Σπιρτόκουτο

…Και τελικά πραγματοποιήθηκε η συνάντηση κορυφής!

Me, an205, phantom_pad.

Είχαμε πολλούς μήνες να βρεθούμε τα 3 μας.

Αράξαμε στους καναπέδες, είδαμε συναυλία στην tv..γελάσαμε, συζητήσαμε για τον manager (ποιος είπε ότι είμαστε καλά παιδιά;)… ωραία πράγματα ρε παιδί μου.

Αν και το καλύτερο μου το φύλαξαν για το τέλος!

Ταινία..

Γ: Κάτι πρέπει να δεις εσύ γιατί σε έχουμε αφήσει πίσω.

Θ: Εεεε… τώρα που το έπιασες θα το δούμε όλο.

Γ: (Χαχα) Οκ… θα το δούμε.

Θ: Αστάρτη σβήσε απ’ το κινητό σου τηλέφωνα που δεν θα έπρεπε να έχεις. Και κλείσ’ το! Γιάννη βάλε ρε ένα φοτάκι (όπου (φ) βάλε (π)… είς μνήμην του προηγούμενου χειμώνα!).

Α: Δεν θέλω συναισθηματικές μαλακίες με φοτάκια.

Θ: Όχι ρε, μόνο συναισθηματικό δεν θα δούμε!

Αν ήξερα τι θα ακολουθήσει σίγουρα θα προτιμούσα τη συναισθηματική μαλακία.

Οικονομίδης είπαν… ελληνική παραγωγή… το σπιρτόκουτο…

(καμία μούφα θα είναι, σκέφτηκα, αλλά μούφα και σπίτι του Γιάννη, δύσκολα).

Σσσσσσς… αρχίζει…

Και άρχισε…

Στο πρώτο 3λεπτο ήθελα να δείρω τον πρωταγωνιστή.. θα χαλαρώσει, είπα.. δεν μπορεί. Στο πρώτο τέταρτο ένιωθα μια ακατανίκητη επιθυμία να σπάσω κάτι… Κι έρχεται η κατάλληλη ατάκα την κατάλληλη στιγμή.

Θ: Ρε μαλάκα.. μας εμπιστεύεσαι στο δωμάτιο με τα ποτήρια; (Ο Γιάννης εχει συλλογή ποτηριών).

Γ: Χαχαχα… δεν θα’ σαι καλά!

Εντωμεταξύ όσο περνούσε η ώρα εγώ φόρτωνα. Η ρακί έσταζε στο ποτήρι και αυτό που έβλεπα με προκαλούσε. Με προκαλούσε πολύ!

Τα παιδιά την είχαν ξαναδεί την ταινία, κι έτσι τα σχόλια μας ενδιάμεσα με κρατούσαν στην πραγματικότητα.

Κατά τη διάρκεια της προβολής, φυσούσα-ξεφυσούσα αλλά παρ’όλα αυτά ήθελα να την δώ όλη!

Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με επηρεάσει τόσο.

1,5 ώρα μετά περίπου επιτέλους τελείωσε. Ένιωθα απίστευτη ένταση μέσα μου!

Ο Θωμάς με χτυπάει στον ώμο και γελάει…

Α: Άσε με ρε παιδί μου να ηρεμήσω λίγο.

Θ: Έλα ρε… χτύπα με!

Ε, εντάξει… εκτονώθηκα λιγάκι. Όχι όσο θα ήθελα βέβαια ;)

Γ: Την έχω δεί 4-5 φορές.

Α: Τιιιιι??? Δεν θα την άντεχα ούτε 2^η!

Με επηρέασε περισσότερο απ’ οσο πίστευα.. απ’ οσο περίμενα.

Νεύρα.. πολλά νεύρα κι ένα περίεργο πάθος να πλακώσω κάποιον στο ξύλο.

Κι όχι τίποτα άλλο… 1.60 άνθρωπος με ποιόν να τα βάλω?

Δεν με παίρνει!

Στα extras γίνεται το εξής σκηνικό.

Προσπαθούν οι ηθοποιοί να βγάλουν μια σκηνή. Υπάρχει μεγάλη ένταση. Ο σκηνοθέτης δίνει το σήμα να ξεκινήσουν. Αρχίζουν να φωνάζουν και σε κάποια φάση ο ένας απ τους δύο λέει μια ατάκα που δεν είναι στο σενάριο :

Ηθοποιός: Θα τσακωθούμε!

Σκηνοθέτης (απορημένος) : Με ποιόν?

Ηθοποιός : Με όλους!

Σκέψου!

Αν βρεθεί στο δρόμο σου αξίζει να την δείς. Δοκιμάζει όρια.

Φρόντισε με όποιον την δείς να μην έχεις ίχνος απωθημένων.

Ξέρεις τι εύκολα που γίνονται παρεξηγήσεις στις μέρες μας?

Για πλάκα!

Δεν έχει ούτε μία σκηνή βίας (εκτός από ένα ανεπαίσθητο χαστούκι) κι όμως ξυπνάει άγρια ένστικτα!

Αυτά. Και τώρα πάω να πλακώσω το αφεντικό στο ξύλο! Grrrrrrrr!!

Mate?.. :(

Ορμώμενη από post ενός κολλητού, κι επειδή απ’ τη στιγμή που το διάβασα χάθηκαν όλες οι υπόλοιπες σκέψεις, θα γράψω για αυτό.

