4ήμερο

...και λέω να το περάσω κάπως έτσι...



Μην ρωτήσετε γιατί δεν δουλεύουμε την Δευτέρα.
Οπως είπε και ο Κλέαρχος, είναι του αγίου ανάμεσα, και εμείς τον τιμούμε δεόντος.

Καλά να περάσετε! :)

Βιβλιοπωλείο?..οχι μόνο!

Έμεινα λίγο πίσω στο blog τις τελευταίες μέρες επειδή αφενός στη δουλειά είχαμε πρόβλημα με το internet και αφετέρου στο σπίτι μου πηγαίνω μόνο για ύπνο (καμία φορά ούτε καν για αυτό).
Αν η μέρα είχε 3-4 ωρίτσες παραπάνω σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Δεν μπορώ να πώ πως πιέζομαι ιδιαίτερα, αλλά να...με 3-4 ωρίτσες, δεν θα έγραφα καν τη λέξη "πιέζομαι".

Update λοιπόν...
Δημιουργικές ασχολίες είχαμε στο βιβλιοπωλείο της Οίας.

Κατ’ αρχήν η ιστορία του βιβλιοπωλείου...
2 νέα παιδιά απ’ την Αμερική ήρθαν διακοπές στο νησί πριν 2 χρόνια, τους άρεσε, βρήκαν χώρο κι έφτιαξαν το πιο "σπιτικό" βιβλιοπωλείο που έχω δεί ποτέ.
Έχει χώρους, οπου αν παρατηρήσεις προσεκτικά, κρύβονται 5 στρώματα (στρώματα απο αυτά που κοιμόμαστε). Κι όμως με μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται κάτι.
Αυτά, υπάρχουν εκεί, γιατί ανά καιρούς έρχονται παιδιά απο διάφορα μέρη του κόσμου και μένουν μέσα. Η φιλοξενία του βιβλιοπωλείου μαθεύεται απο στόμα σε στόμα, απο αυτούς που έρχονται και φεύγουν. Δίπλα απ’ το βιβλιοπωλείο, τα παιδιά έχουν πάρει κι ένα υπόσκαφο σπίτι που κι εκεί υπάρχουν κρεβάτια, κουζίνα και μπάνιο.
Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα πολύ καλά οργανωμένο κοινόβιο.
Θεωρητικά θα μπορούσα να σκεφτώ πολλά προβλήματα που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κατάσταση. Κι όμως όσοι πάνε εκεί μαθαίνουν να λειτουργούν συλλογικά με τις δουλειές και του σπιτιού αλλά και του βιβλιοπωλείου. Κι όσοι δεν το αντέχουν, απλά φεύγουν.

Τα βράδια συχνά πηγαίνουμε εκεί για κρασάκι, για κουβέντα με κόσμο που έρχεται και ενίοτε για προβολή ταινιών.
Υπάρχει προτζέκτορας. Και πάλι σε πολύ κρυφό σημείο.
Πολύ οικείος χώρος.
Χαίρομαι που βλέπω πως γίνονται ακόμη τέτοιες κινήσεις και που είναι εφικτές και υλοποιήσιμες. Καλή θέληση χρειάζεται μόνο και να ξεφύγουμε απο τις ανέσεις που μας έχουν μάθει να χρειαζόμαστε. Η καλή παρέα και οι νέες εμπειρίες είναι πολύ πιο σημαντικά απο ολα αυτά που νομίζουμε πως χρειαζόμαστε.

Προχθές λοιπόν βρεθήκαμε ξανά εκεί για ένα "γεια" στον Chris (έναν απο τους 2 ιδιοκτήτες).
Υπάρχει μια γωνία που ήθελε να την φτιάξει ώστε να φαίνονται όσο το δυνατόν περισσότερα εξώφυλλα βιβλίων. Ιδέες απο εδώ, ιδέες απο εκεί, την βρήκαμε τη λύση.
Κι όχι μόνο την βρήκαμε, αλλά την κάναμε και πράξη.

Πρίν:
















Και μετά :













Οι επόμενες θα είναι όταν θα ανθίσει το γιασεμί στον κήπο που θα φτιάξουμε. :)

Νυχτερινές...σκέψεις.

