“Ξημερώνει πάλι! Και πάλι εδώ…χειρόφρενο και μια
μπαλάντα των U2.
Η ζωή μου σε επανάληψη κάθε ξημέρωμα Κυριακής.
Κουράστηκα! Λείπεις!
Όπως έρχεσαι φέρε το πραγματικό μου εγώ…”
Όταν παίρνεις ένα τέτοιο sms στις 6 το πρωί από έναν φίλο (κι όταν λέω φίλο το εννοώ),
τι να σκεφτείς?
Η συνταγή είναι απλή :
2 ποτήρια αλκοόλ παραπάνω απ όσο πρέπει
1 δόση ψιλοκομμένης μοναξιάς
3 κουταλιές χειμωνιάτικο ξημέρωμα στην παραλία
1 μπαλάντα των U2
κι όλα είναι έτοιμα να πάρεις τον εαυτό σου και να τον σπρώξεις όσο
πιο χαμηλά μπορείς.
Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Απλά επειδή δεν μπορείς
(ή μάλλον δεν θέλεις) να επιβληθείς στις σκέψεις σου. Επειδή ίσως κατά βάθος,
επιδιώκεις να νιώθεις τέτοια συναισθήματα. Κάποιος φτιάχνει τις κατάλληλες συνθήκες
κι εσύ όπως πάντα πέφτεις στην παγίδα. Κι αρχίζεις να τα βάζεις με τα όνειρα που δεν
κυνήγησες, με τους έρωτες που χάθηκαν στο χρόνο, με τη βολεμένη σου ζωή.
Mate…δεν έρχονται πάντα όπως θέλουμε τα πράγματα.
Αλλά πρόσεξε.. στη θέση της μην βάλεις ακόμα μια εικόνα. Βάλε τον πραγματικό σου εαυτό. Οι επιλογές που κάνουμε θα μας ακολουθούν μια ζωή. Με το να κατηγορείς το σύμπαν που “τα έφερε έτσι”, δεν αποποιείσαι των ευθυνών. Όλοι περνάμε τα ζόρια μας. Από ’κει και πέρα τι γίνεται…
(Ναι..το μπαλάκι πάλι σε εσένα θα φτάσει, όσο μακριά κι αν
το πετάξεις)
και εγώ το σύμπαν κατηγορώ που κάνει την πάπια. βλακείες έλεγε ο Κοέλιο.
ReplyDelete.... grmfh Βαλτή είσαι σήμερα? :p
ReplyDeleteΔίκιο έχεις... (κάτι που μου τη σπάει γιατί δε μπορώ να σου την πώ διάολε!)
Στο μόνο που διατηρώ τις αμφιβολίες μου είναι κατά πόσο υπάρχει "πραγματκός εαυτός" και δεν είναι ένας μύθος αυτό...
@Lazinio
ReplyDeleteΕπίτηδες τα κάνει το σύμπαν ρε,για να μας τη σπάει!
Οσο για τον Κοέλιο,τι να πώ?
Ο τύπος ζούσε σε έναν ιδανικά πλασμένο (δικό του) κόσμο.
@It is
Η αλήθεια είναι οτι το δικό σου post μου έδωσε έμπνευση σήμερα.
Και ΙΣΩΣ..να το έκανα λιγάκι επίτηδες.
Τι θες?..να σε χαϊδέυουν?
Ελα να σε κάνω μια αγκαλιά τώρα :)
Οσο για τον "πραγματικό εαυτό",νομίζω οτι υπάρχει αλλά μας κάνει τον δύσκολο και δεν εμφανίζεται έτσι απλά.Αλλάζει πρόσωπα και μας μπερδεύει.Θέλει κόπο,χρόνο..κι ολα τα σχετικά.
Wraia ataka h teleytaia! M arese!
ReplyDeleteSigoura symfwnw oti thn zwh mas thn orizoume kai thn allazoume emeis. Alla me kati prostheto: thewrw oti kapou uparxei mia isorropia se ayta pou kanoume kai se ayta pou mas erxontai, an dosoume ligo thetiki energeia se kati tha antameifthoume, kai to antistrofo vevea gia to an kanoume kati eis varos twn allwn.
Μου αρέσει να με χαίδεύουν πολύ... όχι όμως όσο μου αρέσει να με βαράνε... Το ψιλιάστηκα πως κάτι είχα να κάνω με το ποστ, απλώς δεν εκφράστηκα (παρόλο που είμαι μεγάλη ψωνάρα και είμαι ο καλύτερος απ'όλους... :p
ReplyDeleteΟ δικός μου πραγματικός εαυτός πάντως είναι πολλοί εαυτοί με κάποια κοινά χαρακτηριστηκά... Το κυριότερο των οποίων (τω χαρακτηριστικών ντε!) είναι πως μας πάω όλους... Και οι 1013 είμαστε γαμώ τα παιδιά :p
Ναι, ναι... as promised the night came and I am back hehehehe
καληνύχτες ή καλημέρες αν το δεις το πρωί...
