Σπιρτόκουτο

…Και τελικά πραγματοποιήθηκε η συνάντηση κορυφής!

Me, an205, phantom_pad.

Είχαμε πολλούς μήνες να βρεθούμε τα 3 μας.

Αράξαμε στους καναπέδες, είδαμε συναυλία στην tv..γελάσαμε, συζητήσαμε για τον manager (ποιος είπε ότι είμαστε καλά παιδιά;)… ωραία πράγματα ρε παιδί μου.

Αν και το καλύτερο μου το φύλαξαν για το τέλος!

Ταινία..

Γ: Κάτι πρέπει να δεις εσύ γιατί σε έχουμε αφήσει πίσω.

Θ: Εεεε… τώρα που το έπιασες θα το δούμε όλο.

Γ: (Χαχα) Οκ… θα το δούμε.

Θ: Αστάρτη σβήσε απ’ το κινητό σου τηλέφωνα που δεν θα έπρεπε να έχεις. Και κλείσ’ το! Γιάννη βάλε ρε ένα φοτάκι (όπου (φ) βάλε (π)… είς μνήμην του προηγούμενου χειμώνα!).

Α: Δεν θέλω συναισθηματικές μαλακίες με φοτάκια.

Θ: Όχι ρε, μόνο συναισθηματικό δεν θα δούμε!

Αν ήξερα τι θα ακολουθήσει σίγουρα θα προτιμούσα τη συναισθηματική μαλακία.

Οικονομίδης είπαν… ελληνική παραγωγή… το σπιρτόκουτο…

(καμία μούφα θα είναι, σκέφτηκα, αλλά μούφα και σπίτι του Γιάννη, δύσκολα).

Σσσσσσς… αρχίζει…

Και άρχισε…

Στο πρώτο 3λεπτο ήθελα να δείρω τον πρωταγωνιστή.. θα χαλαρώσει, είπα.. δεν μπορεί. Στο πρώτο τέταρτο ένιωθα μια ακατανίκητη επιθυμία να σπάσω κάτι… Κι έρχεται η κατάλληλη ατάκα την κατάλληλη στιγμή.

Θ: Ρε μαλάκα.. μας εμπιστεύεσαι στο δωμάτιο με τα ποτήρια; (Ο Γιάννης εχει συλλογή ποτηριών).

Γ: Χαχαχα… δεν θα’ σαι καλά!

Εντωμεταξύ όσο περνούσε η ώρα εγώ φόρτωνα. Η ρακί έσταζε στο ποτήρι και αυτό που έβλεπα με προκαλούσε. Με προκαλούσε πολύ!

Τα παιδιά την είχαν ξαναδεί την ταινία, κι έτσι τα σχόλια μας ενδιάμεσα με κρατούσαν στην πραγματικότητα.

Κατά τη διάρκεια της προβολής, φυσούσα-ξεφυσούσα αλλά παρ’όλα αυτά ήθελα να την δώ όλη!

Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με επηρεάσει τόσο.

1,5 ώρα μετά περίπου επιτέλους τελείωσε. Ένιωθα απίστευτη ένταση μέσα μου!

Ο Θωμάς με χτυπάει στον ώμο και γελάει…

Α: Άσε με ρε παιδί μου να ηρεμήσω λίγο.

Θ: Έλα ρε… χτύπα με!

Ε, εντάξει… εκτονώθηκα λιγάκι. Όχι όσο θα ήθελα βέβαια ;)

Γ: Την έχω δεί 4-5 φορές.

Α: Τιιιιι??? Δεν θα την άντεχα ούτε 2^η!

Με επηρέασε περισσότερο απ’ οσο πίστευα.. απ’ οσο περίμενα.

Νεύρα.. πολλά νεύρα κι ένα περίεργο πάθος να πλακώσω κάποιον στο ξύλο.

Κι όχι τίποτα άλλο… 1.60 άνθρωπος με ποιόν να τα βάλω?

Δεν με παίρνει!

Στα extras γίνεται το εξής σκηνικό.

Προσπαθούν οι ηθοποιοί να βγάλουν μια σκηνή. Υπάρχει μεγάλη ένταση. Ο σκηνοθέτης δίνει το σήμα να ξεκινήσουν. Αρχίζουν να φωνάζουν και σε κάποια φάση ο ένας απ τους δύο λέει μια ατάκα που δεν είναι στο σενάριο :

Ηθοποιός: Θα τσακωθούμε!

Σκηνοθέτης (απορημένος) : Με ποιόν?

Ηθοποιός : Με όλους!

Σκέψου!

Αν βρεθεί στο δρόμο σου αξίζει να την δείς. Δοκιμάζει όρια.

Φρόντισε με όποιον την δείς να μην έχεις ίχνος απωθημένων.

Ξέρεις τι εύκολα που γίνονται παρεξηγήσεις στις μέρες μας?

Για πλάκα!

Δεν έχει ούτε μία σκηνή βίας (εκτός από ένα ανεπαίσθητο χαστούκι) κι όμως ξυπνάει άγρια ένστικτα!

Αυτά. Και τώρα πάω να πλακώσω το αφεντικό στο ξύλο! Grrrrrrrr!!