Μέρες παράξενες

Έρχονται κάτι μέρες… τόσο μουντές, τόσο άχαρες.

Σήμερα το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ απ το κρεβάτι. Ήθελα να μείνω εκεί για πάντα. Να σκεπαστώ μέχρι πάνω απ’ το λαιμό και να μην βλέπω άνθρωπο!

Να μην σκέφτομαι, να μην νοιώθω. Να κοιμάμαι όλη μέρα!

Το ήθελα τόσο πολύ που τελικά μπήκα στο τριπάκι. Έπρεπε να σηκωθώ για δουλειά και δεν το έκανα. Έκλεισα πάλι τα μάτια και την επόμενη φορά που τα άνοιξα είχα ήδη καθυστερήσει μισή ώρα στη δουλειά. (το ίδιο επαναλαμβανόμενο λάθος “5 λεπτά ακόμη”…σε ποιόν τα πουλάς αυτά;; πότε θα σταματήσεις να το κάνεις;; jamais!)

Μέχρι να ντυθώ, να ετοιμαστώ, να φτάσω.. μμμ.. άργησα πολύ.

Σκέψου τώρα ότι την προηγούμενη μέρα μου έκαναν παρατήρηση επειδή είχα αργήσει 1 τέταρτο. Τι θα πείς τώρα; Nice!!

Αυτό το εγερτήριο στις 07.45 ποτέ δεν θα το παλέψω! Όχι δεν είπα αυτό.. αυτό ήταν σκέψη.

Anyway... τα μπάλωσα (περίπου).

Η μαυρίλα όμως εκεί… να επιμένει. Φύγε από δώ, όχι σήμερα, ξεκόλλα… τίποτα! Ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου. Μου έσπασε τα νεύρα κάποιος στη δουλειά. Νόμιζα θα ανατιναχτώ απ’τα νεύρα μου.. ναι,ήταν τόσο πολύ! Παρ’ ολο που γενικά είμαι άνθρωπος ήρεμος. Συγκρατιόμουν.. προσπάθουσα να δείχνω ψύχραιμη… εξαιρετικά δύσκολο!

Μόλις το ρολόι έδειξε μια φυσιολογική ώρα, (12 το μεσημέρι ας πούμε που ξυπνάει ο κόσμος), άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Ο ένας μετά τον άλλο. Με πήραν άτομα που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 6μηνο.

Άνοιξα το mail μου σε κάποια φάση και είδα videaki που μου είχε στείλει ένας φίλος… άψογο. Έλιωσα στο γέλιο!

Σιγά σιγά άρχισα να επανέρχομαι. Το χαμόγελο επέστρεψε. Ξέχασα και το πρόσωπο στη δουλειά.. σιγά να μην μου το χαλάσει.. ουστ! Άρχισα να κάνω σχέδια για το βράδυ, σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που έχω κοντά μου τόσο καλούς φίλους, και το σημαντικότερο όλων για σήμερα είναι ότι γίνομαι 24.

Μπορεί να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες αλλά αυτή τη μέρα θέλω να είμαι happy. Σαν τα b-day μου.. :)
Μεγαλώνω και το χαίρομαι απίστευτα!!
Τα καλύτερα έρχονται όπως λέει και μια ψυχή… και λέει αλήθεια!