Mate?.. :(

Ορμώμενη από post ενός κολλητού, κι επειδή απ’ τη στιγμή που το διάβασα χάθηκαν όλες οι υπόλοιπες σκέψεις, θα γράψω για αυτό.

Τι γίνεται λοιπόν όταν εκεί που έχεις πειστεί πως έχεις βρει πλέον όλες σου τις ισορροπίες έρχονται τα πάνω – κάτω;

Τι γίνεται όταν πιάνεις ξαφνικά τον εαυτό σου να ταλαντεύεται στα θέλω και τα πρέπει, στα real και τα δήθεν, στο “είσθε” και στο “φαίνεσθε” ;

Ξέρεις ποιος είσαι… σίγουρα ξέρεις. Αλλά δεν αφήνεις αυτόν τον πραγματικό εαυτό να κάνει την εμφάνισή του γιατί προφανώς φοβάσαι πως δεν θα αρέσει.

Φόβος.. μην έχεις την ψευδαίσθηση πως είναι αποκλειστικό σου συναίσθημα. Το ότι δεν εξωτερικεύεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει σε όλους μας.

Οι αλλαγές γύρω σου σε τρομάζουν. Κυρίως οι αλλαγές που γίνονται μέσα σου. Γυρνάς με τον νου πίσω στον χρόνο… λύκειο.. ποιος νοιαζόταν τότε;

Ας έλεγαν ότι ήθελαν, ας έδειχναν με το δάχτυλο. Απάθεια και αδιαφορία. Το ίδιο εισέπρατταν κάθε φορά.

Καφές στο tropical και “κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο”… στιγμές ανεκτίμητες.

Και τώρα; Κάναμε τις επιλογές μας και προχωράμε. Δεν είναι κι άσχημα. Οκ, άλλα σχέδια, άλλα όνειρα είχαμε στα 16 μας. Τα ιδανικά έμειναν στη σφαίρα της φαντασίας και εμείς προχωρήσαμε στην πραγματικότητα. Πέρασε μια 7ετία… αλίμονο να είχαμε μείνει στα ίδια.

Αλλάζουμε… έτσι έχουν τα πράγματα σε αυτές τις ηλικίες.

Άλλαξες, ναι… το μόνο μου παράπονο είναι ότι σε έχω χάσει. Α, κι ακόμη ένα… όταν μου λες για PR θέλω να σου χώσω σφαλιάρα!

Κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου γιατί γίνονται όλα αυτά. Κι ας σε δικαιολογώ ΚΑΘΕ φορά που μου λες ότι δεν έχεις χρόνο.

Ενθουσιαζόμαστε, πέφτουμε με τα μούτρα, ερωτευόμαστε κάθε βράδυ κι ένα διαφορετικό μπάζο, χάνουμε τον εαυτό μας για να τον βρούμε ξανά λίγο παρακάτω, τα λέμε στα όρθια στο photo play κι επιμένουμε να αναβάλλουμε ένα meeting στον Γιάννη, σαν τον παλιό καλό καιρό.

…αλλά τελικά… ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες.

Smile ρε… :)