Τι γίνεται λοιπόν όταν εκεί που έχεις πειστεί πως έχεις βρει πλέον όλες σου τις ισορροπίες έρχονται τα πάνω – κάτω;

Τι γίνεται όταν πιάνεις ξαφνικά τον εαυτό σου να ταλαντεύεται στα θέλω και τα πρέπει, στα real και τα δήθεν, στο “είσθε” και στο “φαίνεσθε” ;

Ξέρεις ποιος είσαι… σίγουρα ξέρεις. Αλλά δεν αφήνεις αυτόν τον πραγματικό εαυτό να κάνει την εμφάνισή του γιατί προφανώς φοβάσαι πως δεν θα αρέσει.

Φόβος.. μην έχεις την ψευδαίσθηση πως είναι αποκλειστικό σου συναίσθημα. Το ότι δεν εξωτερικεύεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει σε όλους μας.

Οι αλλαγές γύρω σου σε τρομάζουν. Κυρίως οι αλλαγές που γίνονται μέσα σου. Γυρνάς με τον νου πίσω στον χρόνο… λύκειο.. ποιος νοιαζόταν τότε;

Ας έλεγαν ότι ήθελαν, ας έδειχναν με το δάχτυλο. Απάθεια και αδιαφορία. Το ίδιο εισέπρατταν κάθε φορά.

Καφές στο tropical και “κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο”… στιγμές ανεκτίμητες.

Και τώρα; Κάναμε τις επιλογές μας και προχωράμε. Δεν είναι κι άσχημα. Οκ, άλλα σχέδια, άλλα όνειρα είχαμε στα 16 μας. Τα ιδανικά έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας και εμείς προχωρήσαμε στην πραγματικότητα. Πέρασε μια 7ετία… αλίμονο να είχαμε μείνει στα ίδια.

Αλλάζουμε… έτσι έχουν τα πράγματα σε αυτές τις ηλικίες.

Άλλαξες, ναι… το μόνο μου παράπονο είναι ότι σε έχω χάσει. Α, κι ακόμη ένα… όταν μου λες για PR θέλω να σου χώσω σφαλιάρα!

Κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου γιατί γίνονται όλα αυτά. Κι ας σε δικαιολογώ ΚΑΘΕ φορά που μου λες ότι δεν έχεις χρόνο.

Ενθουσιαζόμαστε, πέφτουμε με τα μούτρα, ερωτευόμαστε κάθε βράδυ κι ένα διαφορετικό μπάζο, χάνουμε τον εαυτό μας για να τον βρούμε ξανά λίγο παρακάτω, τα λέμε στα όρθια στο photo play κι επιμένουμε να αναβάλλουμε ένα meeting στον Γιάννη, σαν τον παλιό καλό καιρό.

…αλλά τελικά… ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες.

Smile ρε… :)

Βράδυ Σαββάτου

Στο τηλέφωνο…

- Ελα ρε..τι κάνεις;

- Βαριέμαι.

- Ψήνεσαι να βγούμε για ένα ποτάκι.

- Πωωω.. τώρα βαριέμαι πιο πολύ.

- Θα βγάλεις ρίζες μες στο σπίτι! Πάμε για ένα ποτάκι, χαλαρά. Θα δούμε κόσμο…και ΤΙ κόσμο! άντε σήκω κι ετοιμάσου!

- Απορώ με την όρεξή σου…

- Θα σου έρθει κι εσένα στη πορεία.

- Βαριέμαι ρε σου λέω!

- Σε περιμένω σε μια ωρίτσα σπίτι μου, να φύγουμε μαζί.

- ΒΑΡΙΕΕΕΕΜΑΙ ΝΑ ΒΓΩΩΩ ΡΕ ΒΛΗΜΑ!! ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;

- Α, πολύ ωραία.. σε αφήνω να ετοιμαστώ κι εγώ και τα λέμε σε μια ώρα.

- Δεν πας καλά εσύ!

- Μην με στήσεις.

- Άι παράτα με ρε σαλεμένο!

- Κι εμένα μου έχεις λείψει. Άντε κλείσε δεν θα προλάβω.

- Χέσε με!

Μια ώρα μετά…στο σπίτι…

(κουδούνι)

- Το ήξερα πως θα’ρθεις! :) Τι ομορφιές είναι αυτές;

- Άσε το γλείψιμο … μου το χρωστάς αυτό.

- Τίποτα δεν σου χρωστάω… εγώ για σένα το έκανα. Να βγείς λίγο απ’ την τρύπα σου.

- Γιατί ρε; Ενοχλώ κανέναν;

- Εμένα!.. Ελα, βαριέμαι να τσακωθούμε τώρα. Θα βάλω μια ρακί για ζέσταμα και ξεκινάμε σε λίγο.

Σφηνάκια ρακί..1,2,3,4,5,6,7….

- Τώρα θες να βγούμε;

- Καλά ρε… εσύ δεν με έπρηξες να βγούμε;

- Εγώ ε;

- Για να δώ τα μούτρα σου στολίστηκα σαν τον μαλάκα;

- Όχι;

- Όχι βέβαια!

- : (

- Άσε τις μαλακίες!

- Με πληγώνεις…

- Με πείθεις…

- Αντε, σήκω… ας σου κάνω τη χάρη!

- Εσύ μου κάνεις χάρη;

- Εσύ δεν θέλεις να βγούμε;

- Ε, ρε που έχω μπλέξει!!!

(Δεν βγήκαμε...χικ!)

Όχι πάλι αυτός!!

