, να τρώω, να προσέχω, να παίρνω κανένα τηλέφωνο,να μην κυκλοφορώ τα βράδια μόνη να,να,να...

Μάζευα τα πράγματά μου σήμερα. Θα λείψω 6 μήνες, τι μπορεί να ΜΗΝ χρειαστώ απ'ολα αυτά? Οσο λιγότερα είναι δυνατό.Οσο λιγότερα είναι δυνατό.Οσο λιγότερα είναι δυνατό.
Νομίζω οτι πήρα μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Οτι έχω ξεχάσει θα το θυμηθώ στο αεροδρόμιο. Αυτό συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια ως γνωστό!

Το στάδιο της ελαφράς μελαγχολίας, αύριο στο πλοίο ( με ξέρω πια!).
Τουλάχιστον εξαλείφθηκαν όλοι εκείνοι οι ενδοιασμοί που είχα.
Είμαι πλέον σίγουρη και για το οτι θέλω να το κάνω αυτό το ταξίδι και για το οτι θα περάσω καλά τελικά. Think possitive πάντα.

Χαιρετώ λοιπόν και νεότερα απο τας Ισπανίας.
Adios!

Το ταξίδι

Οι διακοπές ήταν απαραίτητες. Ολιγοήμερες αλλά ιδανικές, αφού μετά απο ένα καλοκαίρι δουλειάς σε κοσμοπολίτικο νησί, ένα χωριό στο βουνό αποτέλεσε τον τέλειο προορισμό.


Φτάσαμε στην Βερενίκη.Το τελευταίο χωριό του νομού Ιωαννίνων.
Καφές το πρωί στην αυλή με τη γιαγιά.


Η ζακέτα απαραίτητη, μιας και ο χειμώνας φτάνει νωρίτερα στα βουνά. Μιλάμε για κρύο..πολύ κρύο.
(Νησιώτισα είμαι, δεν αντέχω σε χαμηλές θερμοκρασίες!).






Και τα βράδια στο τζάκι.
Είπαμε...πολύ κρύο!











Α, θα πάμε βόλτα?
Για δες τι ψηλά δέντρα!
Έχει πολλά τέτοια εδώ. Και πόσο πράσινο..πω πωωω...







Τι εννοείς θα ανέβουμε στο βουνό?
Εκεί πάνω?
Πάνω πάνω?
Ναι..το βλέπω το ελατοδάσος, αλλά είναι τωρα απαραίτητο να πάμε ως εκεί? Αφού φαίνεται κι απο δώ.
Καλά...πάμε..ναι,ναι...αντέχω....(φφφφφ)






Το ελατοδάσος...(φφφφφφφ) φτάσαμε.
Άξιζε τον κόπο τελικά.
Πολύ πυκνό και πανέμορφο.
Με τα βίας περνούσαν οι ακτίνες του ήλιου.
Κάτσε τώρα να ξεκουραστούμε (κανένα 2ωράκι :)




Ωχ...! μια χελώνα στην αυλή...αλήθεια...τρέξε να δείς!
Ναι καλέ μου...έχω ξαναδεί χελώνα. (Εχμ...πολύ παλιά μάλλον).






Ηλιοβασίλεμα στον Αχέροντα.

Το νερό ήταν στους -200 βαθμούς Κελσίου...ή έτσι μου φάνηκε.
Πάντως τα πόδια τα βούτηξα...για μισό δευτερόλεπτο.






Ωχ!..ένα φίδι!
Με τον πηλό που έχει το ποτάμι φτιάχνεις οτι θές.
Πήραμε και μαζί μας. Αλλά τον ξεχάσαμε στο χωριό.
Οποία έκπληξης!




Είναι ανάγκη να φύγουμε?
Εντάξει αλλά μια στάση στη λίμνη των Ιωαννίνων.
It's a deal!







Φαίνεται σαν να έχουν πετάξει πράσινη μπογιά στη λίμνη, αλλά αυτό είναι το φυσικό της χρώμα.
Είδαμε και νερόφιδο και πάπιες.
Τέλεια...






Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς γυρίσαμε πίσω.
Για λίγο...
Έν αναμονή του επόμενου ταξιδιού...του μεγάλου!

Τς τς τς...

Ηταν μεγάλη η αποχή απ'το σπόρ.
Δεν θα αρχίσω να γράφω τα του καλοκαιριού.Ανεπίκαιρα πια, οσο να πείς.
Βουτιές κάναμε -ε, οχι απο ψηλά
κόσμο γνωρίσαμε - απ'ολες τις φυλές του πλανήτη
πολύ δουλέψαμε - αλλά τα καταφέραμε
ηλιοκαήκαμε - το τέλειο μαύρισμα φέτος
καλά περάσαμε...κι αυτά.

Απ'οτι είδα κόσμος άνοιξε καινούρια μπλόγκς και ειδικά κόσμος του νησιού.
Ευχάριστο. Το θετικό του διαδικτύου είναι οτι ο ίδιος επιλέγεις ποιον θα διαβάσεις, κι έτσι μπορείς να αποφύγεις κακοπροαίρετους ανθρώπους. Μερικοί έχουν ταλέντο στο να υποδύονται τέτοιους ρόλους, και φοβού όσους δεν υποδύονται αλλά είναι στ' αλήθεια τέτοιοι.

Οι απειλές και οι βαρυσήμαντες δηλώσεις μέσω διαδικτύου, μπορούν μόνο γέλιο να μου προκαλέσουν. Πέρα απο αυτό με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Και σκέφτομαι...μα καλά, μέσω του μπλόγκ?
Αλλά προφανώς ο εύκολος τρόπος είναι και ο πιο βολικός. Ας είναι. Ακόμη κι έτσι πλάκα έχει.Μια γελοία κατάσταση απαιτεί και γελοίους ανθρώπους. Κι απο τέτοιους άλλο τίποτα.

Μου κάνει εντύπωση μόνο πως μερικοί φτιάχνουν στο κεφάλι τους μια φανταστική ιστοριουλα, την λένε κάμποσες φορές στον εαυτό τους, την πιστεύουν, κι ύστερα την θεωρούν δεδομένη.

Θέλω να πώ πως πάρα το νεαρό της ηλικίας μου, ως τώρα έχω μάθει πως οποιασδήποτε φύσεως πρόβλημα, λύνεται με μια απλή συζήτηση. Ή και με δεύτερη και με τρίτη αν χρειαστεί.
Αυτό σημαίνει πολιτισμός και επικοινωνία. Ομολογώ πάντως πως με κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους έχω χάσει καθε διάθεση για επικοινωνία και κουβέντα.
Το λέω αυτό και λυπάμαι για τον εαυτό μου περισσότερο.Γιατί αυτό σημαίνει πως αφήνω να με επηρεάζουν με αυτόν τον οχι και τόσο θεμιτό τρόπο. Δυστηχώς δεν μπορώ να το αλλάξω.
Πολύ σοβαρό για πρώτο ποστ, μετακαλοκαιρινής περιόδου.

Εγιναν και όμορφα πράγματα πάντως. Πάρα πολύ όμορφα. Ταξίδι στην Ήπειρο και απογεύματα στις όχθες του Αχέροντα. Κρασάκια στην Κέρκυρα και παγωτό στην Πάργα.
Πίτες τις γιαγιάς και βράδια ατέλειωτης κουβέντας δίπλα στο τζάκι.
Τα σκέφτομαι και αναρωτιέμαι για ποιό λόγο ασχολούμαι με μικρότητες.

Θα επανέλθω σύντομα με λεπτομέρειες και το σχετικό φωτογραφικό υλικό.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ :)

Αλλα-ζω!

Μετακομίζω.
Το συζητήσαμε και το αποφασίσαμε. Φτιάχνω βαλίτσα και πάω 15 λεπτά μακριά απ’ το σπίτι μου.Οχι τίποτα τραγικό. Τις φοβάμαι τις συγκατοικήσεις, αλλά οχι οταν ξέρω πως έχω εναλλακτικές.To σπίτι μου θα με περιμένει ανά πάσα στιγμή.
Ας το κάνουμε λοιπόν το βήμα.

