Παρελθόν στο παρόν...και το μέλλον;

"Μια βδομάδα τώρα δεν με έχει πάρει τηλ.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι συζητά με κοινούς γνωστούς το θέμα.
Αλλά να σου πώ κάτι;..Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.
Το έπαιξα έτσι αλλά έχω φάει κι εγώ το κόλλημα μου.
Το μόνο που ξέρω είναι οτι έχω αρχίσει να ξενερώνω με την αναποφασιστικότητά της."

Κι εγώ τώρα τι να πώ;
Σήκω φύγε τρέχοντας, γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί και σίγουρα δεν έχει happy end.
Εκτός αν σ’αρέσουν οι καταθλιπτικές ταινίες (που δεν νομίζω!)

Στην πρώτη κουβέντα το έκανα,χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Οπως και να ’χει,στις συμβουλές ολοι καλοί είμαστε.Στην πράξη αρχίζουν τα δύσκολα.
Κατανοώ την κατάσταση..δεν λέω οτι είναι εύκολο.Λέω πως όταν κάτι σου φωνάζει απο μακριά, στην ανάγκη κάνε την καρδιά σου πέτρα και αποχαιρέτα το.

Ποιός μιλάει τωρα!
Τι σου είναι αυτό το παρελθόν...εκεί που λες,τι καλά,ολα μείναν πίσω..αντε να κάνουμε και κάνα βήμα παραπέρα,νατο ξανά ορθώνεται μπροστά σου!
Κι είναι ακριβώς τη στιγμή που είσαι με το ένα πόδι στον αέρα και σκέφτεσαι "επιτέλους προχώρησα!".

Και μετά πάμε πάλι στις ίδιες απορίες.
Τι θέλει πάλι;
Γιατί τώρα;
Τι κάνω;

Κι όταν πρόκειται για κάποιον που μαζί του έζησες τις πιο δυνατές σου στιγμές,που ονειρεύτηκες, που έκανες σχέδια, που εμπιστεύτηκες,αγάπησες,μοιράστηκες,πόνεσες,γέλασες,ένιωσες....
Τι κάνεις τότε;
Του κλείνεις την πόρτα στα μούτρα και γυρνάς πλάτη;(πρέπει επιτέλους να τελειώσει!)
Το βλέπεις χαλαρά και φιλικά κι ας υποβόσκουν τα μύρια όσα;(δεν θα χαθείτε,αλλά δεν είναι ψυχοφθόρο;)
Του μιλάς ανοιχτά και ειλικρινά κι οτι βρέξει ας κατεβάσει;(ρίσκο είναι αυτό!)

Εδώ σε θέλω κύριε ψυχολόγε!!