Τολμάς?

Ο Γ. είναι ένα παιδί που αρνήθηκε πεισματικά να μεγαλώσει.

Εχει πάθος για τη μουσική, για τα βιβλία (καμία σχέση με ψευτοκουλτούρα που συχνά συναντώ) και για οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή για το μυαλό του. Σε αυτόν τον διαρκή αγώνα αναζήτησης επιβεβαιώσεων ο Γ. απλά αδιαφορεί.

Μοναχικός άνθρωπος από συνειδητή επιλογή. Αγαπάει πολύ τους λίγους και καλούς του φίλους.Εσωστρεφής.

Εχθές έγινε 39.

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού του και χαμογελάω.
- Τι κάνεις εσύ?
- Γερνάω.
- Ελα..δεν θέλω μελαγχολίες.
- Ποιος μίλησε για μελαγχολία?

Φτιάχνει καφέ και παίρνουμε (τις ίδιες πάντα) θέσεις στον καναπέ.
- Λοιπόν?..η ημέρα της ανασκόπησης?
- Ε,ναι.
- Να ακούσω?...

“Είναι περίεργη η ζωή τελικά μικρή μου. Προσπαθώ να καταλάβω αν το να είναι κάποιος συγκαταβατικός είναι ελλάτωμα ή προτέρημα.Σίγουρα είναι θετικό για κάποιους.Βολεύει.Αλλά για σένα? Είναι?

Αυτό που θα ήθελα μετά απο αυτά τα 39 χρόνια είναι να είχα υπάρξει περισσότερο τολμηρός και λιγότερο συγκαταβατικός.

Ζείς μια κατάσταση.Για να καταφέρεις να φανείς “νικητής” πρέπει να ρισκάρεις.Να παλέψεις.

Γιατί ακόμη κι αν δεν τα καταφέρεις τουλάχιστον έχεις αποκτήσει την γνώση.

Κι είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται, όπως καλή ώρα.

Δεν έρχονται απο μόνα τους τα πράγματα.Αυτό το λάθος έκανα εγώ.Το θεωρούσα απ’την αρχή χαμένο παιχνίδι.Εδειχνα παραίτηση χωρίς να προσπαθήσω καν.Το έβαζα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και εκ του ασφαλούς το φίξαρα στο εγκέφαλό μου ως χαμένο.

Τώρα λοιπόν αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν τότε είχα τολμήσει να κάνω κάποια βήματα.Γιατί για αυτά που έκανα, κι ας μην βγήκαν σε καλό, ξέρω.Αλλά για αυτά που δεν έκανα...δεν θα μάθω ποτέ.”

Εκεί μου χτύπησε καμπανάκι.

”Μισό λεπτό...και ποιο το νόημα να τα σκέφτεσαι τώρα ολα αυτά? Εφυγαν, μείναν πίσω. Βγάζεις κάτι με το να αναρωτιεσαι για κάτι που ποτέ δεν θα μάθεις?”

“Φυσικά...μαθαίνεις συνεχώς πράγματα για τον εαυτό σου.Τι έκανα? Τι όχι? Τι με χάλασε? Τι μπορώ να κάνω τώρα? Κατά πόσο μπορώ να αλλάξω αυτά που με ενοχλούν? Αν δεν προβληματιστείς, πώς θα προχωρήσεις? Πως θα βελτιωθείς σαν άνθρωπος? Πώς θα καταφέρεις να συνυπάρξεις με τον εαυτό σου?”

Ναι..τελικά ήταν λογικά ολα αυτά.

Συζητήσαμε για αρκετή ώρα ολα αυτά για την Θεία Τόλμη.

Κλείνοντας την κουβέντα μου είπε μια ιστορία.

“ Ο πιο άσχημος και καημένος του χωριού κατάφερε να παντρευτεί την πιο όμορφη κοπέλα.Εκείνη με τα περισσότερα χαρίσματα.Εκείνη που κανείς δεν την πλησίαζε γιατί όλοι ήταν σίγουροι πως δεν θα κατάφερναν να φανούν αντάξιοί της.

Ολοι αναρωτιόντουσαν πως έγινε αυτός ο γάμος, κι αποφάσισαν να τον ρωτήσουν.
- Μα πως σε παντρεύτηκε αυτή η κοπέλα? Είναι δυνατόν? Εσένα?
- Μα..δεν έκανα κάτι...απλά της το ζήτησα.”

Ο φόβος της απόρριψης και της αποτυχίας, πάντα ελοχεύει μέσα μας.

Απο εκεί και πέρα εμείς τι κάνουμε?