Φεύγω απ’την πρωινή δουλειά.
Κι έτσι απο αύριο θα πηγαίνω στη βραδινή, χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος.
Επιτέλους ελεύθερος χρόνος! Τον έχω στερηθεί πολύ τις τελευταίες εβδομάδες.
Τελευταία μέρα σήμερα...yihaaa! :)

Κλείνει το μπλόγκ (προσωρινώς).
Σας ευχαριστώ ολους για τα σχόλιά σας και για ολα τα υπόλοιπα.
Απο Σεπτέμβρη, πάλι εδώ θα είμαστε. Θα έρχομαι...θα μαθαίνω νέα σας.
Καλές βουτιές και καλό καλοκαίρι σε όλους!!

Workoholic (κλεμμένο ;)

Ξεκινήσαμε λοιπόν. Τώρα μπορώ δικαιωματικά να γκρινιάζω όσο θέλω.
Ναι, οκ, δική μου ήταν η απόφαση για τη δεύτερη δουλειά αλλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Για το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσα να παραπονεθώ είναι οι λιγοστές ώρες ύπνου που μου μένουν. Μπα, δεν θα κάνω ούτε καν αυτό. Θα αντισταθώ στον πειρασμό.

Η δουλειά στο μπαρ, μ’ αρέσει. Είναι μικρό, παίζει μουσική που ακούω και σπίτι (αν και οταν έρθει ο Αρης κάτι μου λέει πως θα εκτιμήσω περισσότερο τη μουσική) και συνήθως δεν έχει πολύ κόσμο. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να μιλάω με τον κόσμο, πράγμα που μου είχε λείψει μετα απο ολους αυτούς τους μήνες παραμονής μου στο γραφείο.

Με την Ευτυχία, που δουλεύουμε μαζί υπάρχει άψογη συνεννόηση και επικοινωνία και εκτός δουλειάς (ούτως ή άλλως γνωριζόμαστε καιρό), και έχουμε καλές σχέσεις με το αφεντικό. Καμία πίεση, οπότε, χαλαρά πολύ τα πράγματα.

Εχουμε ανοίξει 10 μέρες τώρα, και το καλύτερο είναι οτι έχουμε ήδη θαμώνες στο μαγαζί.
Ζευγάρια που κάνουν διακοπές στο νησί, μέχρι να φύγουν έρχονται καθημερινά.
Μας φωνάζουν με τα μικρά μας, ξέρουμε τι πίνουν. Πολύ την χαίρομαι αυτή την οικειότητα.

Όλα μια χαρά λοιπόν αλλά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι (ε, εντάξει..ολα τέλεια θα ήταν;).
Πέρυσι ήμουν πάλι εκεί και το πόστο μου ήταν το service.
Φέτος, που ήρθε η Ευτυχία κι οχι ο περσινός μπάρμαν,πήρε εκείνη την θέση μου κι εγώ αναγκαστικά μπήκα απο μέσα.
Τα χαριτωμένα σχόλια των φίλων σχετικά με το ύψος μου σε συνάρτηση με το ύψος της μπάρας και το ψηλότερο επίπεδο που βρίσκονται τοποθετημένα τα ποτά, δίνουν και παίρνουν. Ζώ για ακόμα μια φορά στιγμές άπειρης κατανόησης και αγάπης.

ΓΛΥΚΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
1.Να σου πάρουμε δώρο το σκαλάκι που χρησιμοποιούν στις βιβλιοθήκες, να το παίρνεις μαζί σου και εκτός δουλειάς.
2.Να βάλετε 2-3 στρώματα πλακάκι ακόμη, για να φαίνεται τουλάχιστον το κεφάλι σου.
3.Ετσι οπως τεντώνεσαι μπορεί να ψηλώσεις κιολας μέχρι τέλος της σεζόν(συνοδευόμενη γλυκιά κουβέντα απο πνιχτό γέλιο)!
4.Πω πω...φέτος το μαγαζί βρίσκεται σε "υψηλά" επίπεδα!

Και διάφορα άλλα τέτοια σιροπιαστά.
Ποιός πτοείται; εγώ; χα!
Σιγά το δύσκολο, μπορώ να περπατάω και στις μύτες :Ρ

Με τις 2 δουλειές έχω ψιλοκουραστεί, γιατί δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά θα το φτιάξω σύντομα το πρόγραμμα.
Είπαμε..φέτος βουτιές!

Εξερεύνηση

Ψες το μεσημεράκι, έχουμε αράξει στον καναπέ με τον Απόλλων, απολαμβάνουμε τη βροχή και κερδίζω στο τάβλι (χα!), κι έρχονται τα παιδιά απ’ το σπίτι.
-Πάμε για εξερεύνηση στη σπηλιά, σηκωθείτε!
Εντάξει...λέγαμε ότι θα πάμε κάποια στιγμή, αλλά εχθές έβρεχε πολύ.
-Ελα μωρέ..τι θα πάθουμε;
Εξοπλιστήκαμε με φακούς και νερό και ξεκινήσαμε.
Σε ένα τεταρτάκι ήμασταν μέσα σε ένα αυτοκίνητο 3 κορίτσια, 3 αγόρια και ένας σκύλος ( η Ζούλα) και κατευθυνόμασταν προς τη σπηλιά.

Φτάνουμε κι αρχίζουμε να ψάχνουμε για το άνοιγμα. Αυτή τη σπηλιά την είχαν ανακαλύψει τυχαία τα 2 απο τα αγόρια της παρέας. Καθοδήγησαν και τελικά φτάσαμε.
Για να δώσω μια λίγο πιο ολοκληρωμένη εικόνα, δεν επρόκειτο ακριβώς για σπηλιά.
Μάλλον ήταν κάτι σαν στοά. Είναι υπόγεια, κάτω απ’ το βουνό και με αρκετό βάθος.

Όλα ήταν πολύ υγρά εκεί μέσα και μύριζε έντονα υγρασία. Αλλά το καλύτερο ήταν κάτι τεράστιες αράχνες που είδαμε. Εγώ δεν είχα ξαναδεί απο τόσο κοντά.
Και οι ιστοί τους... αυτοί κι αν ήταν τεράστιοι!

Στην αρχή μόλις μπήκαμε απ’το άνοιγμα, έπρεπε να πηδήξουμε ένα τοίχο γύρω στο 1,5 μέτρο. Προχωρήσαμε προς τα μέσα και εκεί υπήρχε ακόμη ένας τοίχος που έπρεπε να ανέβουμε, περίπου 2 μέτρα. Στη συνέχεια μια μικρή απόσταση έρποντας που έβγαζε σε μια τρύπα όπου έστω μπορούσαμε να είμαστε καθιστοί.
Αφού φτάσαμε όλοι ως εκεί, πέρασε μπροστά ο Απόλλωνας και μας είπε να περιμένουμε.
Άρχισε να κατεβαίνει, για να δει αν είναι στέρεο το έδαφος και τα βράχια που κρέμονταν απο πάνω μας, ώστε να κατέβουμε όλοι με ασφάλεια.

Η φωνή του ακουγόταν από όλο και πιο χαμηλά.
- Παιδιά, εδώ πρέπει να έρθουμε με σκοινιά για να κατέβουμε.
Αλλά καλύτερα ούτε καν αυτό. Το χώμα είναι πολύ μαλακό, και οι πέτρες καθόλου στέρεες.
Το φως απ’ τον φακό του δεν φαινόταν καθόλου. Μια ανησυχία την ένιωσα, για να πώ την αλήθεια. Ανάβει ένα απ’ τα παιδιά τον φακό απο πάνω μας και καθόμασταν κάτω απο έναν τεράστιο βράχο.
Κι εκεί αρχίζουν οι υποθέσεις.
-Για σκέψου να κάνει τώρα έναν σεισμό.
-Για σκέψου να γίνει μια κατολίσθηση.
-Για σκέψου να κλείσει το άνοιγμα.
Κι εκεί που λέμε τέτοια, σε κάποια φάση δεν μιλάει κανείς και ακούμε απο πάνω, απ’ το έδαφος έναν ήχο ... επαναλαμβανόμενο και καθαρό.