Χθές βράδυ μετά απο 3 βδομάδες περίπου κατάφερα να μείνω μέσα και να μην έρθει κανείς(!) σπίτι.Πόσο πολύ μου είχε λείψει αυτή η ηρεμία.Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες (ένα πολύωρο καθάρισμα...χωματερή είχε γίνει το σπίτι τόσο καιρό!), έφτιαξα ένα ζεστό τσάι, έβαλα το mp3 με τις νέες κυκλοφορίες (που φρόντισε να έχω στον απογευματινό μας καφέ ο an205...αν δεν είχαμε κι εσένα στα σκοτάδια θα ζούσαμε!),άναψα κεριά και πρόσφερα στον εαυτό μου ένα 2ωρο απόλυτης ηρεμίας.(Ακουσα και την εκπομπή...να μην σχολιάσω ε?).
Προς το τέλος της βραδιάς, κι αφού γέμισε σκέψεις το κεφάλι μου άρχισα να γράφω...

"Δεν ξέρω αν θέλω να γράψω.Νυστάζω.Αλλά να...βρέθηκε μπροστά μου αυτό το χαρτί, είχα και το μολύβι στα μαλλιά, κι ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να τοποθετήσω γραμματάκια σε σειρά.
Να κάνω πραγματικότητα το νόημα της ύπαρξης κάθε λευκού χαρτιού και κάθε ξυσμένου μολυβιού.

Παιδεύω το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό.Οκ, ίσως ανέκαθεν το έκανα αλλά τώρα ακόμη περισσότερο.Το βάζω να τρέχει κατοστάρια χωρίς αντίπαλο, χωρίς να μετράει ο χρόνος.
Με ρωτάει γιατί...
"Για’μας" του λέω.
"Πρέπει να θρέψουμε την ψυχή μας για να μην ατροφήσει. Θέλεις εσύ μια καχεκτική και αδύναμη ψυχή;"
Με καταλαβαίνει το μυαλό μου κι έρχεται να με συμπληρώσει...
"Αν μετά απο ολη αυτή την προσπάθεια και τον μόχθο καταφέρουμε να τερματίσουμε, έστω και κοντά σε μια αλήθεια αυτό θα είναι αρκετό για να κάνουμε την απαιτητική ψυχή μας να νιώσει περήφανη και να μην μας εγκαταλείψει."
Χαμογελάω.

Πόσο με καταλαβαίνει τώρα πια.Επιτέλους γίναμε φίλοι.Κι οχι με την πεζή έννοια του όρου.
Δεν θα μπορούσα να το πώ αν δεν ηχούσε αληθινή η κάθε λέξη.
Δεν μπορώ να του κρυφτώ.Ποτέ δεν το έκανα, όσο δύσκολα κι αν περάσαμε. Ποτέ δεν θα το κάνω.

Και για δες...χρησιμοποίησα τη μία απ’τις δύο λέξεις που έχω ορκιστεί να διαγράψω απ’το λεξιλόγιό μου. "Ποτέ". Ίσως και η μοναδική φορά που ακολουθεί μέλλοντας και είμαι απόλυτα σίγουρη πώς η πρόταση μπορεί να σταθεί, να περπατήσει, να τρέξει.

Τα βρήκαμε λοιπόν οι τρείς μας. Αγαπάει πια ο ένας τον άλλο κι έχουμε κοινό στόχο να κρατάμε δυνατούς και τρυφερούς τους αναπόσπαστους δεσμούς μας.
Αύριο ξεκινάει μια καινούρια μέρα και το παιχνίδι της χαμένης αλήθειας, μας θέλει έτοιμους.
Υπνος λοιπόν γιατί αύριο έχουμε παιχνίδι. "

I´m back!!

Αγαπητοί συν-μπλόγκερς είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω οτι...ε,ναι λοιπόν...γύρισα...γυυυυυυριιιιισαααααα!
Βέβαια πολύ άνετα ψηνόμουν να περάσω ακόμα μια βδομαδούλα άνευ εργασίας αλλά τι να κάνουμε;..έπρεπε να επιστρέψω.
Οχι,δεν παραπονιέμαι..πέρασα 10 super μέρες!

