Νυχτερινές...σκέψεις.

Χθές βράδυ μετά απο 3 βδομάδες περίπου κατάφερα να μείνω μέσα και να μην έρθει κανείς(!) σπίτι.Πόσο πολύ μου είχε λείψει αυτή η ηρεμία.Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες (ένα πολύωρο καθάρισμα...χωματερή είχε γίνει το σπίτι τόσο καιρό!), έφτιαξα ένα ζεστό τσάι, έβαλα το mp3 με τις νέες κυκλοφορίες (που φρόντισε να έχω στον απογευματινό μας καφέ ο an205...αν δεν είχαμε κι εσένα στα σκοτάδια θα ζούσαμε!),άναψα κεριά και πρόσφερα στον εαυτό μου ένα 2ωρο απόλυτης ηρεμίας.(Ακουσα και την εκπομπή...να μην σχολιάσω ε?).
Προς το τέλος της βραδιάς, κι αφού γέμισε σκέψεις το κεφάλι μου άρχισα να γράφω...

"Δεν ξέρω αν θέλω να γράψω.Νυστάζω.Αλλά να...βρέθηκε μπροστά μου αυτό το χαρτί, είχα και το μολύβι στα μαλλιά, κι ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να τοποθετήσω γραμματάκια σε σειρά.
Να κάνω πραγματικότητα το νόημα της ύπαρξης κάθε λευκού χαρτιού και κάθε ξυσμένου μολυβιού.

Παιδεύω το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό.Οκ, ίσως ανέκαθεν το έκανα αλλά τώρα ακόμη περισσότερο.Το βάζω να τρέχει κατοστάρια χωρίς αντίπαλο, χωρίς να μετράει ο χρόνος.
Με ρωτάει γιατί...
"Για’μας" του λέω.
"Πρέπει να θρέψουμε την ψυχή μας για να μην ατροφήσει. Θέλεις εσύ μια καχεκτική και αδύναμη ψυχή;"
Με καταλαβαίνει το μυαλό μου κι έρχεται να με συμπληρώσει...
"Αν μετά απο ολη αυτή την προσπάθεια και τον μόχθο καταφέρουμε να τερματίσουμε, έστω και κοντά σε μια αλήθεια αυτό θα είναι αρκετό για να κάνουμε την απαιτητική ψυχή μας να νιώσει περήφανη και να μην μας εγκαταλείψει."
Χαμογελάω.

Πόσο με καταλαβαίνει τώρα πια.Επιτέλους γίναμε φίλοι.Κι οχι με την πεζή έννοια του όρου.
Δεν θα μπορούσα να το πώ αν δεν ηχούσε αληθινή η κάθε λέξη.
Δεν μπορώ να του κρυφτώ.Ποτέ δεν το έκανα, όσο δύσκολα κι αν περάσαμε. Ποτέ δεν θα το κάνω.

Και για δες...χρησιμοποίησα τη μία απ’τις δύο λέξεις που έχω ορκιστεί να διαγράψω απ’το λεξιλόγιό μου. "Ποτέ". Ίσως και η μοναδική φορά που ακολουθεί μέλλοντας και είμαι απόλυτα σίγουρη πώς η πρόταση μπορεί να σταθεί, να περπατήσει, να τρέξει.

Τα βρήκαμε λοιπόν οι τρείς μας. Αγαπάει πια ο ένας τον άλλο κι έχουμε κοινό στόχο να κρατάμε δυνατούς και τρυφερούς τους αναπόσπαστους δεσμούς μας.
Αύριο ξεκινάει μια καινούρια μέρα και το παιχνίδι της χαμένης αλήθειας, μας θέλει έτοιμους.
Υπνος λοιπόν γιατί αύριο έχουμε παιχνίδι. "