Ωχ..νατες οι υποθέσεις!
Ντουκ, ντουκ, ντούκ...
-Τι είναι αυτό ρε παιδιά;
Ντουκ ντουκ ντουκ...
-Για σταματήστε.
Κι εκεί λύνεται το μυστήριο... ακούμε το γαύγισμα της Ζούλας.
Μας άκουγε να μιλάμε κάτω απ΄το έδαφος και μας έψαχνε.

Γύρισε και ο Απόλλων και αφού δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε γυρίσαμε πίσω.
Περπατήσαμε περιμετρικά το βουνό και βρήκαμε άλλες 2 στοές. Προχωρήσαμε και σε αυτές αλλά μέχρι ένα σημείο και πάλι.

Καταγράφτηκαν οι είσοδοι και θα ξαναπάμε.
Εβρεχε πολύ και δεν βοηθούσε την κατάσταση.Φοβηθήκαμε για κατολίσθηση.
Γυρίσαμε σπίτι, μούσκεμα.
Επαθα μια ψύξη απ’ την δεξιά μου πλευρά, αλλά άξιζε τον κόπο.

Τόσα χρόνια στο νησί δεν είχα ιδέα οτι υπήρχαν αυτά.
Έκανα και μια μαλακία βέβαια...ξέχασα να πάρω την ψηφιακή!
Αλλά σύντομα θα επανέλθω και με φωτογραφικό υλικό.

Που πάμε? Μπροστά!

Ένα τυχαίο γεγονός στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω το σημερινό πόστ.
Μια κουβέντα που είχα για το παρελθόν. Κι όχι οποιοδήποτε παρελθόν, αλλά εκείνο που έχει αφήσει τα σημάδια του.
Εξηγούμαι:
Απο προσωπική εμπειρία, απο ιστορίες φίλων και απο άλλους μπλόγκερς διαπιστώνω πως για τους περισσότερους απο εμάς υπάρχει ή έστω υπήρξε κάποιος άνθρωπος ο οποίος με τότε πράξεις, τότε λόγια και τότε συμπεριφορές κατάφερε να φτάσει να σημαδέψει μέχρι και το τώρα, το σήμερα.
Επειδή δεν γίνεται να κατατάξω όλες αυτές τις ιστορίες σε μία κατηγορία (πρόκειται για τελείως ανόμοια πράγματα), θα μιλήσω με προσωπικά βιώματα.

Τελικά κατέληξα στο οτι είμαι τυχερή που στα 17 μου έκανα την είσοδό μου στον κόσμο των δεσμευμένων ανθρώπων. Και τι είσοδος! Άκρως δυναμική μιας και η δική μου ιστορία είχε 5ετή διάρκεια.
Ο έρωτας ο πρώτος, ο πιο δυνατός, ο πιο αληθινός, ο απόλυτος!
Αυτός που σε κάνει να ξυπνάς και να κοιμάσαι με μια και μοναδική σκέψη...το πρόσωπό του.
Πρώτη φορά διακοπές μαζί, πρώτη φορά συγκατοίκηση μαζί, πρώτη φορά έρωτα μαζί.
Κάθε πρώτη μου φορά, την θυμάμαι μαζί του.
Όπως ολα τα "φυσιολογικά" ζευγάρια, περάσαμε και δύο διαστήματα απομάκρυνσης
(αλίμονο!), αλλά τελικά πάλι μαζί καταλήξαμε.

Ο χρόνος και η συνήθεια δεν άφησε την σχέση μας ανέπαφη.
Το πολεμήσαμε όμως γιατί επρόκειτο για κάτι τόσο δυνατό και αληθινό, που κανείς μας δεν είχε το θάρρος να το αφήσει στο έλεός του.
Μερικά πράγματα όμως όσο κι αν τα πολεμάς, οταν έχει έρθει η ώρα τους να τελειώσουν, δεν έχει επιστροφή. Κι όταν λέω "έχει έρθει η ώρα τους να τελειώσουν" εννοώ πως πλέον κανείς απ’ τους δύο δεν προσπαθεί πλέον για να κρατηθεί κάτι. Θεωρήσαμε ο ένας τον άλλο δεδομένο κι εκεί χάσαμε την μπάλα.
Το γεγονός οτι ξεκινήσαμε απο πολύ μικροί (με σχεδόν κοινά ενδιαφέροντα), και με τον καιρό ο καθένας έκανε τις δικές του επιλογές ( ο ένας ανατολή, ο άλλος δύση), ήταν ακόμη ένας παράγοντας που μας έφερνε πιο κοντά στο τέλος.
Μία προσπάθεια ακόμη...άντε κι άλλη μία...ε, στο τέλος έσπασε το σκοινί.

Βρήκαμε μια γελοία αφορμή (που προφανώς βόλεψε και τους δύο) και δώσαμε το τέλος, που ουσιαστικά ήταν απόρροια κοινής απόφασης.
Τις πρώτες μέρες ολα οκ. Μετά αρχισαν να μπαίνουν τα γνωστά ζιζάνια.
Μήπως έκανα λάθος, μήπως να προσπαθήσω ξανά, μήπως δεν έπρεπε.
Τελικά καμία κίνηση δεν έκανα. Έκανα μόνο το καθήκον μου.Υπερασπίστηκα την φήμη της εγωίστριας που άδικα μου έχουν δώσει. ;)

Ο καιρός περνούσε και συναντιόμασταν αραιά και που στον δρόμο. Το νησί είναι μικρό και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Εξαιρετικά άβολη κατάσταση αν έχεις μόλις χωρίσει.

Την πρώτη φορά που τον είδα με άλλη, μου κόπηκαν τα γόνατα, σταμάτησε η καρδιά μου, κόντεψα να σωριαστώ (το παράκανα λίγο ε;). Μετά συνήθισα στην εικόνα (οσο γινόταν βέβαια. Μου έχουν τύχει και πιο ευχάριστες καταστάσεις).
Είχαν περάσει 2 χρόνια αφού είχαμε χωρίσει, και είχα πλέον πειστεί οτι είναι ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω. Είχα κάνει κάποιες απόπειρες για καινούρια σχέση άλλα όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Εκεί που έλεγα πως τον ξεπέρασα και πάει, μόλις ξεκινούσα μια σχέση τον σκεφτόμουν συνέχεια ( κι ας προσπαθούσα να πείσω τους φίλους μου και κατ’επέκταση τον εαυτό μου πως έχει τελειώσει).

Εκεί λοιπόν που έλεγα πως αν δεν είμαι μαζί του δεν μπορώ να είμαι με κανέναν εμφανίστηκε ένας παλιός φίλος απ’ το σχολείο που τον είχα χάσει τα τελευταία χρόνια.
-Πάμε για φαγητό, να πούμε και τα νέα μας;
-Και δεν πάμε...
Αυτό ήταν. Λίγες μέρες μετά είμασταν μαζί.
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα με αρκετή επιφύλαξη αυτή την ιστορία.
Δεν ήμουν σίγουρη αν κάνω καλά και δεν ήθελα να βάλω κανέναν άλλο σε αυτό το τριπάκι.
Τον πρώτο μήνα είχα πολλές αμφιβολίες. Το έβλεπε, το καταλάβαινε κι όμως έμεινε δίπλα μου.
Με έκανε να νιώσω σίγουρη για εκείνον, για εμάς. Και τα κατάφερε.
Τώρα πια δεν μπορώ να τον φανταστώ έξω απ’τη ζωή μου.

Ο πρώην μου δεν υπάρχει πια. Εϊναι ένα κομμάτι απο εμένα, ζήσαμε πολλά μαζί, τον νοιάζομαι αλλά πλέον μπορώ να πώ με σιγουριά πως έχει τελειώσει. Ναι..δεν τον σκέφτομαι πια, δεν τον συγκρίνω..τέλειωσε!!Νόμιζα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό.
Που και που βρισκόμαστε και τα λέμε, αλλά δεν νιώθω πια καμία επιθυμία να τον αισθανθώ κοντά μου, όπως κάποτε.

Σίγουρα όλα είναι ξεπεράσιμα. Κι ίσως για κάποιον που μόλις έχει βγεί απο μια τέτοια κατάσταση, είναι δύσκολο να το πιστέψει, αλλά είναι έτσι. Κι όμως γίνεται...είναι αλήθεια!

Ακούς ή μιλάς ?

