I´m back!!

Αγαπητοί συν-μπλόγκερς είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω οτι...ε,ναι λοιπόν...γύρισα...γυυυυυυριιιιισαααααα!
Βέβαια πολύ άνετα ψηνόμουν να περάσω ακόμα μια βδομαδούλα άνευ εργασίας αλλά τι να κάνουμε;..έπρεπε να επιστρέψω.
Οχι,δεν παραπονιέμαι..πέρασα 10 super μέρες!

Να μην αρχίσω να λέω για τις διακοπές του Πάσχα, γιατί προφανώς είναι πλέον ανεπίκαιρο το θέμα.Ετσι κι αλλιώς πάνω κάτω τα ίδια κάναμε.Φαί, κρασί, ξενυχτι και τέτοια.

Τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, κι ενώ προσπαθώ να επανασυναρμολογήσω τα διάφορα κομμάτια του εαυτού μου, που επιμελώς φρόντιζα να αφήνω κι απο ένα μικρό όπου πήγαινα, έρχεται η πρόταση που ξέρω πως αν την δεχτώ το πάζλ αυτομάτως διαλύεται ξανά.
Αυτό το ξέρω πριν καν το δώ να διαδραματίζεται μπροστά μου, γιατί αν μη τι άλλο η αυτογνωσία μου διατίθεται σε άφθονες ποσότητες.

-Ρε...δεν πάμε Αθήνα αύριο; (Η πρόταση)
Στο μυαλό μου φτάνει η αναμνηση της τελευταίας φοράς που έπαιξα jenga και ένας λάθος χειρισμός του τουβλακ-ί-ου έκανε τον όμορφο πύργο γεμάτο τρύπες που είχαμε φτιάξει να σωριαστεί μπροστά μας με αυτόν τον επιβλητικό ήχο κατάρρευσης, που συνήθως στα αυτιά αυτού που έκανε το λάθος,τα ντεσιμπέλ κατά ένα μαγικό τρόπο αυξάνουν επικίνδυνα.

Παφ!(σκάει το συννεφάκι και επανέρχομαι).
-Φύγαμε! (Το οτι υπάρχει αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία!).

Αρκετές ώρες αργότερα είμαστε στη Μορφή και τα πίνουμε (οποία έκπληξης!)
Κοίτα πως τα φέρνει καμία φορά...
Ε: Παιδιά, αυτό είναι το τελευταίο καραφάκι γιατί στις 12 έχω και ταξίδι για Σαλονίκη.
Ασ: Ελα ρε, ακόμη 8 είναι σιγά..προλαβαίνεις.
Απ: Ρε σείς, μιας κι έχω το αυτοκίνητο, δεν φεύγουμε τώρα ολοι μαζί για Σαλονίκη;
Ε: Πλάκα κάνεις!
Απ: Οχι ρε. Αντε, πίνουμε κι αυτό και φεύγουμε.
Ασ : (Τίποτα δεν είπα..μόνο χαμογέλασα..χουχουυυ)
Απ: Τι λες; Κι εμείς γυρίζουμε Κυριακή.
Ασ: Φύγαμε! (Το οτι υπάρχει αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία!).


Λλαλλαλλα τι καλά ξημερώματα Σαββάτου φτάνουμε Σαλόνικα.
Ξυπνάμε μεσημεράκι και πάμε στα χορτάρια κάτω απ’τον λευκό πύργο και λιαααζοοοομαααστεεε.



Στη συνέχεια ταβέρνα και τσιπουράκι (φυσικά!), και μετά για να πάρουμε μια ανάσα, σπίτι και ετοιμαζόμαστε για το βράδυ.
Βγαίνουμε οι 2 μας γιατί η Ε. με τον Μ. είναι κουρασμένοι.
Φτάνουμε στο αυτοκίνητο...κλήση! Οχι ρε γαμώτο!
Κι εκεί που αντιστεκόμαστε (και μια χαρά τα καταφέρνουμε!) στην επιθυμία της δημοτικής αστυνομίας να μας χαλάσει τη διάθεση, ακούω τον Α. να κάνει μια αναφορά στους πρωτόπλαστους και συγκεκριμένα στη Εύα που μου έδωσε βάσιμες υποψίες οτι εκείνη και ο Α. έχουν μια..πιο προσωπική σχέση.

-Μας πήραν και τις πινακίδες!
-Niiiice!!
-Tι κάνουμε;
-Πάμε Αθήνα;
-Χωρίς πινακίδες;
-Καλύτερα δεν είναι να ταξιδέψουμε νύχτα αφού δεν έχουμε πινακίδες;
-Μμμ..ναι..πάμε!

Τελικά αυτό το ταξίδι του γυρισμού ήταν το καλύτερο, αφού συναντήσαμε στο δρόμο 4 μπλόκα στα διόδια και σταματούσαν τους μπροστά, τους πίσω,τους δίπλα, αλλά εμάς οχι!
Ηταν αγχωτικό αλλά απίστευτα διασκεδαστικό!

Αυτά με την περιπέτεια.
Μείναμε και 2 μέρες ακόμη Αθήνα και γυρίσαμε σήμερα ξημερώματα.
Είμαι κουρασμένη, έχω κοιμηθεί ελάχιστα αλλά το ήξερα απο πρίν πως δεν θα προλάβαινα να βάλω τα κομμάτια στη θέση τους.Ετσι κι αλλιώς...
το οτι υπάρχει αυτογνωσία μερικές φορές δεν έχει καμία, μα καμία σημασία! :)