Να μην αρχίσω να λέω για τις διακοπές του Πάσχα, γιατί προφανώς είναι πλέον ανεπίκαιρο το θέμα.Ετσι κι αλλιώς πάνω κάτω τα ίδια κάναμε.Φαί, κρασί, ξενυχτι και τέτοια.

Τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, κι ενώ προσπαθώ να επανασυναρμολογήσω τα διάφορα κομμάτια του εαυτού μου, που επιμελώς φρόντιζα να αφήνω κι απο ένα μικρό όπου πήγαινα, έρχεται η πρόταση που ξέρω πως αν την δεχτώ το πάζλ αυτομάτως διαλύεται ξανά.
Αυτό το ξέρω πριν καν το δώ να διαδραματίζεται μπροστά μου, γιατί αν μη τι άλλο η αυτογνωσία μου διατίθεται σε άφθονες ποσότητες.

-Ρε...δεν πάμε Αθήνα αύριο; (Η πρόταση)
Στο μυαλό μου φτάνει η αναμνηση της τελευταίας φοράς που έπαιξα jenga και ένας λάθος χειρισμός του τουβλακ-ί-ου έκανε τον όμορφο πύργο γεμάτο τρύπες που είχαμε φτιάξει να σωριαστεί μπροστά μας με αυτόν τον επιβλητικό ήχο κατάρρευσης, που συνήθως στα αυτιά αυτού που έκανε το λάθος,τα ντεσιμπέλ κατά ένα μαγικό τρόπο αυξάνουν επικίνδυνα.

Παφ!(σκάει το συννεφάκι και επανέρχομαι).
-Φύγαμε! (Το οτι υπάρχει αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία!).

Αρκετές ώρες αργότερα είμαστε στη Μορφή και τα πίνουμε (οποία έκπληξης!)
Κοίτα πως τα φέρνει καμία φορά...
Ε: Παιδιά, αυτό είναι το τελευταίο καραφάκι γιατί στις 12 έχω και ταξίδι για Σαλονίκη.
Ασ: Ελα ρε, ακόμη 8 είναι σιγά..προλαβαίνεις.
Απ: Ρε σείς, μιας κι έχω το αυτοκίνητο, δεν φεύγουμε τώρα ολοι μαζί για Σαλονίκη;
Ε: Πλάκα κάνεις!
Απ: Οχι ρε. Αντε, πίνουμε κι αυτό και φεύγουμε.
Ασ : (Τίποτα δεν είπα..μόνο χαμογέλασα..χουχουυυ)
Απ: Τι λες; Κι εμείς γυρίζουμε Κυριακή.
Ασ: Φύγαμε! (Το οτι υπάρχει αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία!).


Λλαλλαλλα τι καλά ξημερώματα Σαββάτου φτάνουμε Σαλόνικα.
Ξυπνάμε μεσημεράκι και πάμε στα χορτάρια κάτω απ’τον λευκό πύργο και λιαααζοοοομαααστεεε.



Στη συνέχεια ταβέρνα και τσιπουράκι (φυσικά!), και μετά για να πάρουμε μια ανάσα, σπίτι και ετοιμαζόμαστε για το βράδυ.
Βγαίνουμε οι 2 μας γιατί η Ε. με τον Μ. είναι κουρασμένοι.
Φτάνουμε στο αυτοκίνητο...κλήση! Οχι ρε γαμώτο!
Κι εκεί που αντιστεκόμαστε (και μια χαρά τα καταφέρνουμε!) στην επιθυμία της δημοτικής αστυνομίας να μας χαλάσει τη διάθεση, ακούω τον Α. να κάνει μια αναφορά στους πρωτόπλαστους και συγκεκριμένα στη Εύα που μου έδωσε βάσιμες υποψίες οτι εκείνη και ο Α. έχουν μια..πιο προσωπική σχέση.