Την Παρασκευή ήμασταν στις παραλίες με τα μαγιό και την Κυριακή φορέσαμε αδιάβροχα.
Έχει τρελαθεί αυτός ο καιρός!
Και οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί.
Αν είχε διατηρηθεί η αρχική μου ανωνυμία, θα έλεγα μια ιστορία αλλά τώρα καλύτερα να μην το κάνω.
Είπαμε, έχουμε blog, αλλά οικογένειες δεν θίγουμε.

Εκεί που έχω καταλήξει πάντως είναι οτι όσο καιρό κι αν γνωρίζεις κάποιον, δεν είναι ποτέ αρκετός, για να πείς οτι τον ξέρεις. Εκεί που λες "ναι, είμαι σίγουρος για τις κινήσεις του" σου κάνει ένα τσάκ, και κάθεσαι και κοιτάζεις σαν χαζός.

Είναι τόσο, μα τόσο απλά τα πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις, κι επιμένουμε να τα κάνουμε δύσκολα. Δηλαδή, αν έχεις λίγη καλή θέληση και μια στοιχειώδης επιθυμία για επικοινωνία, γιατί να μην μπορείς να συνεννοηθείς;

Κι οταν λέω στοιχειώδης επιθυμία για επικοινωνία, εννοώ το να μπορείς να ακούσεις κάποιον οταν σου μιλάει, κι οχι να περιμένεις ανυπόμονα να τελειώσει για να πείς το κλασσικό "α, εγώ...".Και δεν έχεις ακούσει λέξη απο όσα ειπώθηκαν.
Γι αυτό έχουμε την αίσθηση της ακοής.Κι όμως είναι τόσο απλό. Μην βιάζεσαι..πάρε μια ανάσα, άνοιξε τα αυτιά σου και άκου.
Παίζει πολύ "εγώ" στις συζητήσεις. Μάλλον για αυτό καταλήγουν ανούσιες.

Αναφέρομαι σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές.
Λες και τρέχουμε έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξουμε...τι να αποδείξουμε; και σε ποιόν τελικά;

Σε μια παρόμοια συζήτηση με τον Άρη, κι ενώ καθόμασταν σε μια καφετέρια, είχαμε ένα ζευγάρι 2-3 τραπέζια μπροστά μας. Όχι μεγάλοι σε ηλικία. Τους παρατηρούσαμε.
Σχεδόν οση ώρα ήμασταν εκεί, δεν είχαν ανταλλάξει, οχι λέξη...ούτε καν ματιά!
Αυτός με την εφημερίδα του και εκείνη να κοιτάζει τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.
Κι αυτό το έχω δεί πάρα πολλές φορές.
Ε, δεν συμβαίνει απο τη μία μέρα στη άλλη αυτό.
Και σίγουρα για να συμβεί, το έχουν επιτρέψει και οι δύο.

ΚΙ ενώ κάθομαι εδώ και γράφω για την έλλειψη επικοινωνίας, σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη ακόμη και το να ερωτευτείς, τιμωρείται με θάνατο δια λίθοβολισμού.
Ο Κλέαρχος παρουσίασε τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όμως είναι πραγματικότητα.

Καλημέρες.

Περί κολάσεως...

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια πραγματική απάντηση που δόθηκε σε
ενδιάμεσες εξετάσεις/ προόδους στη χημεία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.
Η απάντηση ήταν τόσο βαθιά σε νόημα που ο καθηγητής θέλησε να τη μοιραστεί
με τους συναδέλφους του μέσω ιντερνετ και για αυτό έφτασε και σε εμάς.



Η ερώτηση είχε ως εξής και βαθμολογούταν με έξτρα βαθμούς:

Η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη? (στη χημεία ή εξώθερμη δίνει θερμότητα
ενώ η άλλη απορροφά)



ΟΙ περισσότεροι φοιτητές έδωσαν απαντήσεις παρέχοντας αποδείξεις βασισμένες
στο Νόμο του Boyle (ένα αέριο ψύχεται όταν μεγαλώνει ο όγκος και θερμαίνεται
όταν συμπιέζεται) ή κάτι παρόμοιο. Ωστόσο, ένας έγραψε τα εξής:


Πρώτον πρέπει να γνωρίζουμε αν ο όγκος της κόλασης αυξάνεται προς το χρόνο.
Επομένως χρειάζεται να ξέρουμε το ρυθμό με τον οποίο οι ψυχές εισρέουν στην
κόλαση και το ρυθμό με τον οποίο διαφεύγουν. Νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να
υποθέσουμε ότι όταν μια ψυχή παέι στην κόλαση, δεν πρόκειται να φύγει.
Επομένως, δεν διαφεύγουν ψυχές. Τώρα για το πόσες ψυχές μπαίνουν, ας δούμε
πόσες διαφορετικές θρησκείες υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Οι περισσότερες απο
αυτές δηλώνουν ότι αν δεν είσαι οπαδός τους τότε θα πας στη κόλαση. Εφόσον
υπάρχουν περισσότερες απο μία τέτοια θρησκεία και εφόσον οι άνθρωποι δεν
ανήκουν σε περισσότερη απο μία θρησκεία τότε μπορούμε να εξαγάγουμε ότι όλες
οι ψυχές πάνε στην κόλαση. Και όπως έχουν οι ρυθμοί γεννήσεων και θανάτων,
θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο αριθμός των ψυχών στην κόλαση θα αυξηθεί
εκθετικά.



Τώρα, ο λόγος για τον οποίο εξετάζουμε το ρυθμό αλλαγής του όγκου της
κολάσεως είναι γιατί ο Νόμος του Μπόυλ δηλώνει ότι για να παραμείνει σταθερή
η θερμοκρασία και η πίεση στην κόλαση, ο όγκος της πρέπει να αυξάνεται
ανάλόγως με τις ψυχές που προστίθενται.



Αυτό μας δίνει 2 περιπτώσεις:

1. Εαν η Κόλαση διαστέλλεται με πιο αργό ρυθμό απο αυτόν με το οποίο
εισέρχονται ψυχές, τότε η θερμοκρασία και η πίεση θα αυξάνονται μέχρι να
σκάσει η Κόλαση και να ξεχυθούν οι ψυχές.

2. Εαν η Κόλαση διαστέλλεται με ρυθμό πιο γρήγορο από τη αύξηση των ψυχών,
τότε η θερμοκρασία και ή πίεση θα πέφτουν μέχρι να παγώσουν τα καζάνια της.



Ποια απο τις 2 περιπτώσεις ισχύει??



Αν αποδεχθούμε το αξίωμα το οποίο μου είπε η Τερέζα όταν ήμουν πρωτοετής ότι
"Θα πρέπει να παγώσει η Κόλαση πριν κοιμηθούμε μαζί" και συνθεωρήσουμε και
το γεγονός ότι χθες το βράδυ κοιμήθηκα μαζί της, τότε ισχύει η δεύτερη
υπόθεση και επομένως είμαι σίγουρος ότι η Κόλαση είναι εξώθερμη και ότι ήδη
έχει παγώσει. Απόροια αυτής της θεωρίας είναι ότι η κόλαση αφού έχει παγώσει
άρα δεν δέχεται άλλες ψυχές και επομένως έχει εκλείψει.... αφήνοντας μόνο
τον Παράδεισο. Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεϊκού
Οντος, το οποίο εξηγεί γιατί χθες το βράδυ η Τερέζα φώναζε συνεχώς: ¨Θεέ
μου, Θεέ μου"



Αυτός ο μαθητής πήρε το μοναδικό "Α"

Q Q Barbe-Q

Για κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι τόσο που μένω σε νησί.
Χθες κατά τις 10 το βράδυ χτύπησε το κινητό μου.
"Έλα, σε μια ώρα έχουμε μπάρμπεκιου στο Καμάρι. Θα έρθετε;"
Γίνεται να αρνηθείς; Ε, δεν γίνεται!

Είχε μια βραδιά χθες...άψογη. Χωρίς αέρα και με έναν ουρανό τελείως ξάστερο. Είχαμε τον ήχο της θάλασσας για μουσική υπόκρουση και ξεκινήσαμε.

