Παίζει πρόβλημα...

…και μάλιστα σοβαρό.

Η μαμά, μας άφησε για μια εβδομάδα, πήγε στην πρωτεύουσα. Θέλοντας και μη ανέλαβα καθήκοντα baby-sitting στις 2 μικρότερες αδελφές μου.

Καλά τα πάμε… δεν έχω παράπονο. Ήρθαμε κοντά αυτές τις μέρες. Διαβάζουμε μαζί, τρώμε μαζί, παίζουμε μαζί.. Λίγο ζορίζομαι με την μικρότερη, που είναι 9 χρονών γιατί θέλει περισσότερη παρέα κι όταν δεν την έχει γκρινιάζει, αλλά οκ… μια υποχώρηση εγώ, μια εκείνη και την βρίσκουμε την άκρη.

Ως εδώ όλα καλά…

Το πρόβλημα έχει υπάρχει 2-3 μέρες τώρα. Ο φίλος της μεγαλύτερης αδελφής μου (ετών 15) έπαθε τροχαίο και τις τελευταίες 3 μέρες ήταν στο νοσοκομείο.

Εκείνη μιλούσε τακτικά με γνωστούς και την διαβεβαίωναν πως ξεπέρασε τον κίνδυνο και πως όλα βαίνουν καλώς.

Σήμερα το πρωί καθώς ετοιμαζόμασταν για το σχολείο χτύπησε το κινητό της.

Τόσο νωρίς δεν χτυπάνε τα τηλέφωνα. Ήλπιζα να μην έχει συμβεί κάτι κακό. Ανησύχησα. Δεν τόλμησα ούτε καν να πάω στο δωμάτιο της να ρωτήσω.

Μετά από 5 λεπτά πέρασε από μπροστά μου με μάτια κόκκινα από κλάμα. Ούτε τότε κατάφερα να πω λέξη. Κατάλαβα τι είχε συμβεί και ένιωθα παγωμένη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Στέκεται απέναντί μου, με κοιτάζει και μου λέει “πέθανε”. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου.

“ Γιατί εκείνος; Δεν είχε κάνει τίποτα κακό! “ … κι έκλαιγε με λυγμούς.

Τι να κάνω; Τι να πω εκείνη τη στιγμή;

Την πήρα μια αγκαλιά και δεν μίλησα. Δεν είχα λόγια. Οτιδήποτε σκεφτόμουν μου φαινόταν χαζό. Να της γεμίσω κι εγώ το μυαλό με θεωρίες τύπου “έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι ο θάνατος, και τι να κάνουμε”….Ανούσιες μαλακίες. Όχι, δεν μπορούσα.

Πονούσε. Δεν έχω χάσει ποτέ φίλο. Δεν μπορώ να ξέρω πως είναι. Κι εκείνη αναγκάζεται να το περάσει στα 15 της. Εκείνη τη στιγμή ευχόμουν όσο τίποτα άλλο να ήταν η μαμά κάπου εκεί. Εγώ δεν μπορούσα να βοηθήσω.

Την ρώτησα αν θέλει να μείνει σπίτι, να μην πάει σχολείο. Είπε όχι, και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σχολείο κι απ’ έξω την περίμεναν οι φίλες της.

Πλησίασαν… “είσαι καλά;” … κι άρχισε πάλι να κλαίει. Δεν ήθελα να την αφήσω στο σχολείο. Αλλά ούτε να πάει σπίτι μόνη της. Εγώ έπρεπε να πάω στη δουλειά. Μου είπε μια φίλη της ότι θα την πάρει, θα ζητήσουν άδεια και θα πάνε σπίτι της. Την πήρα πριν λίγο τηλέφωνο και είναι σπίτι της φίλης της.

Ρε παιδιά… τι λένε σε μια έφηβη μετά απο αυτό;

Τι θα μπορούσε να την κάνει να νιώσει καλύτερα;

Τα έχω χαμένα…