Τέλος εποχής

Τον τελευταίο καιρό κλείνουν κεφάλαια στη ζωή μου, που η αλήθεια είναι πως είχαν κρατήσει πολύ. Ίσως περισσότερα απ’οσο θα έπρεπε... απ’οσο θα ήθελα.
Βλέπω τα πράγματα γύρω μου να εξελίσσονται αρκετά γρήγορα κι ομως πολύ φυσιολογικά.
Προσπάθειες πολλών μηνών που δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα όλο αυτόν τον καιρό, τώρα παίρνουν σάρκα και οστά και μου δημιουργούν την αίσθηση πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για ένα ουσιαστικό επόμενο βήμα.

Αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο ψυχοφθόρο και ανούσιο είναι να γυρνάς πίσω σε καταστάσεις.
Τελικά αυτό που δένει τους ανθρώπους μετά απο ένα τέλος, σε οποιοδήποτε επίπεδο κι αν συμβαίνει, είναι οι αναμνήσεις..οι στιγμές.
Ολα τα υπόλοιπα έχουν ημερομηνία λήξης. Ακόμη και δυνατά συναισθήματα, με τον καιρό και την απουσία ξεθωριάζουν. Ναι, δεν πρόκειται για φοβερά συμπεράσματα. Είναι σκέψεις που ολοι έχουμε κάνει.
Απλά είναι διαφορετικό το να υποθέτεις πως ισχύουν απ’ το να το βλέπεις μπροστά σου να συμβαίνει. Τα είχα ακούσει...σε θεωρητικό επίπεδο τα ήξερα, αλλά χρειάστηκαν να περάσουν 2 χρόνια ακριβώς για να πείσω τον εαυτό μου.

Οπως γίνεται σε ολες τις μάχες υπάρχουν πάντοτε και τα θύματα. Ανθρωποι που βρέθηκαν τυχαία στο μάτι του κυκλώνα, και παρασύρθηκαν απο αυτόν.
Να και κάτι ακόμη που οι περισσότεροι έχουμε ζήσει.
Εκεί αναγκαστικά πρέπει να σηκωθείς και να πατήσεις στα πόδια σου, γιατί αλλιώς δύσκολα θα βρείς δρόμο γυρισμού.
Θέλει δύναμη και θάρρος και καρδιά για να καταφέρεις να βγείς αλώβητος απο τέτοιου είδους ιστορίες. Κι επιστρέφω πάλι στις αναμνήσεις.
Οταν μετά απο το κρίσιμο διάστημα της επίπονης διαδικασίας καταφέρεις να κρατήσεις μέσα σου τα όμορφα πράγματα, δίνεις φοβερή αξία σε οσα πέρασες. Αξία στις επιλογές που κάποτε έκανες. Αξία στους ανθρώπους που σταθήκαν δίπλα σου.
Ετσι το έχω στο μυαλό μου, όντας ένας άνθρωπος που δεν το έχει πλήρως καταφέρει.

Προχωράω ομως. Θα συνεχίσω να βλέπω την ζωή μου πορτοκαλί, κι ας μετράω σοβαρές (αν και όχι πολλές) απώλειες. Οτι αφήνεις σε αφήνει...έτσι δεν λένε;
Ολα αρχίζουν και τελειώνουν εδώ. Επιλογές, αποφάσεις, δρόμοι...ολα είναι εδώ.


Πάντοτε, ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να μην ξυπνήσω μια μέρα και γυρίζοντας πίσω να πώ "Τι;..αυτό μόνο;".
Ε, αφού είναι στο χέρι μου, δεν θα το αφήσω να συμβεί.Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.
Τώρα ξέρω πως στην ανάγκη, θα φορτωθώ το σακίδιο και θα χαιρετήσω...
(δανεική η έκφραση, απο Del)