Οι μισοί να φέρουν τα ξύλα, κάποιος να ετοιμάσει τον χώρο που θα ανάψουμε τις 2 φωτιές (μια για να ψήσουμε και μια για να καίει), άλλος να φέρει τις μπύρες απ’ τα αυτοκίνητα, άλλος τα φαγητά. Το πρώτο μισάωρο υπήρχε μια κινητικότητα, δεν μπορώ να πω.

Οι ψήστες ανέλαβαν τα καθήκοντά τους και οι υπόλοιποι αράξαμε.
- Ρε παιδιά, πολλές μπύρες δεν πήραμε;
- Και τι φοβάσαι; μήπως τις πετάξουμε;
- Οχι ρε παιδί μου, αλλά είναι πάρα πολλές.

Είπαμε ανέκδοτα, είπαμε spooky ιστορίες, είπαμε..μέχρι που μια φωνή ακούστηκε λίγο πιο πίσω...
- Ρε..όποιος θέλει φαγητό είναι έτοιμο!
Κουβέντες τέλος! Μια, άλλου είδους κινητικότητα κατέλαβε τον χώρο.
Ζεστό ψωμί, σουβλάκια, λουκάνικα, ψητές πατάτες. Πάνω που είχα πεί να κάνω άλλη μια αποχή απ’ το κρέας..μπααα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Λίγη ώρα αργότερα η παραλία γέμισε με ήχους κιθάρας, φυσαρμόνικας και φλογέρας.
Πολυτάλαντη παρέα.
Αυτοσχέδιοι ρυθμοί και αυτοσχέδιοι στίχοι μας έκανα να πέσουμε κάτω απ’ τα γέλια.
Φτιάξαμε ρίμες για το στρατό, για τη σχολή, το αφεντικό, τον σκύλο, το φεγγάρι... για οτιδήποτε υπήρχε στο οπτικό πεδίο.

Σταδιακά, άρχισαν να πέφτουν οι ρυθμοί.
Σε κάποια φάση κοίταξα το ρολόι...3! Ω ρε γαμώτο, ποιός ξυπνάει παλι το πρωί;
Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε. Η παραλία έπρεπε να μείνει όπως ήταν όταν πήγαμε για να έχουμε ήσυχη και την οικολογική μας συνείδηση. Τις παραλίες μας τις σεβόμαστε για να συνεχίσουν να είναι φιλόξενες.

Νυσταγμένοι όλοι πήγαμε προς τα αυτοκίνητα κι ακούστηκε κάποιος να λέει
- Μήπως μας περίσσεψε καμία μπύρα;
- Μπααα...

Αφή-σου

Ζούσε σε έναν κόσμο που ολα ήταν αποστειρωμένα.
Και πως να μην ήταν, αφού απουσίαζε η αίσθηση της αφής.
Ακοή, γεύση, όσφρηση, όραση αλλά οχι αφή.

Μια μέρα που ο ήλιος ήταν κάπως διαφορετικός απο οτι τις υπόλοιπες, ένα χέρι την τράβηξε.
Δεν κατάφερε να το νιώσει, αλλά το είδε και αυτό της έδωσε την σιγουριά οτι ήταν αληθινό.
Κατάφερε να την τραβήξει απο εκείνο τον κόσμο. Και η απόδραση ήταν πια γεγονός...

Πέρασε καιρός κι ο καινούριος κόσμος της την είχε ενθουσιάσει.
Μάθαινε κι εκείνη σιγά σιγά να χαϊδεύει. Με ένα άγγιγμα απαλό, σχεδόν ανεπαίσθητο.
Είναι που χρόνια τώρα δεν ήξερε πως γίνεται. Δεν ήξερε καν οτι συμβαίνει.
Μόνο έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν χέρια μέσα σε άλλα χέρια να κρατιούνται τρυφερά, να μπλέκονται, να γίνονται μια μάζα. Ή πάλι, δάχτυλα να διασχίζουν τον νοητό κύκλο μιας κοιλιάς, να αγγίζουν τα μάτια κι ύστερα να κατεβαίνουν προς τη μύτη να φτάνουν στα ευαίσθητα χείλη κι έπειτα με μια κίνηση να κλείνουν μέσα τους ένα πρόσωπο.

Αυτά ονειρευόταν κι άλλα πολλά, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να φτάσει τόσο κοντά σε κάποιον.
Σκεφτόταν...ανασφάλειες, φόβος για τους άγνωστους κόσμους που θέριευαν μπροστά της..όπως κι αν είχε το συμπέρασμα παρέμενε το ίδιο.
Δειλία.

Φτάνει η μέρα, που όλα αλλάζουν, όσο κι αν μοιάζουν ίδια.
Ο μικρός πρίγκηπας περίμενε πολύ καιρό την αλεπού.
Στο τέλος τον άφησε να την χαϊδέψει.
Μια μέρα διαφορετική, κι ας ήταν ίδια.

Τρέχω

Τον τελευταίο καιρό, οι υποχρεώσεις έγιναν πολλές.
Μπήκε Μάιος και το νησί ετοιμάζεται πυρετωδώς για την καινούρια σεζόν.
Με όποιον και να μιλήσω, εχει δουλειές, δεν προλαβαίνει, βιάζεται... μια τέτοια κατάσταση.
Μαζί τους κι εγώ, αν και ξέρω οτι δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός να γκρινιάζω.
Θα έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου, και πολύ πιο σημαντικά πράγματα για να το κάνω.

Προς το παρόν, τρέχω με τα διάφορα καθημερινά ,που έχω την εντύπωση πως μέρα με την ημέρα γίνονται ολο και περισσότερα. Η δουλειά μου, το μαγαζί της μαμάς (έλα να με βοηθήσεις κι εσύ λιγάκι), οι φίλοι που ετοιμάζουμε διάφορα τον τελευταίο καιρό, η μικρή μου αδελφή που κάνει προετοιμασία για το lower και θέλει βοήθεια, λάστιχο έχω γίνει.

Χθές έκλεισα και την δεύτερη δουλειά. Ξεκινάμε μέσα στις επόμενες 10 μέρες.
Δούλεψα και πέρυσι το καλοκαίρι εκεί. Τώρα πια το περιβάλλον μου είναι αρκετά οικείο, υπάρχει εμπιστοσύνη και πολύ ευχάριστο κλίμα.
Το κυριότερο απ’ ολα βέβαια είναι οτι μιας και ο Δημήτρης (το αφεντικό ντε!) δεν είχε βρεί υπαλλήλους, μου ανέθεσε να το κάνω. Και βρήκα. Για ακόμη ένα καλοκαίρι θα δουλέψω με φίλους κι αυτό μου το κάνει ακόμη πιο εύκολο. Υπάρχει συνεννόηση μεταξύ μας και νομίζω θα βγάλουμε εύκολα την δουλειά. Εκτός αυτού, μέσα Ιουλίου έρχεται και ο Άρης. Και πέρυσι μαζί δουλέψαμε. Όταν έρθει κι εκείνος απ’ την μαμά πατρίδα, θα είμαστε κομπλέ στο μαγαζί.

Η αλήθεια είναι οτι ανυπομονώ να ξεκινήσουμε εκεί, για να έχω μια δικαιολογία στον εαυτό μου να αφήσω την πρωινή δουλειά. Βαρέθηκα να δουλεύω στο γραφείο.Είμαι εδώ 1,5 χρόνο τώρα και δεν νομίζω οτι θέλω να μείνω παραπάνω. Τουλάχιστον οχι πολύ παραπάνω. Θέλω να κάνω άλλα πράγματα.Να κινούμαι.Να έχω τριβή με τον κόσμο.Να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους.
Το προηγούμενο καλοκαίρι κράτησα και τις 2 δουλειές. Φέτος ξεκινάμε αρκετά νωρίτερα εκεί και δεν νομίζω οτι θα μπορέσω να τα κάνω και τα 2 για τους επόμενους 4 μήνες.
Πάντως για αρχή, μιας και θα είναι χαλαρά τα πράγματα, θα μείνω.

