Μαύρη λίστα

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου που έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να σε εκνευρίζει.

Παίρνει διάφορα πρόσωπα ανά καιρούς. Έρχονται εποχές που είναι μόνο ένας, (τι καλά!), αλλά υπάρχουν κι άλλες που γίνεται πολλοί. Πού όπου και να πας τον συναντάς μπροστά σου. Εκτός από πολλά πρόσωπα έχει και πολλά ονόματα.

1. Η χαζή φίλη της μαμάς (γιατί την κάνει παρέα; Είναι έξυπνος άνθρωπος, τι θέλει με αυτήν;)
2. Ο κομπλεξικός συνάδελφος (8 ώρες μαζί σε καθημερινή βάση…εδώ σε θέλω!).
3. Η κατίνα φίλη του κολλητού (ένα καφέ είπα να πιούμε.. απ’ τη μύτη θα μου τον βγάλεις;).
4. Ο χαζοχαρούμενος φίλος της αδελφής (γιατί δεν βγαίνετε μια βόλτα;.. όλη μέρα εδώ θα μείνετε;).
5. Ο πανίβλακας γκόμενος της κολλητής (μεγάλο παιδί είναι, άφησέ τον και λίγο μόνο).

Ας μην συνεχίσω με τη λίστα γιατί προβλέπω να μακραίνει επικίνδυνα.

Δεν υπάρχουν όλοι αυτοί στη ζωή μου τώρα (thank god!).

Ναι ξέρω… κάπου εδώ θα αρχίσουν οι θεωρίες περί αδιαφορίας, και πόσο ανούσιο είναι να ασχολείσαι και στη τελική βάλε ένα χι και μην τους αφήνεις να σε αγγίζουν. Ωραία είναι όλα αυτά.

Γέμισα το μυαλό μου με θετικές σκέψεις, διαλογίστηκα, προσπάθησα να με πείσω πως ουσιαστικά δεν παίζουν κανένα ρόλο στη δική μου ζωή… απλά θα πρέπει για λίγο να τους ανέχομαι. Δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο. Κάτι έκανα για λίγο, αλλά μετά πάλι τα ίδια.

Υπάρχει μια θεωρία σε κάποια εναλλακτική μέθοδο η οποία αναφέρει κάποια πράγματα για την ενέργεια.

Όταν 2 άνθρωποι είναι ερωτευμένοι οι ενέργειες τους ανακυκλώνονται.

Όταν υπάρχει ένταση ανάμεσα σε 2 άλλους ανθρώπους ο ένας απορροφά την ενέργεια του άλλου. Την “κλέβει” για την ακρίβεια.

Όταν συναντώ κάποιον απ’ τους ανθρώπους της λίστας νιώθω την ενέργειά μου σε χαμηλά επίπεδα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω.

Με ενοχλεί η ύπαρξη τους στο χώρο που κινούμαι.

Μπορεί να αρχίσω να φτιάχνω στο μυαλό μου καταστάσεις που δεν υπάρχουν κι αυτό τα κάνει χειρότερα.

Το κακό είναι ότι ενώ ξέρω τι μου συμβαίνει και πόσο λάθος έχω στο να κατασκευάζω ιστορίες που εννοείται πως καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν, συνεχίζω να το κάνω.

Το καλό είναι ότι στη συγκεκριμένη φάση υπάρχει μόνο ένας απ’ τους ανθρώπους της λίστας, οπότε τον έχω! Χα!

Και για να κλείσω με κάτι αισιόδοξο, όντας το κορίτσι με το μεγάλο χαμόγελο…

“Συγνώμη, είναι το άρωμα που ξεχύνει η βιολέτα κάτω απ’ το πέλμα που την συνθλίβει”.

Καλή μας βδομάδα…