Θεωρίες...για να περνάει η ώρα.

Χθες έτυχε να ξαναδιαβάσω ένα κείμενο που μου είχε δώσει μια συμφοιτήτριά μου πριν 3-4 χρόνια. Διαπραγματεύεται το "τώρα".
Πόσο σωστό είναι το να ζούμε το σήμερα, την κάθε στιγμή. Να μην αφήνουμε τον χρόνο να περνάει ανεκμετάλλευτος. Να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε. Να δείχνουμε στους ανθρώπους τα συναισθήματα μας. Να ζούμε την κάθε ημέρα σαν τελευταία.
Το σήμερα, αύριο θα γίνει χθες. Τέτοιες θεωρίες πάνω κάτω ανέπτυσσε.

Πολύ ωραία και ρομαντικά όλα αυτά.
Σε θεωρητικό πλαίσιο, πρόκειται για μια ιδανική κατάσταση κατ’ εμέ.
Αλλά μόνο στη θεωρία. Με έπιασε το αντιδραστικό μου, τι να κάνω;
Είναι εφικτό να μπορέσει να μπει κάποιος σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης;
Κάποιος από εμάς...που έχει μεγαλώσει με συγκεκριμένα δεδομένα.
Κι όλα αυτά τα βιώματα που μας ακολουθούν;
Delete στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως γνωστόν δεν υπάρχει (πσσσσσ..φοβερό συμπέρασμα!).

Αναρωτιέμαι αν αυτός που τα έγραψε έχει εφαρμόσει έστω και τα μισά απο αυτά.
Αν τελικά πιστεύει πως γίνεται να προχωρήσει κάποιος σε αυτή την ιδανική κατάσταση.
Οκ...είπαμε είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι αλλά αυτό παραείναι ρομαντικό.
Είναι αλήθεια πως πολλά πράγματα στη ζωή μας θεωρούμε δεδομένα. Ακόμη και την ίδια τη ζωή. Αλλά τελικά τι θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό;
Ακόμη και τραγικά γεγονότα που μας συμβαίνουν και αναγκαστικά τα αναθεωρούμε ολα αυτά, μετά απο κάποιο διαστημα, τι γίνεται; Ξεχνάς και πορεύεσαι όπως πρίν.

Κι αναρωτιέμαι πόσο πολύ έχω αλλάξει από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά.
Παρατηρούσα με έκπληξη την κάθε σκέψη που μου γεννούσε το κείμενο.
Μάλλον επειδή θυμάμαι πολύ καλά πως το αντιμετώπισα τότε.
Είχα ενθουσιαστεί! Και για κάποιο διάστημα (αρκετά μικρό) το πάλεψα κιόλας.
Ε..μετά το ξέχασα...