Οι δύο δουλειές, απο την περσινή μου εμπειρία, μου κλέβουν πάρα πολύ χρόνο απο την προσωπική μου ζωή. Θυμάμαι οτι δεν έκανα κάτι άλλο πέρα απ’ το να κοιμάμαι και να δουλεύω. Βέβαια το βράδυ, πάλι με φίλους ήμουν, αλλά ταυτόχρονα δούλευα, οπότε δεν είναι το ίδιο. Δεν θα αφήσω να συμβεί το ίδιο και φέτος. Τώρα, περισσότερο απο ποτέ, χρειάζομαι ελεύθερο χρόνο. Για να ξεκινήσω εντατικά μαθήματα στα ισπανικά (αν θέλω να περάσω τον επόμενο χειμώνα στην Ισπανία), αλλά και για να βλέπω κάποιους ανθρώπους.

Τελοσπάντων, ολα αυτά προς το παρόν είναι σκέψεις. Περιμένω να δώ πως θα εξελιχθεί η κατάσταση στην πράξη και μετά οι αποφάσεις.
Τουλάχιστον κάποια πράγματα τα έχω ήδη κλείσει στο μυαλό μου.

Φωτογραφίζω (μαι)

Επιτέλους βρήκα μία που μου αρέσει αρκετά, και είπα να την μοιραστώ.
Οταν μεγαλώσω θα τα καταφέρω καλύτερα.

Οι υποψίες οικειότητας, με τον καιρό γίνονται βάσιμες...

Κυκλοφόρησε...

...καινούριο παιχνιδάκι. 29 ερωτήσεις που χρειάζονται απαντήσεις.
Γιατί 29 και οχι 30 ας πουμε, που είναι και στρογγυλό;
Τελοσπάντων 29..οτι πείτε.
Ο Lazinio και ο Κλέαρχος μου το ζήτησαν. Εγώ δεν ξέρω τίποτα!


1.Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Απόλυτη ευτυχία είναι...
Είναι;..που είναι; Θέλω κι εγώ!

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ολόκληρο πόστ έγραψα χθές για αυτό. Μην τα ξαναλέμε.
Ετοιμάζουμε κίνημα ενάντια στα ξυπνητήρια λέμε!

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χθές, όταν για ακόμα μια φορά, διαπιστώναμε σε μια συζήτηση πόσο περισσότερες είναι οι
αντρικές μου ορμόνες, σε σχέση με τις γυναικείες.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Συνέπεια και υπευθυνότητα (χαχαχαχα)

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Υπερβολική ευαίσθησία (αχαχαχαχαχα)

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Ε, αφού εγώ δεν κάνω ποτέ δικά μου, στα λάθη των άλλων.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Εεε... μην μου βάζεις ιστορία μέσα. Μόλις 11 έγραψα στις πανελλήνιες!

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Homer Simpson. Οταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν κι αυτόν!

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Είναι στο πλάνο, κι εγώ περιμένω να μπώ στο αεροπλάνο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Αγαπημένοι; Μπαα..δεν κάνω διακρίσεις εγώ.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Το σκέφτομαι τόση ώρα και δεν βρίσκω κάτι. Πάω παρακάτω, βαρέθηκα εδώ.

12. ... και σε μια γυναίκα;
Ούτε εδώ...πιο κάτω, πιο κάτω.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Είπαμε...δεν κάνω διακρίσεις!

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Εντάξει, το παραδέχομαι...δεν ξέρω να σφυρίζω.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το απέφυγα με έναν έξυπνο ελιγμό.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Κι αυτή νόμιζε πως θα με πετύχει, αλλά την πάτησε!χα!

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Μανία με τους αγαπημένους!

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Τς τς τς...έχει πολλά αγαπημένα ακόμη;

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ήταν θυμάμαι 4 μήνες πριν. Τότε που έφτασα στη δουλειά 2 ολόκληρα λεπτά νωρίτερα.
Ακόμη το θυμόμαστε και συγκινούμαστε εδώ.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Εντάξει...με κούρασες τώρα με αυτά τα αγαπημένα!

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Αφού δεν κάνω λάθη, για τι θα μπορούσα να μετανιώσω νομίζεις;

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τα κέηκ χωρίς γέμιση.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Απολαμβάνω τον χρόνο βλέποντάς τον να περνάει χωρίς να κάνω τίποτα.
All time classic.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Οτι δεν θα πετάξω ποτέ. Δεν μπορεί να βγεί αληθινός!

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Στην περίπτωση που με την αλήθεια υπάρχει ενδεχόμενο να γίνει ανούσια συζήτηση.
Βαριέμαι.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
It was dark and i was drunk!

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Aνώδυνα..μπορώ; Ευχαριστώ!

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Κατ’εικόνα και ομοίωση μας έφτιαξες ε; 1.60 είσαι εσύ; οχι; εγώ γιατί ναι;
Ε, βέβαια σου είπε ποτέ κανένας εσένα αν χρειάζεσαι σκάλα για να ανέβεις πεζοδρόμιο;

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Βαθιάς συναισθηματικής και διανοητικής έξαρσης.

Για να παίρνουν σειρά οι επόμενοι...
Greekfloyd, Alitovios, Blogaki, Joan και Julia.

Μην με ξυπνάς!

Έρχεται η ανακοίνωση την Παρασκευή...
Απο Δευτέρα, λέει, το ωράριο αλλάζει. Το 8.30-16.30 γίνεται 7.30-15.30.
Τι έκανε λέει;;
Για να πω την αλήθεια, λίγες φορές τήρησα εκείνο το 8.30. Το δεκάλεπτο καθυστέρησης ήταν το σίγουρο, και αναλόγως το πως κύλησε το προηγούμενο βράδυ, αύξαναν και τα λεπτά καθυστέρησης. Το ρεκόρ μου έχει φτάσει τις 3 ώρες(για καθυστέρηση μιλάμε πάντα).
Και τώρα μου λένε ότι πρέπει να ξυπνάω μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα;;
Χα, ωραία το λες... πως γίνεται όμως αυτό;
Σήμερα ήταν το δοκιμαστικό.
Ε, όπως και να το κάνεις, αγχώθηκα λιγάκι. Θέλω να είμαι συνεπής. Θέλω αλλά δεν μπορώ. Φταίω;

Χθες βράδυ μαζευτήκαμε απο νωρίς, είδαμε τον αγώνα και μετά τα παιδιά κανόνιζαν να πάνε σε ενός φίλου το σπίτι. Μαγείρεμα, κρασάκι, είχαν και τις κιθάρες, ωραία... ναι, ωραία.
- Θα έρθεις έτσι;
- Ρε παιδιά δουλεύω νωρίς αύριο
- Έλα μωρέ, δεν θα μείνουμε πολύ.
- Μα είναι ήδη 12.30
- Και τι ώρα δουλεύεις;
- 7.30
- Α... καλά.
Όλους τους πείθει αυτό το 7.30!

Απο την άλλη, λέγαμε και με τον Άρη να πηγαίναμε στον Χρήστο (την ταβέρνα ντε!) για καμία ρακί στα γρήγορα. Έλα μου όμως που ο αγώνας είχε τον ατελείωτο...οπότε πήρα τηλ. και το ακύρωσα ΚΑΙ αυτό. Αν και είχε σοβαρή πρόταση :
"Μην κοιμηθείς, πήγαινε κατ’ ευθείαν στη δουλειά. Κοιμήσου εκεί, δεν θα το καταλάβει κανείς". Αυτό είναι παιδί με επιχειρήματα! Έφτασε τόσο κοντά στο να με πείσει, αλλά την τελευταία στιγμή με έναν αριστοτεχνικό ελιγμό, έστριψα τελικά στον δρόμο για το σπίτι μου (μα τι ευσυνείδητη κοπέλα!).

Στη μία λοιπόν ήμουν στο κρεββάτι μου και σκεφτόμουν πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω απ’ το να πάω με το ζόρι για ύπνο. Και λέω με το ζόρι γιατί την προηγούμενη είχα κλείσει 12ωρο να κοιμάμαι.
Βάζω και το ξυπνητήρι 06.45 (τρόμαξα μόλις το είδα στην οθόνη του κινητού μου!!), και zzZZzzzZZZzzzZZzzzz...
Ευτυχώς τα πάμε καλά με τον ύπνο και δεν άργησε να έρθει.

