Επικοινωνιακές...ανησυχίες

Κι ύστερα λες πως είναι εκείνο το ακαθόριστο της προβληματικής επικοινωνίας...
Εφτασες στο συμπέρασμα.
Τους ανθρώπους δεν τους χωρίζουν οι ηλικίες.
"Είναι μικρός" λες, και αυτόματα έχεις βρεί ολες τις δικαιολογίες για σένα, για ’κείνον, για οτι ακολουθήσει. Βαθιά μέσα σου το ξέρεις πως πρόκειται για δικαιολογία.
Επενδύεις σε τι;..σε ποιόν;
Τα σημάδια υπάρχουν εκεί απ’την αρχή.Φωνάζουν.Αλλά είπαμε..οι άνθρωποι εθελοτυφλούν.Πολλές φορές.Είναι βολικό.
Κι έρχεται εκείνη η μέρα που δεν αντέχεις το βάρος της ψευδαίσθησης.
Δεν θα το επιτρέψει παραπάνω η συνείδησή σου.
Και είναι ακριβώς εκείνη τη στιγμή που καταθέτεις την ψυχή σου και μέσα σε αυτή την πλάνη της ψευδαίσθησης περιμένεις την κατανόηση που πάντα ήλπιζες πως υπάρχει.
Φανταστικό και πραγματικό έχουν γίνει ένα και περιμένεις μια κουβέντα του για να αποδείξεις στην συνείδηση πόσο μεγάλο λάθος έχει κάνει.Μια κουβέντα μόνο.
"Εχουμε μοιραστεί τόσες στιγμές..δεν μπορεί να μην με έχει νιώσει έστω στο ελάχιστο"..επιμένεις.
Η απάντηση;
...κοιτάζει αδιάφορα, μουρμουρίζει ενα "σε καταλαβαίνω" και σκύβει να δέσει τα κορδόνια του.
Στ’αλήθεια θέλεις πολύ να το πιστέψεις ε;..και τι δεν θα έδινες! Μπορείς ομως;
Η αντίσταση που θα νιώσεις μέσα σου μπροστά σε αυτό το ψέμα..μπροστά σε αυτό που ήδη ήξερες αλλά αρνιόσουν πεισματικά ολο αυτόν τον καιρό να δεχθείς, θα σε πληγώσει περισσότερο απ’ οσο νομίζεις.
Φτάνουμε πάλι στο συμπέρασμα. Προβληματική επικοινωνία.
Σε οποιδήποτε επίπεδο κι αν συμβαίνει...το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Στο τέλος ένα ζευγάρι κορδόνια, θα έχει μεγαλύτερη σημασία απο την οποιαδήποτε εξομολόγηση σου.