Συνάντηση

Είχα μια μικρή (τόση δα) υποψία πως ίσως να υπάρχει κάτι ακόμη σε εκείνον που δεν είχα ξεπεράσει. Τελευταία φορά που τον είχα δει ήταν 6 μήνες πριν.

Προσπαθούσα να θυμηθώ πως ήταν τότε. Τι ένιωθα, τι σκεφτόμουν.

Αν μπορούσα με 2 λέξεις να χαρακτηρίσω την όλη ιστορία μεταξύ μας αυτές θα ήταν σίγουρα “κακό timing”. Αλλά πιο κακό δεν γινόταν!

Μα, ναι…δεν υπάρχει κάτι, με διαβεβαίωνε κάτι μέσα μου, κι όμως διατηρούσα ακόμη κάποιες επιφυλάξεις
(έτσι, για να κάνω τη ζωή μου δύσκολη… φοβερό προσόν!).

Γιατί;…έλα ντε! Προχωρήσαμε και οι δύο. Χρειαζόμουν μια τελευταία επιβεβαίωση. Να με πείσω, αφού καταλάβαινα πως υπήρχαν ακόμη κάποιες αμφιβολίες.

Καθίσαμε για καφέ και τον περιμέναμε. Το ήξερα πως θα έρθει και για να πω την αλήθεια αυτή η αναμονή με άγχωσε. Πέρασαν σκέψεις πολλές απ’ το μυαλό μου. Καθησυχαστικές σκέψεις… αλλά ήθελα να τις δώ να παίρνουν σάρκα και οστά.

Έψαχνα διακριτικά στο χώρο μην εμφανιστεί ξαφνικά. Δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτή την αναστάτωση. Ίσως έφταιγε το γεγονός πως είχαν περάσει αρκετοί μήνες και είχα ξεχάσει τα συναισθήματα που μου προκαλούσε η εικόνα του. Ναι.. φοβόμουν λιγάκι…

Εμφανίστηκε… χαιρετηθήκαμε με ένα φιλί.
Ακριβώς όπως έπρεπε… σαν 2 φίλοι που έχουν να τα πούνε καιρό. Ούτε butterflies στο στομάχι, ούτε μπέρδεψα τα λόγια μου, ούτε αμηχανία. Βγήκε τόσο απλά και αβίαστα. Ίσως το μόνο που με χάλασε ήταν το ότι ενώ κάποτε μπορούσαμε να μιλάμε ώρες ατελείωτες, τώρα δεν είχαμε να πούμε πολλά.

Αλλά αυτό ήταν γνωστό πια… το είχα δεχτεί καιρό πριν. Είχα απογοητευτεί πολύ τότε, αλλά το είχα ξεπεράσει με την βοήθεια του χρόνου.

Κάθισε απέναντί μου. Όσο τον κοίταζα τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα πως αυτό που κάποτε μας ένωσε, όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά ούτε θα μπορούσε ποτέ να κατακτηθεί ξανά.

Με ειρωνεύτηκε και γέλασα(κι όμως!). Υπό άλλες συνθήκες θα εκνευριζόμουν. Δεν με άγγιζε πια.

Τον εκτιμώ πολύ σαν άνθρωπο και αυτό δεν θα αλλάξει. Αλλά πέρα από αυτό τίποτα άλλο. Ο καιρός που ζήσαμε την ψευδαίσθηση πως αυτό που μας ενώνει είναι κάτι βαθύ, δυνατό και μόνιμο έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και προφανώς επρόκειτο για ψευδαίσθηση και μόνο. Όσο πιο μικρός, τόσο πιο εύκολα φτιάχνεις παραμύθια. Τα φτιάχνεις, τα ζεις, τα πιστεύεις. Πανεύκολα!

Πήγα στο αυτοκίνητο, πήρα βαθιά ανάσα ανακούφισης και χαμογέλασα…
Πάει κι αυτό!