Χτυπάει λοιπόν το πρωί, τηρώντας τις εντολές που του είχα δώσει απο ψες, αλλά εγώ (φυσικά) το αγνόησα επιδεικτικά. Ξαναχτυπάει στις 7.40...η μαμά.
- Μμμμ...
- Καλά, κοιμάσαι ακόμη;
- Εγώ;
- Εγώ σίγουρα οχι!
- Τι ώρα είναι;
- Περασμένη.
- Ωχ... κλείνω να ντυθώ.
- Καλά, καλά. Να δω πότε θα έρθει η μέρα που θα πας στην ώρα σου.
Αυτά είναι μεγαλεπήβολα όνειρα μητέρας για την κόρη της.

Έφτασα στις 8, μετά από μια κούρσα θανάτου στην άσφαλτο.
Μόνο 20 λεπτά καθυστέρησης.
Δεν είναι κι άσχημα για πρώτη μέρα ε; ε;

Μα...υπάρχει άνθρωπος που να αντέχει το πρωινό ξύπνημα; Υπάρχει;
Οχι έτσι;... το ήξερα!

A promise is a promise!

Γιατί οι άνθρωποι συνηθίζουν να δίνουν υποσχέσεις που δεν κρατάνε?
Είναι σίγουροι πως θα τις κρατήσουν?
Αν οχι, γιατί υπόσχονται?
Αν ναι, πόσο σίγουροι είναι για αυτές?


Συνάδελφος
->Σου υπόσχομαι πως την άλλη βδομάδα θα σε καλύψω στη δουλειά για να φύγεις.
->Εμ..κάτι έτυχε μωρέ.
(Δεν είναι αυτό σοβαρό θέμα;) :S

Μαμά
->Σου υπόσχομαι πως δεν θα ανακατευτώ ξανά στα προσωπικά σου.
->Δεν μου είπες...τι έγινε με εκείνον τον τύπο που έβγαινες?
Μα, δεν είναι περιέργεια...ενδιαφέρον είναι!
(Μμμ, ναι μαμά, το ξέρω!) :S

Aδελφή
->Σου υπόσχομαι δεν θα ξαναφορέσω ρούχα σου.
->Εεε, δεν έβρισκα την άσπρη μπλούζα μου και δεν ταίριαζε κάτι άλλο.
(4 ντουλάπες ρούχα...ε, ναι, που να βρείς κάτι να ταιριάζει) :S

Μπαμπάς
->Σου υπόσχομαι πως θα σε αντιμετωπίζω όπως αρμόζει στην ηλικία σου.
->Ξέρω εγώ τι κάνεις. Μου είπε ένα πουλάκι οτι....
(Για πόσο ακόμη θα ξαναζώ την β΄δημοτικού;) :S

Φίλος
->Σου υπόσχομαι να βρώ χρόνο.
->Ξέρεις τι? Είχε champions league. Δεν το υπολόγισα.
(Champions league? respect!) :S

Φίλη
->Σου υπόσχομαι πως δεν θα έρθει ο Τάκης. Σήμερα θα βγούμε οι 2 μας.
->Αφού ήθελε να έρθει...τι να του έλεγα;
(Ε, ναι...πως να αφήσεις μόνο το ανήλικο;) :S

Καθηγητής
->Σας υπόσχομαι να καταχωρήσω τον βαθμό σας δεσποινίς.
->Μιλήσαμε ε? Και το όνομά σας?
(Mακάρι να είχε ξεχάσει μόνο το όνομά μου!) :S

Πρώην
->Σου υπόσχομαι πως δεν θα σε ξαναενοχλήσω.
->Αφού ξέχασα το cd μου σπίτι σου.
(To cd-φάντασμα, που ποτέ δεν θα εμφανιστεί! ) :S

Νυν
->Σου υπόσχομαι πως θα πάψω να είμαι πιεστικός.
->Μου είπες πως θα με πάρεις στις 7 και είναι 7.30. Τι να σκεφτώ?
(Μισή ώρα καθυστέρηση? ε, έχει δίκιο. Πώς τόλμησα?) :S

Δεν είμαι το υπόδειγμα του τυπικού ανθρώπου.Σίγουρα δεν είμαι!
Κι εγώ έχω πεί κι έχω αναιρέσει.
Τι τις θες τις υποσχέσεις αν δεν το΄χεις?

Eσύ?
Τις κρατάς τις υποσχέσεις που δίνεις?

Γεράσαμε; Πότε;

Φτάνω στη δουλειά, χασμουριέμαι και ανοίγω βαριεστημένα (και νυσταγμένα...8.30 είναι νωρίς μετά το 4ήμερο!) το πισι μου, και διαβάζω μήνυμα που μου είχε αφήσει ένας φίλος χθές στο εμεσέν.
"Πως μπορείς να κάνεις τα ίδια πράγματα στη ζωή σου συνέχεια? και το χειρότερο...να μην προσπαθείς ή να φοβάσαι να τα αλλάξεις..."
Την είχαμε κάνει την συζήτηση και από κοντά, όταν ήταν εδώ. Και τότε μου φαινόταν πολύ περίεργη η στάση του στο θέμα.

Δεν πρόκειται για κάποιον που βολεύεται, ή που δεν ψάχνεται. Εϊναι σκεπτόμενος άνθρωπος, προβληματίζεται, έχει ανησυχίες, δεν περνάει στα ψιλά τέτοιες καταστάσεις.
Παρ’όλα αυτά σε κάθε κουβέντα μας που αφορούσε στο μέλλον, δεν έβλεπα καμία διάθεση για αλλαγή. Προδιαγεγραμμένα βήματα σε όλους τους τομείς.
Σχολή, μετά στρατός, μετά στο νησί και ενδεχομένως ένας γάμος.

Δεν είμαι αρνητική σε αυτή τη σειρά. Για πολλούς ολα αυτά ίσως να είναι όνειρο. Πολλοί ίσως να αισθάνονται καλυμμένοι με μια φιλήσυχη ζωή. Ξέρω αρκετούς στην ηλικία μου εδώ που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο. Κι αφού νιώθουν ευχαριστημένοι με αυτό, (αν και έχω τις αντιρρήσεις μου), μαγκιά τους. Δεν μου πέφτει λόγος ούτως ή άλλως.
Όμως για τον συγκεκριμένο παίρνω μόνη μου τον λόγο και αντιδρώ όταν τον ακούω να λέει ότι στα 25 του δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία που βλέπει να παίρνει η ζωή του.
Ξύπνα!! είσαι μόλις 25...τώρα περνάει η ζωή στα χέρια σου και μου λες ότι δεν μπορείς να την φτιάξεις όπως θέλεις ΕΣΥ και μόνο;

Κάποια στιγμή μου έκανε παράπονα για την κοπελιά του. Ολα καλά στη σχέση τους αλλά δεν υπάρχουν συγκινήσεις. Ο χρόνος τα κάνει να φαίνονται όλα ίδια. Χωρίς εντάσεις, χωρίς εναλλαγές, μια ευθεία γραμμή όλα.
- Είσαι ερωτευμένος;
- Είναι καλή.
- Περνάς καλά;
- Είμαστε μαζί τόσα χρόνια.
- Την θέλεις δίπλα σου;
- Κι αν δεν βρω άλλη σαν εκείνη;

Παλεύω για να καταλάβω. Εντάξει είναι περιορισμένες οι επιλογές στο νησί, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μένεις με έναν άνθρωπο που τον κοιτάς και δεν σου προκαλεί κανένα συναίσθημα, πέρα απ’ το δέσιμο και την συνήθεια των τόσων χρόνων.
Παίρνεις το ρίσκο να κρατήσεις αυτόν τον άνθρωπο για πάντα στη ζωή σου;
Γιατί οταν η κοπέλα θα τα παρατήσει όλα για να σε ακολουθήσει εδώ, πρέπει να την βοηθήσεις, να την κάνεις να νιώσει σίγουρη για την επιλογή της. Κι αν δεν σε καλύπτει πως θα το καταφέρεις αυτό;

Εχω την αίσθηση πως πολλά παιδιά εδώ νομίζουν οτι φτάνοντας στα εικοσι-κάτι, κι αφού έχουν τελειώσει με σχολές και λοιπές υποχρεώσεις, η ζωή τους έχει τελειώσει.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για παραπέρα κινήσεις.
Να βρούμε μια δουλειά.Αντε, να κάνουμε και μια οικογένεια, να τρώμε οικογενειακώς τις Κυριακές, να πηγαίνουμε και μέχρι την Αράχοβα τα Χριστούγεννα, κι αυτά.
- Ε, μεγαλώσαμε... τι να κάνεις;
Πρόωρα γηρατειά. Αυτό σκέφτομαι όταν ακούω τέτοια.