Το ξυπνητήρι και πάλι χτύπησε στις 07.45…

Αυτό το πρωινό όμως ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν σαν τα άλλα. Ήταν σαν να το ήξερα από χθες πως θα έρθει. Κοιμήθηκα ανήσυχα. Βαθιά μέσα μου τον περίμενα. Κι ας ευχόμουν πως είναι κι αυτό άλλη μια ιστορία που συνηθίζω να κατασκευάζω στο μυαλό μου. Έπεσα έξω αυτή τη φορά. Δεν ήταν φαντασία… ήταν προαίσθημα. Ήταν πραγματικότητα… και ήταν ήδη εκεί.

Άνοιξα τα μάτια μου δειλά το πρωί. Δεν ήθελα να τον αντιμετωπίσω. Δεν ήμουν έτοιμη. Είχα τόσα πράγματα να κάνω κι αυτός θα με κρατούσε πίσω. Το ήξερα. Κάθε φορά που έρχεται νιώθω τον εαυτό μου να μην μπορεί να λειτουργήσει.

Εντάξει, το παραδέχομαι… είμαι αδύναμη μπροστά του. Η ύπαρξη του στη ζωή μου με πονάει και με αποσυντονίζει. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα… σκέφτομαι μόνο εκείνον. Δεν το θέλω… απλά συμβαίνει.

Κι όμως, κάθε φορά που έρχεται ποτέ δεν κάνω κάτι για να τον διώξω. Ούτε καν τότε που δάκρυσα στα κρυφά απ’ τον πόνο της παρουσίας του. Ήταν πολλές οι φορές που μου προσφέρθηκε βοήθεια από γονείς και φίλους για να τον αναγκάσω να φύγει. Κι όμως δεν την δέχτηκα. Ίσως φταίει η πεποίθησή μου στο ότι μια κατάσταση για να τελειώσει πρέπει να κάνει τον κύκλο της.

Όσο κι αν πονάει, όσο κι αν πληγώνει… θα πρέπει να το υπομείνω, να φανώ δυνατή.

Πάει καιρός απ’ την τελευταία φορά που με είχε επισκεφθεί. Πολύς καιρός. Ήμουν ήρεμη, ήσυχη. Τον είχα σχεδόν ξεχάσει. Δεν υπήρχε πια για μένα.

Κι ήρθε αυτό το πρωινό να μου υπενθυμίσει πως τίποτα δεν έχει τελειώσει… πως όλα είναι εδώ. Για ακόμα μια φορά εδώ. Για ακόμα μια φορά θα πρέπει να τον αντιμετωπίσω μόνη.

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ!!!

Sms

Μηνύματα των σούπερ φίλων μου!
Ξεχώρισα τα καλύτερα και τα παραθέτω.
Ετσι...γιατί σήμερα ο ήλιος λάμπει κι έχω κέφια.. :)

1. Στην απίθανη περίπτωση που δεν έχεις τρελή δουλειά και μπορείς να μπείς στο ιντερνετ για 2 λεπτάκια, μπορείς να δεις αν το τει μου έχει καταληψη;Δες στο edopolytecnio.org ή στο noikokyra.gr στο link "μάνες" στο άρθρο "πότε θα πάρει πτυχίο ο γιός μου".

2. Λατρεύω να σε μισώ!

3. Ξεράθηκα στον ύπνο.Να σε...πάρω αύριο; ;)

4. Εφαγα ένα φυστίκι που είχε γεύση τσουρέκι.

5. Μην κλάψεις..αλλά αύριο...ΡΕΠΑΡΩ ΚΟΠΕΛΙΑ!!

6. Εχω υπηρεσία με έναν αξιωματικό ο οποίος μας τραγουδάει "μας ψάχνει ο δρακουμέλ, ποτέ δεν μας γελά, ο σοφός μπαρμπα-στρούμφ τα σχέδια τους χαλά!"

7. I´m siiiiinging in the rain, i´m siiiiiiinging in the rain! What a glorious daaaaay and i´m haaappy agaaaaain! Ποιος χρειάζεται τον ύπνο;

8. Εγώ πότε θα γίνω μάνα; Τσίσα

9. Σου εχω πει οτι..εεε..οτιιι...εεε...να μωρε...ε,να σ’αγαπάω ρε μαλλλάκα...χου χου..μπουχουχου...χι χι χι..χε χε χε

10. Μόλις με έχεσε ένα περιστέρι!

Επικοινωνιακές...ανησυχίες

Κι ύστερα λες πως είναι εκείνο το ακαθόριστο της προβληματικής επικοινωνίας...
Εφτασες στο συμπέρασμα.
Τους ανθρώπους δεν τους χωρίζουν οι ηλικίες.
"Είναι μικρός" λες, και αυτόματα έχεις βρεί ολες τις δικαιολογίες για σένα, για ’κείνον, για οτι ακολουθήσει. Βαθιά μέσα σου το ξέρεις πως πρόκειται για δικαιολογία.
Επενδύεις σε τι;..σε ποιόν;
Τα σημάδια υπάρχουν εκεί απ’την αρχή.Φωνάζουν.Αλλά είπαμε..οι άνθρωποι εθελοτυφλούν.Πολλές φορές.Είναι βολικό.
Κι έρχεται εκείνη η μέρα που δεν αντέχεις το βάρος της ψευδαίσθησης.
Δεν θα το επιτρέψει παραπάνω η συνείδησή σου.
Και είναι ακριβώς εκείνη τη στιγμή που καταθέτεις την ψυχή σου και μέσα σε αυτή την πλάνη της ψευδαίσθησης περιμένεις την κατανόηση που πάντα ήλπιζες πως υπάρχει.
Φανταστικό και πραγματικό έχουν γίνει ένα και περιμένεις μια κουβέντα του για να αποδείξεις στην συνείδηση πόσο μεγάλο λάθος έχει κάνει.Μια κουβέντα μόνο.
"Εχουμε μοιραστεί τόσες στιγμές..δεν μπορεί να μην με έχει νιώσει έστω στο ελάχιστο"..επιμένεις.
Η απάντηση;
...κοιτάζει αδιάφορα, μουρμουρίζει ενα "σε καταλαβαίνω" και σκύβει να δέσει τα κορδόνια του.
Στ’αλήθεια θέλεις πολύ να το πιστέψεις ε;..και τι δεν θα έδινες! Μπορείς ομως;
Η αντίσταση που θα νιώσεις μέσα σου μπροστά σε αυτό το ψέμα..μπροστά σε αυτό που ήδη ήξερες αλλά αρνιόσουν πεισματικά ολο αυτόν τον καιρό να δεχθείς, θα σε πληγώσει περισσότερο απ’ οσο νομίζεις.
Φτάνουμε πάλι στο συμπέρασμα. Προβληματική επικοινωνία.
Σε οποιδήποτε επίπεδο κι αν συμβαίνει...το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Στο τέλος ένα ζευγάρι κορδόνια, θα έχει μεγαλύτερη σημασία απο την οποιαδήποτε εξομολόγηση σου.