Πάντως δεν την πάλεψες... μ'έπιασες από τα μούτρα ακόμη δε γνωριστήκαμε :p θα μου το πληρώσεις ρε! χεχεχε
μωαμεθανός ανεικονιστής..
ReplyDeleteΜάλλον η μοίρα μας παίζει περίεργα παιχνίδια τελικά , με το που ξεκίνησα να διαβάζω το post μου ήρθε ένα sms από μια φίλη η οποία ήταν σχεδόν σε παρόμοια κατάσταση με την μόνη διαφορά ότι κατηγορούσε τους άλλους για τις συνέπειες των πράξεων της! Αυτό θεωρώ πως είναι πολύ χειρότερο από την κατάσταση όπου ένας άνθρωπος δεν έχει την δύναμη να βρει τον εαυτό του και ζητάει την βοήθεια κάποιου άλλου , θεωρώ πως οι πραγματικοί φίλοι έχουν αναλάβει και αυτό το χρέος , να είναι δίπλα μας όταν εμείς έχουμε φτάσει σε σημείο να χάσουμε τον εαυτό μας με την ελπίδα ότι δεν θα μας πουν αυτό που θέλουμε να ακούσουμε…
ReplyDelete@spyro
ReplyDeleteΘετική ενέργεια...μπορεί να ακούγεται ίσως ρομαντικό (μιας κι εχω συναντήσει πολλούς δύσπιστους ανα καιρούς) κι όμως πιάνει! ;)
@it is
Συμφωνώ με αυτά που λες,(κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ τον εαυτό μου)εκτός απ το κομμάτι που λες οτι είσαι ο καλύτερος.Η καλύτερη είμαι εγώ,και να ξέρεις ποτέ δεν λέω ψέμματα! :P
Ηταν πάνω απ'τις δυνάμεις μου να αντισταθώ στις προκλήσεις σου.Το πάλεψα..αλήθεια..αλλα δεν..
Πώς δεν γνωριστήκαμε ρε?
Αστάρτη.. δεν σου είπα?..
Τώρα που γνωριστήκαμε έχω το ελεύθερο? :PPP
@katourimeni podia
Θα ήθελες να γίνεις λιγάκι πιο συγκεκριμένος?..δυσκολεύομαι..
@statler-wardolf
...για αυτό δεν είναι οι φίλοι?
Πολλές φορές είναι δυσκολο να πεις την αλήθεια..κι ομως είναι προτιμότερο απ'το να τους χαιδεύεις τα αυτιά.Για μένα η φιλία είναι απ τις λίγες αξίες που υπάρχουν ακόμη ζωντανές.Κρίμα είναι να μην είμαστε ειλικρινείς.
Και κάτι τελευταίο για αυτό που είπες για την φίλη σου...τίποτα δεν είναι τυχαίο...
(δικό σας post πότε θα δούμε?)
Σε έχω... μόνο αυτό έχω να σου πω... :p
ReplyDeleteΚαι επειδή δε βάζεις μυαλό... σε έχω για πλάκα! για το χαβαλέ! για ορεκτικό! αχαχαχαχα
ReplyDeleteΑ) Ο ψυχίατρος μου μετά από ενδελεχή έρευνα απεφάνθη με στόμφο :
ReplyDelete- «Αγαπητέ μου, θα ήταν καλό να μάθετε ότι είστε πολυσχιδής προσωπικότητα»
- «Γιατρέ μου αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας και συμφωνούμε , κάτι άλλο???»
- «Α!!! Μάλιστα κατάλαβα…. Και σε τι άλλο συμφωνείτε???»
- «Στο ότι ποτέ δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι – π…..α κοινωνία , δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, γ………ο σύστημα, ο καθηγητής, ο εργοδότης κ.λ.π.»
- «Μάλιστα, μάλιστα, καταλαβαίνω! Δεν είναι τίποτα αγαπητέ μια μικρή υπερδιόγκωση των ΕΓΩ σας είναι……..»
- «Κάτι σαν φούσκωμα, σαν πρήξιμο δηλαδή???»
- «Εεεεε, ναι περίπου………»
- «Πες ρε γιατρέ μου γιατί όλοι οι άλλοι ΚΩΛΟΕΓΩΙΣΤΗ μ’ ανεβάζουν ΚΩΛΟΕΓΩΙΣΤΗ με κατεβάζουν»
Β) Καμιά φορά οι Φίλοι πρέπει να λειτουργούν ως καθρέπτης, ως ηχώ.
