Αχ μαμά! (πατρίδα)

Ψες ήρθε ο καλός μου φίλος Άρης. Είπαμε να...πρωτοτυπήσουμε και πήγαμε στον Χρήστο (Χρήστος = ταβερνοκατάσταση almost καθημερινής βάσεως).Βρήκαμε κι άλλους φίλους εκεί. Ένας εκ των οποίων φαντάρος επίσης. Κατάλαβα την ανάγκη των παιδιών να μιλήσουν για κοινές καταστάσεις που ζούσαν.
Αυτά που δεν κατάλαβα ήταν κάτι συνθηματικά όπως ΥΕΑ,ΤΕ,ΜΕ,ΑΜ(αυτό το ξέρω! :0), ε και τέτοιες ορολογίες που απ’τα συμφραζόμενα έβγαζα κάποια άκρη ενίοτε.

Παιδιά...μην πάτε ποτέ στρατό.Κινδυνεύετε να :
1. Πατήσετε ποντίκι (ζωντανό ε; τριγυρνούσε...) :S
2. Να κολλήσετε μυκητίαση στα πόδια
3. Να βρεθείτε ώς αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία ενός σαλιγκαριού
4. Να πάθετε ωτίτιδα απ’τους χαρμόσυνους ήχους των σούπερ κινητών
5. Να αυτοκτονήσετε στη χειρότερη βρε αδερφέ!

Πάντως αυτό που εκτίμησα πολύ ήταν οι ιστορίες περί διατροφής.
Κοτόπουλο μαγειρεμένο με κάθε λογής τρόπο και φυσικά το απαραίτητο σκουληκάκι να κόβει βόλτες πάνω στη σαλάτα μαρούλι.Εντάξει...πόσο θα φάει κι αυτό το καημένο;;
Δεν την κατάλαβα αυτή την αποχή απο μαρουλοσαλάτα μετά το συμβάν.
Τετάρτες και Παρασκευές, η χαρά της πιτσαρίας! Ακουσα για λογαριασμό 300€!!
Εμαθα και την σημασία της λέξης Γκοτζίλα...ναι, για φαγητό πρόκειται αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.

Φεύγοντας δε απ’το κέντρο και περνώντας στην παραμεθόριο διαδικασία, εσύ αγαπητέ εν δυνάμει φαντάρε θα έχεις την δυνατότητα να μάθεις και ξένες γλώσσες.
Κρητικά, ηπειρώτικα, βλάχικα(κράτα ένα λεξικό καλού-κακού)...και φυσικά να ενημερωθείς για θέματα μείζονος ενδιαφέροντος όπως μυστικά για να παχύνεις τα πρόβατα σου, σημαντικά tips για την περισυνέλεξη ελιών και άλλα παρεμφερή.
Αυτά για όσους έχουν το θράσος να περιφρονούν τον ιερό αυτό θεσμό.
Εγώ πάντως κατέληξα...η χιλιοειπωμένη φράση, "ο στρατός σε κάνει άντρα"..ναι..αληθεύει. Ε,ναι λοιπόν!! Το βλέπω να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου!

Τελικά έχει πλάκα να ακούς δύο φαντάρους να μοιράζονται εντυπώσεις.
Και πόσο μάλλον φαντάρους του 3μηνου (μέσες-άκρες),που ακόμη ψάχνονται να δούν τι συμβαίνει και για ποιό λόγο άφησαν στη μέση σπουδές, φίλους, ελευθερία.
Τι να κάνουμε παλληκάρια...η μαμά πατρίδα χρειάζεται για λίγο (καλά ας μην υπερβάλλω, δεν είναι και λίγο) τα γενναία, θαρραλέα, πιστά παιδιά της. Γελάει το σύμπαν!
Καιρό είχα να την πώ αυτή την έκφραση...να που χρειάστηκε.

Με αυτά και μ’αυτά ήπιαμε τη ρακί μας, το ξενυχτήσαμε λίγο παραπάνω και...δεν την παλεύω πολύ σήμερα. Ασε που κάπνισα ένα τόνο καπνό με πονεμένες αμυγδαλές και τώρα νιώθω
την φωνή μου να αρνείται πεισματικά να βγεί. Κάθε φορά και μία ηρωική έξοδος!
Αυτά και για σήμερα.
Καλημέρες σε όλους. :0)