Μαύρη λίστα

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου που έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να σε εκνευρίζει.

Παίρνει διάφορα πρόσωπα ανά καιρούς. Έρχονται εποχές που είναι μόνο ένας, (τι καλά!), αλλά υπάρχουν κι άλλες που γίνεται πολλοί. Πού όπου και να πας τον συναντάς μπροστά σου. Εκτός από πολλά πρόσωπα έχει και πολλά ονόματα.

1. Η χαζή φίλη της μαμάς (γιατί την κάνει παρέα; Είναι έξυπνος άνθρωπος, τι θέλει με αυτήν;)
2. Ο κομπλεξικός συνάδελφος (8 ώρες μαζί σε καθημερινή βάση…εδώ σε θέλω!).
3. Η κατίνα φίλη του κολλητού (ένα καφέ είπα να πιούμε.. απ’ τη μύτη θα μου τον βγάλεις;).
4. Ο χαζοχαρούμενος φίλος της αδελφής (γιατί δεν βγαίνετε μια βόλτα;.. όλη μέρα εδώ θα μείνετε;).
5. Ο πανίβλακας γκόμενος της κολλητής (μεγάλο παιδί είναι, άφησέ τον και λίγο μόνο).

Ας μην συνεχίσω με τη λίστα γιατί προβλέπω να μακραίνει επικίνδυνα.

Δεν υπάρχουν όλοι αυτοί στη ζωή μου τώρα (thank god!).

Ναι ξέρω… κάπου εδώ θα αρχίσουν οι θεωρίες περί αδιαφορίας, και πόσο ανούσιο είναι να ασχολείσαι και στη τελική βάλε ένα χι και μην τους αφήνεις να σε αγγίζουν. Ωραία είναι όλα αυτά.

Γέμισα το μυαλό μου με θετικές σκέψεις, διαλογίστηκα, προσπάθησα να με πείσω πως ουσιαστικά δεν παίζουν κανένα ρόλο στη δική μου ζωή… απλά θα πρέπει για λίγο να τους ανέχομαι. Δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο. Κάτι έκανα για λίγο, αλλά μετά πάλι τα ίδια.

Υπάρχει μια θεωρία σε κάποια εναλλακτική μέθοδο η οποία αναφέρει κάποια πράγματα για την ενέργεια.

Όταν 2 άνθρωποι είναι ερωτευμένοι οι ενέργειες τους ανακυκλώνονται.

Όταν υπάρχει ένταση ανάμεσα σε 2 άλλους ανθρώπους ο ένας απορροφά την ενέργεια του άλλου. Την “κλέβει” για την ακρίβεια.

Όταν συναντώ κάποιον απ’ τους ανθρώπους της λίστας νιώθω την ενέργειά μου σε χαμηλά επίπεδα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω.

Με ενοχλεί η ύπαρξη τους στο χώρο που κινούμαι.

Μπορεί να αρχίσω να φτιάχνω στο μυαλό μου καταστάσεις που δεν υπάρχουν κι αυτό τα κάνει χειρότερα.

Το κακό είναι ότι ενώ ξέρω τι μου συμβαίνει και πόσο λάθος έχω στο να κατασκευάζω ιστορίες που εννοείται πως καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν, συνεχίζω να το κάνω.

Το καλό είναι ότι στη συγκεκριμένη φάση υπάρχει μόνο ένας απ’ τους ανθρώπους της λίστας, οπότε τον έχω! Χα!

Και για να κλείσω με κάτι αισιόδοξο, όντας το κορίτσι με το μεγάλο χαμόγελο…

“Συγνώμη, είναι το άρωμα που ξεχύνει η βιολέτα κάτω απ’ το πέλμα που την συνθλίβει”.

Καλή μας βδομάδα…

Τριπ-ing

Ωραία πάει το 3ήμερο...
Αν και το είχα κανονίσει μακριά απο εδώ και ξενέρωσα που δεν κατάφερα να φύγω, μήπως τελικά έπρεπε να μείνω?
Είμαι καλή στο να μπαίνω σε τέτοια τριπάκια.Το 'χω!
Θα την βρώ την απάντηση..που θα μου πάει?

Μέρες παράξενες

Έρχονται κάτι μέρες… τόσο μουντές, τόσο άχαρες.

Σήμερα το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ απ το κρεβάτι. Ήθελα να μείνω εκεί για πάντα. Να σκεπαστώ μέχρι πάνω απ’ το λαιμό και να μην βλέπω άνθρωπο!

