...που σημαίνει τόσες πολλές διαφορετικές πραγματικότητες, τόσοι πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες.
Παλιότερα πέρασα από μια κατάσταση στην οποία θεωρούσα ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα.
Έκανα παρέα με ανθρώπους οι οποίοι μεταξύ τους δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν.Δεν είχαν καμία σχέση.Παρ’ όλα αυτά μια χαρά τα βρίσκαμε (και με τους μεν και με τους δε). Με τον καθένα συζητούσαμε διαφορετικά πράγματα, όμως ποτέ δεν είχα σκεφτεί να τους φέρω κοντά, ακριβώς επειδή ήξερα πόσο πολύ απέκλιναν οι πραγματικότητες τους.
Κάπου εκεί άρχισα να αισθάνομαι το πολυσχιδές της προσωπικότητος μου.
Δεν μου άρεσε.
Οι συλλογισμοί μου είχαν ως εξής: αν ο καθένας έχει συγκεκριμένη πορεία που ακολουθεί, συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, κι αν μπορώ να συμβαδίσω με τόσες διαφορετικές πορείες, τότε που είμαι "εγώ"?
Παιδιά...νόμιζα πως σιγά σιγά έχανα τον εαυτό μου. Ή μάλλον δεν έβρισκα πουθενά τον εαυτό μου.Γιατί για να τον έχω χάσει, πρέπει κάποια στιγμή να τον έχω βρεί. Και μέχρι τότε είχα την αίσθηση οτι αυτή η συνάντηση δεν είχε γίνει ποτέ.
Κι ολοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι γύρω μου (που επιλογή μου ήταν να κάνω παρέα, και κατα τ’άλλα πολύ μου άρεσαν) επιδείνωναν την υπάρχουσα κατάσταση.
Για κάποιο διάστημα είχε γίνει εμμονή αυτή η σκέψη.
Η απάντηση σε ολα αυτά τα ερωτήματα ήρθε με τον καιρό. Οταν πλέον συνειδητοποίησα πως με το να κάθομαι να τρώγομαι με τα ρούχα μου, δεν βγάζει πουθενά οπότε "άστο να κυλήσει".
Κατέληξα (κι όμως κατέληξα!) στο οτι τελικά δεν γίνεται να συζητάς με όλους τους ανθρώπους για τα ίδια θέματα.Με άλλους η κουβέντα μένει στα ρηχά, με άλλους προχωράει πιο βαθιά. Αναλόγως με αυτόν που έχεις απέναντί σου.
Δεν γίνεται να μιλήσω με όλους για κάποιο βιβλίο που διάβασα, όσο κι αν με επηρέασε.
Πρέπει να ξέρεις μέχρι που θα το φτάσεις. Αλλά ακόμη κι αν δεν το ξέρεις στο δίνει ο άλλος να το καταλάβεις.
Κάποιοι άνθρωποι είναι άψογοι για τον χαβαλέ και μόνο (που ναι...το χρειαζόμαστε κι αυτό εννοείται), αλλά παραπέρα..δεν.
Άλλοι ενδεικνύονται για θεωρητικές συζητήσεις, άλλοι για πρακτικά θέματα κ.ο.κ.
Δεν θέλω να κατηγοριοποιήσω, ούτε να βάλω ταμπέλες..δεν υπάρχουν ούτως ή άλλως.
Αλλά πρέπει να δώσω ένα παράδειγμα προς την καλύτερη κατανόηση του κειμένου (σιγά ρε εμπειρία!!).
Κάπου μέσα σε όλους αυτούς λοιπόν βρίσκεται και το "εγώ" του καθενός.
Οπως μπορείς να λάβεις μηνύματα για το μέχρι που θα φτάσει η κουβέντα, υποθέτω πως το ίδιο γίνεται κι απ’την απέναντι πλευρά.Στέλνεις κι εσύ τα δικά σου.
Γιατί τελικά τι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις αν οχι συνεχής και αδιάκοπη ανταλλαγή μηνυμάτων;
Αυτή η διαφορετικότητα είναι μάλλον που το κάνει ενδιαφέρον το όλο παιχνίδι.
Κι αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα.
Είχα οίστρο σήμερα.
Φτάνει τόσο. Είναι και Παρασκευή..μην μας πέσει βαρύ! :)
Η pic είναι του φίλου Δημήτρη.