-Μας πήραν και τις πινακίδες!
-Niiiice!!
-Tι κάνουμε;
-Πάμε Αθήνα;
-Χωρίς πινακίδες;
-Καλύτερα δεν είναι να ταξιδέψουμε νύχτα αφού δεν έχουμε πινακίδες;
-Μμμ..ναι..πάμε!

Τελικά αυτό το ταξίδι του γυρισμού ήταν το καλύτερο, αφού συναντήσαμε στο δρόμο 4 μπλόκα στα διόδια και σταματούσαν τους μπροστά, τους πίσω,τους δίπλα, αλλά εμάς οχι!
Ηταν αγχωτικό αλλά απίστευτα διασκεδαστικό!

Αυτά με την περιπέτεια.
Μείναμε και 2 μέρες ακόμη Αθήνα και γυρίσαμε σήμερα ξημερώματα.
Είμαι κουρασμένη, έχω κοιμηθεί ελάχιστα αλλά το ήξερα απο πρίν πως δεν θα προλάβαινα να βάλω τα κομμάτια στη θέση τους.Ετσι κι αλλιώς...
το οτι υπάρχει αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία! :)

:)

Οταν έχω πολύ έντονα συναισθήματα μέσα μου δεν μπορώ να γράψω.
Μπλοκάρω και δεν μπορώ να μπλογκάρω (παρά τις αντιρρήσεις του φίλου Άγγελου).
Οι σκέψεις είναι συγκεχυμένες..μια απο εδώ, μια απο εκεί..οτι να’ναι.
Οι λέξεις αρνούνται πεισματικά να μπούν σε μια σειρά.
Φτιάχνω κάτι, το σβήνω, το ξαναγράφω και το μυαλό μου τρέχει και δεν το προλαβαίνω.
Σε ένα τέτοιο mood είμαι σήμερα.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ούτε στο ελάχιστο.
(για δες..τόση ώρα γράφω χωρίς να αλλάξω θέμα!).

Τι να φταίει;
Το οτι είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά; Απο αύριο αδειούχα! :)
Το οτι έχουν έρθει όλοι μου οι φίλοι και ανυπομονώ να πάω να τους βρώ; :)
Το οτι άρχισα να ανασύρω τα καλοκαιρινά μου ρούχα; :)
Το οτι μια χθεσινή πτήση με έκανε να αναθεωρήσω αμφιβολίες; :)

Όλα αυτά μαζί;...κι άλλα ακόμη;
Οτι κι αν είναι, εγώ είμαι χαρούμενη κι ας μην μπορώ να γράψω κάτι περισσότερο.
Κι ίσως τελικά, δεν θέλει κόπο...θέλει τρόπο! :)

Έκλεισε!

Μ.Πέμπτη στις 6 (οχι το πρωί!), θα πραγματοποιηθεί η πολυσυζητημένη συνάντηση των blogger Σαντορίνης.Tóπος συνάντησης : Diverso (στην πλατεία των Φηρών.)
Αυτά, και όσοι πιστοί προσέλθετε. :)

Βόλτα?

Χθές Κυριακή, ο καιρός συμπαθητικός, είπαμε με τον Άρη αντί να κλειστούμε σε καμία καφετέρια, να επιχειρήσουμε εξόρμηση στο νησί.
Βασικά την ιδέα μου έβαλε στο μυαλό ο Κλέαρχος που ανέβασε καταπληκτικές φωτογραφίες απ’τον Σκάρο.
Εμείς τόσα χρόνια στο νησί, επιτρέπεται να μην έχουμε πάει ποτέ;
Ε, και πήγαμε...


Το δρομάκι που οδηγεί προς τον βράχο (μην σας ξεγελάει, δεν είναι μόνο αυτό!)






Η θέα απο ψηλά



..πίσω απ’ τον βράχο


Γή, ουρανός και θάλασσα


...


Τόσα χρόνια μένω Σαντορίνη και υπάρχουν ακόμη μέρη που με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Χαίρομαι :)
Κρίμα που δεν είχα πάει τόσο καιρό αλλά...κάλλιο αργά...
Ωραία η παρέα, ωραία η βόλτα, ωραία η θέα αλλά..






Καπνιστής άνθρωπος..τα έφτυσα!









Καλημέρες