Να μην σκέφτομαι, να μην νοιώθω. Να κοιμάμαι όλη μέρα!

Το ήθελα τόσο πολύ που τελικά μπήκα στο τριπάκι. Έπρεπε να σηκωθώ για δουλειά και δεν το έκανα. Έκλεισα πάλι τα μάτια και την επόμενη φορά που τα άνοιξα είχα ήδη καθυστερήσει μισή ώρα στη δουλειά. (το ίδιο επαναλαμβανόμενο λάθος “5 λεπτά ακόμη”…σε ποιόν τα πουλάς αυτά;; πότε θα σταματήσεις να το κάνεις;; jamais!)

Μέχρι να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να φτάσω.. μμμ.. άργησα πολύ.

Σκέψου τώρα ότι την προηγούμενη μέρα μου έκαναν παρατήρηση επειδή είχα αργήσει 1 τέταρτο. Τι θα πείς τώρα; Nice!!

Αυτό το εγερτήριο στις 07.45 ποτέ δεν θα το παλέψω! Όχι δεν είπα αυτό.. αυτό ήταν σκέψη.

Anyway... τα μπάλωσα (περίπου).

Η μαυρίλα όμως εκεί… να επιμένει. Φύγε από δώ, όχι σήμερα, ξεκόλλα… τίποτα! Ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου. Μου έσπασε τα νεύρα κάποιος στη δουλειά. Νόμιζα θα ανατιναχτώ απ’τα νεύρα μου.. ναι,ήταν τόσο πολύ! Παρ’ ολο που γενικά είμαι άνθρωπος ήρεμος. Συγκρατιόμουν.. προσπάθουσα να δείχνω ψύχραιμη… εξαιρετικά δύσκολο!

Μόλις το ρολόι έδειξε μια φυσιολογική ώρα, (12 το μεσημέρι ας πούμε που ξυπνάει ο κόσμος), άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Ο ένας μετά τον άλλο. Με πήραν άτομα που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 6μηνο.

Άνοιξα το mail μου σε κάποια φάση και είδα videaki που μου είχε στείλει ένας φίλος… άψογο. Έλιωσα στο γέλιο!

Σιγά σιγά άρχισα να επανέρχομαι. Το χαμόγελο επέστρεψε. Ξέχασα και το πρόσωπο στη δουλειά.. σιγά να μην μου το χαλάσει.. ουστ! Άρχισα να κάνω σχέδια για το βράδυ, σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που έχω κοντά μου τόσο καλούς φίλους, και το σημαντικότερο όλων για σήμερα είναι ότι γίνομαι 24.

Μπορεί να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες αλλά αυτή τη μέρα θέλω να είμαι happy. Σαν τα b-day μου.. :)
Μεγαλώνω και το χαίρομαι απίστευτα!!
Τα καλύτερα έρχονται όπως λέει και μια ψυχή… και λέει αλήθεια!

Λόγο της ημέρας...

Εδώ λοιπόν λόγο της ημέρας θα παραθέσω έναν άκρως ρομαντικό διάλογο που έλαβε χώρα προ ολίγου στο msn μεταξύ εμού και του Άρη...Δύο ανθρώπων που έχουν βαθιά συναίσθηση της σημασίας αυτής της ημέρας.

Aris says:
thes na gino romantikos?
Astarti! says:
mmm..to skeftomai..
Astarti! says:
ante gine!logo tis imeras
Aris says:
e nai, logo tis imeras, alliws ti...
Astarti! says:
na mpoume ligo sto klima
Aris says:
http://www.links2love.com/love_lyrics_28.htm(stixoi ap to "are you lonesome tonight")
Aris says:
den mporo na skefto tipota kalitero
Astarti! says:
aaxxx re Aaarriii...laxanaki mou
Aris says:
pa-i-daki mou
Aris says:
tha to akousoume taytoxrona kai tha diavazoume kai tous stixous, ok karotosalata mou?
Astarti says:
ok patatosalata mou
Astarti says:
W panagia mou!..den tin antexw tetoia sigkinisi!
Aris says:
afieromeno vevaia!
Aris says:
snif
Aris says:
den exei noima i zoi makria sou..
Astarti says:
pote den eixe...
Aris says:
eimai toso romantikos pou me siginisa.....
Astarti says:
o xronos makria sou ginetai o xeiroteros mou exthros
Aris says:
In the arithmetic of love, one plus one equals everything, and two minus one equals nothing.
Astarti says:
snif-klaps-ligm
Astarti says:
poli m aresei etsi pou mpikame sto klima
Aris says:
thes na kano kratisi ston koukoumavlo (panakrivo estiatorio einai auto) gia mas? logo tis imeras?
Astarti says:
nie nie..thelw..tha to kaneis auto gia mas?
Aris says:
ennoeitai darling!
Aris says:
alla.......mia pou o koukoumavlos einai kleistos, theleis na pame na doume tin aek?
Astarti says:
den mporw na sigratisw ta dakria mou..me kaneis toso eutixismeni simera!

Βρίσκω πρέπων να μην συνεχίσω άλλο...
Δάκρυα έχουν μουσκέψει το πληκτρολόγιο μου..δεν άντεξα..λύγισα!

Μπλογκογκέιμ...

Ο φίλος Spyros πέταξε το μπαλάκι και δεν μπορώ παρά να ανταποκριθώ στη μεγάλη αυτή πρόκληση να ξεχωρίσω 5 σημεία του εαυτού μου.

(μόνο 5?..θα μπορούσα ώρες να γράφω για τα προτερήματά μου!)

Καλά σταματάω..Για πάμε!