Να είναι εκεί απλά και μόνο για να διευκολυνθείς να μιλήσεις με τον εαυτό σου,
να ξελαφρώσεις, χωρίς να έχεις την δαμόκλειο σπάθη της κριτικής απειλητική πάνω από το κεφάλι σου, χωρίς να φοβηθείς να κλάψεις, να μπορείς να ρίξεις τις άμυνες σου, τις μάσκες σου και να μείνεις γυμνός, ευάλωτος να μείνεις ΕΣΥ………
Γ) ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΡΑΚΗΣ «Φάδερ ημών»
όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, ολόκληρο το σύμπαν κάνει την πάπια!
με το σταυρό στο χέρι δεν καταφέρνεις πλέον τίποτα αν ο σταυρός δεν είναι Cartier...
Με το Γ, πολύ γέλασα.
ReplyDeleteΜε το Β συμφωνώ, αν και δεν είναι τοσο απλά τα πράγματα.Πολύ ιδανικά μου φάνηκαν.
Με το Α θα κάνω λίγο τον βλάκα και θα περιμένω να τα πούμε απο κοντά.
Μου θύμισε έναν φίλο μου που κάθε φορά που χώριζε, άκουγε έντεχνα τύπου- παρε το ξυράφι και χαιρέτα μας! και μετά ζητούσε υποστήριξη. Αφού θέλεις να πέσεις και να κυλιστείς χάμω ρε φίλε, να λιώσεις στα δάκρυα.Καν' το και χαιρέτα μας!Όταν δεν νιώθεις καλά και ταυτόχρονα κάνεις ότι μπορείς για να νιώσες χειρότερα τι νόημα έχει να παρεις τηλέφωνο, διάολε!Καταβάθος δεν θέλεις τη βοήθεια του άλλου. Ένα εργοστάσιο μυξομάντηλων θέλεις!
ReplyDeleteΜπορεί να είναι και σκληρό αλλά και κανένα χαστουκάκι δε βλάπτει που και που
Δεν υπάρχει "πραγματικός" εαυτός, παρά μόνο ο εξωτερικός (η εικόνα μας στον κόσμο και οι πράξεις μας) και ο εσωτερικός (τα όνειρα, οι φόβοι μας, κλπ). Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση ανάμεσα στους δύο εαυτούς, τόσο βαθύτερο γίνεται το ρήγμα της κατάθλιψης. Κοινώς, θέλει τόλμη και κόπο η όποια αυτογνωσία κι όχι παραμυθάκια τύπου Κοέλιο.
ReplyDeleteΚαλημέρα :-)
@chaplin
ReplyDeleteΠιστεύω οτι πρέπει να στεκόμαστε δίπλα στους φίλους μας και να τους στηρίζουμε.Ολοι έχουμε τις κακές στιγμές μας.
Απλά οταν έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια, το να φανείς ειλικρινής και να πείς τα πράγματα ως έχουν ίσως βοηθήσει περισσότερο απ’το να χαϊδευείς συνεχώς.
Αλλά και οι αγκαλιές..είναι απαραίτητες. :)
@helix nebulae
Κάποτε με προβλημάτισε το πόσα διαφορετικά πρόσωπα μπορεί να έχω,μιας και με κάθε ανθρωπο αντιδρούσα διαφορετικά.Τελικά είναι απλό το θέμα.Είναι διαφορετικές οι σχέσεις που αναπτύσεις με κάθε άνθρωπο, οπότε πρακτικά δεν μπορείς να φέρεσαι το ίδιο σε όλους.
Κι αντε μέσα σε ολα αυτά να βρείς τον "πραγματικό".
Μμμ..θέλει δουλειά.
Καλημέρα κι απο μένα :)
Όταν ακούω για εικόνες μου έρχονται στο μυαλό οι εικονολάτρες, εικονομάχοι και οι εικονοκλάστες των παλαιών εποχών. Επίσης σκέφτομαι και τους μωαμεθανούς ανεικονιστές. Για τον εαυτό μου κρατώ αυτή τη στάση. Ανεικονιστής. Γιατί πολύ απλά τι είναι και ποιος είναι ο πραγματικός μου εαυτός? Τίποτα άλλο πέρα από αυτό κάνω, πράττω, αισθάνομαι, σκέφτομαι την κάθε στιγμή. Δεν υπάρχει πραγματικός εαυτός του τύπου «κάποια στιγμή θα μου βγει αυτός που πραγματικά είμαι».. Από την άλλη υπάρχει το «αυτός που θα ήθελα να είμαι». Ζούμε μόνο το τώρα και το τώρα μας καθορίζει (για να φτάσουμε στο τώρα έχουμε περάσει από το πριν. Αλλά και τότε το ίδιο ίσχυε). Αν πάλι βρω στον εαυτό μου αντιφάσεις, τότε ναι είμαι όλα αυτά και θέλει γενναιότητα να τα αποδεχτεί κανείς. Από μένα εξαρτάται πόσο καιρό θα τα κουβαλάω πάνω μου και πώς θα τα διαχειριστώ. Αυτό στη συνέχεια θα γίνει βάση για το μέλλον και για τις επόμενες εκδόσεις του εαυτού μου, μέχρι να βρεθεί κάποια ισορροπία – αν βρεθεί. Πράγμα το οποίο λέγεται ωριμότητα, και αποκτάται γερνώντας, δηλαδή με τις εμπειρίες.. Ο φίλος σου και γενικά κάθε τέτοια περίπτωση, μπορεί να βρίσκεται σε ένα στάδιο που μπορεί να ανακαλύπτει κάποιες πτυχές του εαυτού του. Ας χαλαρώσει και ας απολαύσει τη στιγμή. Όπως ειπώθηκε και από πάνω, θέλει τόλμη και κόπο η όποια αυτογνωσία. Αύριο θα είναι αλλιώς.. Αυτή τη στιγμή γαλουχείται με αυτόν τον τρόπο. Αύριο με άλλον και πάει λέγοντας..