Και στ’ αλήθεια είναι κρίμα. Ειδικά όταν βλέπω να συμβαίνει σε τόσο κοντινούς μου φίλους.
Μπορείς να κάνεις οικογένεια και στα 35. Αυτή η 10ετία είναι για σένα και μόνο.
Τόσα χρόνια ήταν οι γονείς, ήταν το σχολείο, ήταν οι σχολές, ήταν ο στρατός...τώρα είναι για σένα.
Για να ερωτευτείς, να ταξιδέψεις, να φτιάξεις αναμνήσεις και να γεμίσεις πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Εκείνο το "η ζωή είναι δύσκολη" μας το έχουν κάνει καραμέλα και έχουμε ξεχάσει το "η ζωή είναι ωραία". Κι έστω, οτι είναι δύσκολη...εμ, στα δύσκολα σε θέλω!

- Και η δουλειά; η καριέρα;
Όλα γίνονται. Βάλε προτεραιότητες κι άσε τα πράγματα να κυλήσουν.
Μόνο μην αφήσεις την ζωή σου να κυλήσει έτσι, χωρίς να γεύεσαι την κάθε της στιγμή.
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Κι όσο εύκολα μπορώ να τα λέω όλα αυτά, τόσο δύσκολα κατάφερα να τα αποφασίσω.
Και αυτά, και το να φύγω από την ασφάλεια που θα μπορούσε να μου προσφέρει η ζωή στο νησί. Θέλει τόλμη, θυσίες και σταθερές αποφάσεις.
Σίγουρα έχει κι αυτό το τίμημά του. Θέλει ρίσκο.

Τώρα που γράφω και τα ξανασκέφτομαι τελικά να τι μας εγκλωβίζει στο νησί...
Η έτοιμη οικογενειακή επιχείρηση και τα σίγουρα φράγκα, το σπίτι που δεν χρειάζεται να πληρώνουμε ενοίκιο, το έτοιμο φαγητό και τα σιδερωμένα ρούχα της μαμάς, η οικειότητα και η σιγουριά που προσφέρει ο τόπος που έχει μεγαλώσει κάποιος. Όλα εκ του ασφαλούς.
Αλλά τελικά...πόση σημασία έχουν όλα αυτά στη σκέψη πως εκεί έξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψεις;
Μου αρέσει το νησί και η ζωή εδώ, αλλά πιστεύω πως δεν έχει έρθει ο καιρός να μείνω μόνιμα.
Βαριέμαι θανάσιμα και μόνο στην ιδέα να μείνω για πάντα.
Αλλά κάποτε...εδώ θέλω να ξαναγυρίσω.

Και ξαναλέω...για όσους αποτελεί συνειδητή επιλογή η ζωή στο νησί, πρώτη τους βγάζω το καπέλο. Δεν κρίνω και δεν θέλω να είμαι απόλυτη.

Οταν κάναμε την κουβέντα, σκέφτηκα πως αφού είναι ήδη αρκετά μπερδεμένος, καλύτερα να πώ σε ήπιους τόνους την γνώμη μου (θετικά και αρνητικά) και να τον αφήσω να τα σκεφτεί.
Βέβαια αν και προβληματίστηκε, δεν τον είδα να αλλάζει την γνώμη του.
Όσο με πείθει οτι δεν είναι αυτό που θέλει απ’ την ζωή του, τόσο θα προσπαθώ να τον πείσω πως κάνει λάθος.

"και το χειρότερο...να μην προσπαθείς ή να φοβάσαι να τα αλλάξεις..."
Το βλέπει, το ξέρει, το καταλαβαίνει...μήπως χρειάζεται ένα χεράκι;




Καλό μήνα σε όλους.
Χθεσινό ηλιοβασίλεμα :)
Ναι...είναι πανέμορφο το νησί!

4ήμερο

...και λέω να το περάσω κάπως έτσι...



Μην ρωτήσετε γιατί δεν δουλεύουμε την Δευτέρα.
Οπως είπε και ο Κλέαρχος, είναι του αγίου ανάμεσα, και εμείς τον τιμούμε δεόντος.

Καλά να περάσετε! :)

Βιβλιοπωλείο?..οχι μόνο!

Έμεινα λίγο πίσω στο blog τις τελευταίες μέρες επειδή αφενός στη δουλειά είχαμε πρόβλημα με το internet και αφετέρου στο σπίτι μου πηγαίνω μόνο για ύπνο (καμία φορά ούτε καν για αυτό).
Αν η μέρα είχε 3-4 ωρίτσες παραπάνω σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Δεν μπορώ να πώ πως πιέζομαι ιδιαίτερα, αλλά να...με 3-4 ωρίτσες, δεν θα έγραφα καν τη λέξη "πιέζομαι".

Update λοιπόν...
Δημιουργικές ασχολίες είχαμε στο βιβλιοπωλείο της Οίας.

Κατ’ αρχήν η ιστορία του βιβλιοπωλείου...
2 νέα παιδιά απ’ την Αμερική ήρθαν διακοπές στο νησί πριν 2 χρόνια, τους άρεσε, βρήκαν χώρο κι έφτιαξαν το πιο "σπιτικό" βιβλιοπωλείο που έχω δεί ποτέ.
Έχει χώρους, οπου αν παρατηρήσεις προσεκτικά, κρύβονται 5 στρώματα (στρώματα απο αυτά που κοιμόμαστε). Κι όμως με μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται κάτι.
Αυτά, υπάρχουν εκεί, γιατί ανά καιρούς έρχονται παιδιά απο διάφορα μέρη του κόσμου και μένουν μέσα. Η φιλοξενία του βιβλιοπωλείου μαθεύεται απο στόμα σε στόμα, απο αυτούς που έρχονται και φεύγουν. Δίπλα απ’ το βιβλιοπωλείο, τα παιδιά έχουν πάρει κι ένα υπόσκαφο σπίτι που κι εκεί υπάρχουν κρεβάτια, κουζίνα και μπάνιο.
Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα πολύ καλά οργανωμένο κοινόβιο.
Θεωρητικά θα μπορούσα να σκεφτώ πολλά προβλήματα που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κατάσταση. Κι όμως όσοι πάνε εκεί μαθαίνουν να λειτουργούν συλλογικά με τις δουλειές και του σπιτιού αλλά και του βιβλιοπωλείου. Κι όσοι δεν το αντέχουν, απλά φεύγουν.

Τα βράδια συχνά πηγαίνουμε εκεί για κρασάκι, για κουβέντα με κόσμο που έρχεται και ενίοτε για προβολή ταινιών.
Υπάρχει προτζέκτορας. Και πάλι σε πολύ κρυφό σημείο.
Πολύ οικείος χώρος.
Χαίρομαι που βλέπω πως γίνονται ακόμη τέτοιες κινήσεις και που είναι εφικτές και υλοποιήσιμες. Καλή θέληση χρειάζεται μόνο και να ξεφύγουμε απο τις ανέσεις που μας έχουν μάθει να χρειαζόμαστε. Η καλή παρέα και οι νέες εμπειρίες είναι πολύ πιο σημαντικά απο ολα αυτά που νομίζουμε πως χρειαζόμαστε.

Προχθές λοιπόν βρεθήκαμε ξανά εκεί για ένα "γεια" στον Chris (έναν απο τους 2 ιδιοκτήτες).
Υπάρχει μια γωνία που ήθελε να την φτιάξει ώστε να φαίνονται όσο το δυνατόν περισσότερα εξώφυλλα βιβλίων. Ιδέες απο εδώ, ιδέες απο εκεί, την βρήκαμε τη λύση.
Κι όχι μόνο την βρήκαμε, αλλά την κάναμε και πράξη.

Πρίν:
















Και μετά :













Οι επόμενες θα είναι όταν θα ανθίσει το γιασεμί στον κήπο που θα φτιάξουμε. :)