1. Είμαι φοβερά ακατάστατη.. δεν μπορώ να βλέπω τα ρούχα μου διπλωμένα στα συρτάρια, δεν μπορώ να αγχωθώ για λίγη σκόνη παραπάνω, δεν μπορώ μόλις πιώ καφέ να πλύνω αμέσως το ποτήρι μου, δεν μπορώ να αδειάσω το τασάκι αν δεν ξεχειλίσει.. το ευτύχημα είναι ότι μένω μόνη μου, γιατί αλλιώς.. δεν θα μπορούσα!!

2. Καταφέρνω με μεγάλη επιτυχία να προλαβαίνω στο παρά πέντε τρένο-λεωφορείο – αεροπλάνο – πλοίο. Αν δεν φτάσω 5 λεπτά μετά την αναχώρηση (που κι αυτό με επιτυχία το καταφέρνω!).

3. Μου αρέσει τόσο πολύ να ειρωνεύομαι που πολλές φορές οι φίλοι μου δεν με καταλαβαίνουν όταν μιλάω σοβαρά και πολύ με πληγώνουν! (Γιατί ρε Άρη.. άνθρωπος είμαι κι εγώ.. πληγώνομαι!)

4. ΘΕΛΩ να μάθω ισπανικά αλλά ΠΡΕΠΕΙ να μάθω Ιταλικά, μήπως και καταφέρω ποτέ να πάρω πτυχίο (όχι πως κάνω κάτι απ’ τα 2 βέβαια).

5. Ναι, φυσικά και δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα, αλλά υπάρχει λόγος ... Δεν θέλω! Γι αυτό αφήστε με στην ησυχία μου.

Who´s next?

Xμμ…

Τhe testicle
An 205
Liodara
Augo..vrasto..
Alitovios

ΠΡΟΣΘΗΚΗ...Μπορώ ε?Εχουμε νέα δεδομένα...

Θέλω να δω και τον Greekfloyd

Συνταγή για κατάθλιψη

“Ξημερώνει πάλι! Και πάλι εδώ…χειρόφρενο και μια
μπαλάντα των U2.

Η ζωή μου σε επανάληψη κάθε ξημέρωμα Κυριακής.
Κουράστηκα! Λείπεις!
Όπως έρχεσαι φέρε το πραγματικό μου εγώ…”

Όταν παίρνεις ένα τέτοιο sms στις 6 το πρωί από έναν φίλο (κι όταν λέω φίλο το εννοώ),
τι να σκεφτείς?

Η συνταγή είναι απλή :

2 ποτήρια αλκοόλ παραπάνω απ όσο πρέπει

1 δόση ψιλοκομμένης μοναξιάς

3 κουταλιές χειμωνιάτικο ξημέρωμα στην παραλία

1 μπαλάντα των U2

κι όλα είναι έτοιμα να πάρεις τον εαυτό σου και να τον σπρώξεις όσο
πιο χαμηλά μπορείς.

Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Απλά επειδή δεν μπορείς
(ή μάλλον δεν θέλεις) να επιβληθείς στις σκέψεις σου. Επειδή ίσως κατά βάθος,
επιδιώκεις να νιώθεις τέτοια συναισθήματα. Κάποιος φτιάχνει τις κατάλληλες συνθήκες
κι εσύ όπως πάντα πέφτεις στην παγίδα. Κι αρχίζεις να τα βάζεις με τα όνειρα που δεν
κυνήγησες, με τους έρωτες που χάθηκαν στο χρόνο, με τη βολεμένη σου ζωή.

Mate…δεν έρχονται πάντα όπως θέλουμε τα πράγματα.

Το πραγματικό σου “εγώ” δεν θα το βρεις σε εμένα. Αυτό μπορώ να σου το πω με κάθε σιγουριά. Αν δεν σου αρέσει η εικόνα σου, άλλαξέ την. Τόσο απλά.
Αλλά πρόσεξε.. στη θέση της μην βάλεις ακόμα μια εικόνα. Βάλε τον πραγματικό σου εαυτό. Οι επιλογές που κάνουμε θα μας ακολουθούν μια ζωή. Με το να κατηγορείς το σύμπαν που “τα έφερε έτσι”, δεν αποποιείσαι των ευθυνών. Όλοι περνάμε τα ζόρια μας. Από ’κει και πέρα τι γίνεται…

(Ναι..το μπαλάκι πάλι σε εσένα θα φτάσει, όσο μακριά κι αν
το πετάξεις)

Η εποχή της Barbie

Jean εφαρμοστό, μπότες, το μαλλί καινούριο ξανθό και πίσω από το οld time classic ray ban γυαλί ένα υπεροπτικό ύφος που λες πως χαμηλότερα από ευθεία μπροστά δεν κοίταξε ποτέ. Συναναστρέφεται πάντα με μεγαλύτερους από κείνη γιατί οι παλιοί συμμαθητές είναι ακόμη πολύ ανώριμοι. Συχνάζει σε trendy κλαμπάκια, είναι φίλη του κάθε πορτιέρη και τους μπάρμαν τους φωνάζει με το μικρό τους. Βγαίνει για ψώνια και θεωρεί ότι γίνεται ρόμπα αν μπει σε ένα μαγαζί και δεν αγοράσει κάτι…ακόμη κι αν δεν της αρέσει τίποτα. O εκάστοτε γκόμενος πρέπει να φέρνει το λιγότερο σε Brad ή άντε στη χειρότερη σε Keanu, να προσέχει πως φέρεται σε δημόσιους χώρους, να είναι δημοφιλής και να ντύνεται με πολλά χρώματα (κατά προτίμηση πρασινάκι και κιτρινάκι…και το ροζάκι,γιατί όχι?).