ReplyDeleteΠι.ες. όπως είπε και κάποιος σοφός, για τον άλλο τον μαθαίνουμε όταν τον παρατηρούμε σε στιγμές μέθης, έρωτα και λύπης.
(προσπάθησα να κρατήσω το κείμενο μικρό)
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι (όπως εγώ λόγου χάρη) που δεν βρίσκουν τον εαυτό τους παρά μόνο όταν πιάσουν πάτο, δυστυχώς! Ίσως γιατί νιώθουν (κι εγώ μαζί) ότι χωρίς πόνο, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τη χαρά!Εσύ σα φίλη του, μην εξαντλείς όλη σου την αυστηρότητα πάνω του! Φιλιά μικρούλα!
ReplyDeleteΔιάβασα με μεγάλη προσοχή την απάντηση σου.Συμπεράσματα δύσκολα βγάζεις σε τέτοια θέματα.Προβληματιζόμαστε...αυτό είναι ολο.Πολύ ενδιαφέροντα τα οσα λες.
ReplyDeleteΗ σοφία έρχεται με το πέρασμα των χρόνων.Μάλλον αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος.
Το πι ες σου με έβαλε σε σκέψεις.
Σε πολλές σκέψεις...
@blogaki
ReplyDeleteΥπήρξα κι έγω έτσι..ειλικρινά μπορώ να καταλάβω πως είναι να ρίχνεις επίτηδες τον εαυτό σου.
Δεν ήμουν αυστηρή.Εκείνος το χει!
Στιγμή αδυναμίας ήταν αυτό.
Σκέψεις έκανα μόνο,για το μέχρι που πρέπει να φτάνει η ειλικρίνια μας σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εγώ προτιμώ να έχω αυτή την αντιμετώπιση οταν πέφτω πολύ.Θέλω ταρακούνημα!
Φιλιά κι απο μένα :)
Επειδή η κατάθλιψη είναι μια σοβαρή και θανατηφόρος νόσος (αυτοκτονίες), δεν επιτρέπεται σήμερα στον 21ο αιώνα, να μην γνωρίζει κάποιος αν πάσχει ή όχι.
ReplyDeleteΟ Ψυχίατρος μπορεί και μετράει την κατάθλιψη με ακρίβεια (εκατοστού, σαν να πρόκειται για μήκος!). Αλλά για λόγους κοινωνικών συμπλεγμάτων, λίγοι πάνε στον Ψυχίατρο (όταν "φτάσει ο κόμπος στο χτένι").
Έτσι, έγραψα μια on-line κλίμακα μέτρησης της κατάθλιψης, σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα στην Ψυχιατρική.
Δωρεάν, ανώνυμα και ελεύθερα, μπορεί ο καθένας να κάνει μια μέτρηση της κατάθλιψης, όποτε θέλει και όσο συχνά θέλει. Θα δείτε τη σοβαρότητα και τη βαρύτητα της κατάθλιψης καθώς και αν χρειάζεται θεραπεία. Μπορείτε να
συγκρίνετε το σκορ, με παλαιότερες μετρήσεις σας και έτσι να λαμβάνετε τα απαραίτητα μέτρα.
Την on-line κλίμακα μέτρησης της κατάθλιψης, θα τη βρείτε εδώ:
http://psi-gr.tripod.com
Δωρεάν on-line μέτρηση της κατάθλιψης.
Δωρεάν on-line μέτρηση της κατάθλιψης
Μπορείτε επίσης να δείτε και το ειδικό αφιέρωμα στην κατάθλιψη (μύθοι και αλήθειες για την κατάθλιψη, θεραπεία της κατάθλιψης, επιλόχεια κατάθλιψη, ο καταθλιπτικός ασθενής, μορφές της κατάθλιψης), στο site:
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Θοδωρής Π. Δασκαλόπουλος, Ψυχίατρος