H διατροφή της περιορίζεται στο ελάχιστο δυνατό με οτιδήποτε αναγράφει 0% λιπαρά.
Αγαπημένο της χόμπυ οι σκηνές ζήλειας (πάντα prive, δεν θα δώσουμε δικαιώματα να μας σχολιάσουν κιολας!) και η εξονυχιστική παρατήρηση υπόλοιπων θηλυκών .

Και να σκεφτεί κανείς πως υπήρξαμε 8 χρονών όταν παίζαμε κυνηγητό στους μύλους.
Υπήρξαμε 12 όταν τρώγαμε σαβούρες και ψοφάγαμε στο γέλιο.
Υπήρξαμε 17 όταν αναιρέσαμε το σύμπαν γύρω μας.

Ε, ρε πως αλλάζουν οι άνθρωποι!

Τολμάς?

Ο Γ. είναι ένα παιδί που αρνήθηκε πεισματικά να μεγαλώσει.

Εχει πάθος για τη μουσική, για τα βιβλία (καμία σχέση με ψευτοκουλτούρα που συχνά συναντώ) και για οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή για το μυαλό του. Σε αυτόν τον διαρκή αγώνα αναζήτησης επιβεβαιώσεων ο Γ. απλά αδιαφορεί.

Μοναχικός άνθρωπος από συνειδητή επιλογή. Αγαπάει πολύ τους λίγους και καλούς του φίλους.Εσωστρεφής.

Εχθές έγινε 39.

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού του και χαμογελάω.
- Τι κάνεις εσύ?
- Γερνάω.
- Ελα..δεν θέλω μελαγχολίες.
- Ποιος μίλησε για μελαγχολία?

Φτιάχνει καφέ και παίρνουμε (τις ίδιες πάντα) θέσεις στον καναπέ.
- Λοιπόν?..η ημέρα της ανασκόπησης?
- Ε,ναι.
- Να ακούσω?...

“Είναι περίεργη η ζωή τελικά μικρή μου. Προσπαθώ να καταλάβω αν το να είναι κάποιος συγκαταβατικός είναι ελλάτωμα ή προτέρημα.Σίγουρα είναι θετικό για κάποιους.Βολεύει.Αλλά για σένα? Είναι?

Αυτό που θα ήθελα μετά απο αυτά τα 39 χρόνια είναι να είχα υπάρξει περισσότερο τολμηρός και λιγότερο συγκαταβατικός.

Ζείς μια κατάσταση.Για να καταφέρεις να φανείς “νικητής” πρέπει να ρισκάρεις.Να παλέψεις.

Γιατί ακόμη κι αν δεν τα καταφέρεις τουλάχιστον έχεις αποκτήσει την γνώση.

Κι είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται, όπως καλή ώρα.

Δεν έρχονται απο μόνα τους τα πράγματα.Αυτό το λάθος έκανα εγώ.Το θεωρούσα απ’την αρχή χαμένο παιχνίδι.Εδειχνα παραίτηση χωρίς να προσπαθήσω καν.Το έβαζα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και εκ του ασφαλούς το φίξαρα στο εγκέφαλό μου ως χαμένο.

Τώρα λοιπόν αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν τότε είχα τολμήσει να κάνω κάποια βήματα.Γιατί για αυτά που έκανα, κι ας μην βγήκαν σε καλό, ξέρω.Αλλά για αυτά που δεν έκανα...δεν θα μάθω ποτέ.”

Εκεί μου χτύπησε καμπανάκι.

”Μισό λεπτό...και ποιο το νόημα να τα σκέφτεσαι τώρα ολα αυτά? Εφυγαν, μείναν πίσω. Βγάζεις κάτι με το να αναρωτιεσαι για κάτι που ποτέ δεν θα μάθεις?”

“Φυσικά...μαθαίνεις συνεχώς πράγματα για τον εαυτό σου.Τι έκανα? Τι όχι? Τι με χάλασε? Τι μπορώ να κάνω τώρα? Κατά πόσο μπορώ να αλλάξω αυτά που με ενοχλούν? Αν δεν προβληματιστείς, πώς θα προχωρήσεις? Πως θα βελτιωθείς σαν άνθρωπος? Πώς θα καταφέρεις να συνυπάρξεις με τον εαυτό σου?”

Ναι..τελικά ήταν λογικά ολα αυτά.

Συζητήσαμε για αρκετή ώρα ολα αυτά για την Θεία Τόλμη.

Κλείνοντας την κουβέντα μου είπε μια ιστορία.

“ Ο πιο άσχημος και καημένος του χωριού κατάφερε να παντρευτεί την πιο όμορφη κοπέλα.Εκείνη με τα περισσότερα χαρίσματα.Εκείνη που κανείς δεν την πλησίαζε γιατί όλοι ήταν σίγουροι πως δεν θα κατάφερναν να φανούν αντάξιοί της.

Ολοι αναρωτιόντουσαν πως έγινε αυτός ο γάμος, κι αποφάσισαν να τον ρωτήσουν.
- Μα πως σε παντρεύτηκε αυτή η κοπέλα? Είναι δυνατόν? Εσένα?
- Μα..δεν έκανα κάτι...απλά της το ζήτησα.”

Ο φόβος της απόρριψης και της αποτυχίας, πάντα ελοχεύει μέσα μας.

Απο εκεί και πέρα εμείς τι κάνουμε?

...

Παρελθόν στο παρόν...και το μέλλον;

"Μια βδομάδα τώρα δεν με έχει πάρει τηλ.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι συζητά με κοινούς γνωστούς το θέμα.
Αλλά να σου πώ κάτι;..Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.
Το έπαιξα έτσι αλλά έχω φάει κι εγώ το κόλλημα μου.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι έχω αρχίσει να ξενερώνω με την αναποφασιστικότητά της."

Κι εγώ τώρα τι να πώ;
Σήκω φύγε τρέχοντας, γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί και σίγουρα δεν έχει happy end.
Εκτός αν σ’αρέσουν οι καταθλιπτικές ταινίες (που δεν νομίζω!)

Στην πρώτη κουβέντα το έκανα,χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Οπως και να ’χει,στις συμβουλές ολοι καλοί είμαστε.Στην πράξη αρχίζουν τα δύσκολα.
Κατανοώ την κατάσταση..δεν λέω οτι είναι εύκολο.Λέω πως όταν κάτι σου φωνάζει απο μακριά, στην ανάγκη κάνε την καρδιά σου πέτρα και αποχαιρέτα το.

Ποιός μιλάει τωρα!
Τι σου είναι αυτό το παρελθόν...εκεί που λες,τι καλά,ολα μείναν πίσω..αντε να κάνουμε και κάνα βήμα παραπέρα,νατο ξανά ορθώνεται μπροστά σου!
Κι είναι ακριβώς τη στιγμή που είσαι με το ένα πόδι στον αέρα και σκέφτεσαι "επιτέλους προχώρησα!".

Και μετά πάμε πάλι στις ίδιες απορίες.
Τι θέλει πάλι;
Γιατί τώρα;
Τι κάνω;

Κι όταν πρόκειται για κάποιον που μαζί του έζησες τις πιο δυνατές σου στιγμές,που ονειρεύτηκες, που έκανες σχέδια, που εμπιστεύτηκες,αγάπησες,μοιράστηκες,πόνεσες,γέλασες,ένιωσες....
Τι κάνεις τότε;
Του κλείνεις την πόρτα στα μούτρα και γυρνάς πλάτη;(πρέπει επιτέλους να τελειώσει!)
Το βλέπεις χαλαρά και φιλικά κι ας υποβόσκουν τα μύρια όσα;(δεν θα χαθείτε,αλλά δεν είναι ψυχοφθόρο;)
Του μιλάς ανοιχτά και ειλικρινά κι οτι βρέξει ας κατεβάσει;(ρίσκο είναι αυτό!)

Εδώ σε θέλω κύριε ψυχολόγε!!

Ανακύκλωση;..τι εννοείς;

Δουλεύω στη γραμματεία ενός εργοταξίου.
Πετάω αρκετό χαρτί καθημερινά και νιώθω άσχημα ρε γαμώτο.
Οπότε σκέφτηκα σήμερα να πάρω τηλ για να μάθω που μπορώ να αφήνω αυτό το χαρτί ωστε να το στέλνουν για ανακύκλωση.

Βήμα πρώτο:
Τηλεφωνημα στο ΚΕΠ του νησιού.
Η κατα τα άλλα ευγενική κοπελιά που μου απάντησε δεν είχε ιδέα.
"Εεεμ..δεν έχω υπ’οψην μου σε ποιον μπορείτε να απευθυνθείτε για κάτι τέτοιο.
Δοκιμάστε να τηλεφωνήσετε στη γραμματεία του δημάρχου..ίσως εκεί μπορέσουν να σας βοηθήσουν".
Οκ.

Βήμα δεύτερο..τηλεφώνημα δεύτερο.
-Καλημέρα σας.Μήπως ξέρετε αν υπάρχει κάποιος χώρος στο νησί οπου συλλέγεται χαρτί που αποστέλλεται για ανακύκλωση;
-Ανακύκλωση;
-Ναι..ανακύκλωση χαρτιού (μήπως είπα κάτι λάθος;..δηλαδή τι δεν κατάλαβε;)
-Ναι..ανακυκλωση χαρτιού..εε..οχι.
-Τι οχι; οχι δεν γνωρίζετε;
-Οχι οχι..γνωρίζω.
-Ε..που βρίσκεται αυτός ο χώρος; (με τα νεύρα μου παίζει πρωί πρωί;)
-Δεν υπάρχει τέτοιος χώρος.
-Δηλαδή σε νησί σχεδόν 15.000 κατοίκων, δεν έχει κάνει κανείς μια τέτοια κίνηση;
Γιατί;..δεν νομίζετε οτι επιβάλλεται;
-Κοίταξε κοπελιά, δεν είμαι εγώ η αρμόδια για αυτό.

Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ παραπάνω.Δεν βγάζεις άκρη με ολους αυτούς τους υψηλά ιστάμενους.Δήμαρχοι - αντιδήμαρχοι και σκατά στα μούτρα τους!

Δεν είμαι καμία τρελλαμένη με την οικολογία αλλά νομίζω πως μια στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι στη φύση ολοι μας πρέπει να την έχουμε.

Δεν θα πώ τίποτα παραπάνω..τα συμπεράσματα δικά σας..

Kαι μιας κ μιλάμε για προστασία του περιβάλλοντος...δες κι αυτό..

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΑΣ ΓΙΑ 5 ΛΕΠΤΑ!

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΓΙΑ 5 ΛΕΠΤA ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!

ΣΤΙΣ 2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ Ο.Η.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ . ΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥΣ ΓΙΑ 5 ΛΕΠΤΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1Η ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007, ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ 20:55 -21:00. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, ΑΛΛΑ Η ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ.

Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ .

Εγώ πάντως θα τα σβήσω κι ας πρόκειται μόνο και μόνο για μια συμβολική κίνηση.