Buena vida!

Βγήκαμε με τον συγκάτοικο απ’ το μετρό και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τη σχολή.
09.15 έδειξε το μεγάλο ρολόι στην πλατεία.
5 λεπτά περπάτημα και φτάσαμε.Κοντοστάθηκα για λίγο στις σκάλες.

- Αντε πάμε! Αργήσαμε πάλι.
- Μπα..εγώ λέω να μην έρθω το πρώτο 2ωρο.
Πήγαινε εσύ. Θα τα πούμε στο διάλειμμα.

Νύσταζα τόσο που φοβήθηκα πως θα με έπαιρνε ο ύπνος αν έμπαινα για μάθημα. Κι έτσι επέλεξα να μπώ στο διπλανό καφέ που σκοτώνουμε το 20λεπτο διαλειμμά μας.

-Buenos diaz Matina! Que tale?
-Muy bien! Y tu?
-Bien, bien…
-Café solo?
-Si, por favour.

Ήπια τον απαραίτητο πρωινό καφέ κι άρχισα να περπατάω στους δρόμους ακόμα μιας πολύβουης ευρωπαϊκής πόλης.

Ένιωθα μια ψύχρα να περνάει ολα τα υφάσματα που σκέπαζαν το σώμα μου. Απο τις λίγες φορές που με άφησε αδιάφορη.

Τα βήματά μου ήταν αργά, όπως αρμόζει σε κάθε περίπατο που σέβεται τον εαυτό του.
Ίσως αυτό ακριβώς να ήταν η αιτία που παρατηρώντας τους ανθρώπους είχα την αίσθηση πως κινούνταν σε ρυθμό fast forward. Ίσως και όχι.
Έφτασα στον μεγάλο πεζόδρομο. Εκεί που κοιτάζοντας προς τη θάλασσα, βλέπεις τόσο πολύ κόσμο που φαίνεται αδιανόητο να καταφέρεις να περάσεις ανάμεσά τους για να φτάσεις επιτέλους στο γαλάζιο. Δεν με ένοιαξε και πολύ γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
Κι αυτό το ταξίδι φαίνεται πως είναι μακρύ..πολύ μακρύ. Ευτυχώς.
Κάθησα σε ένα παγκάκι να παρατηρήσω την κατάσταση. Αυτό είναι στ'αλήθεια "παγκάκι"...υποκοριστικό..
Γιατί τα φτιάχνουν έτσι εδώ? Είναι μόνο για έναν και με σίδερο στο πλάι.
Για σιγουριά...έτσι δεν θα μπορεί κανείς να κάτσει μαζί με κάποιον άλλο. χεχε! Μάλλον επειδή μόνο κάτι παππούδες ισπανοί αράζουν σε αυτά τα παγκάκια.
Με βόλεψε για να πώ την αλήθεια. Δεν μου αρέσει να με αποσπούν οταν σκέφτομαι.

Στο remote control είχε κολλήσει το κουμπί fast forward.
Παρατηρούσα την εξέλιξη τριών γενεών. Μπορεί και τεσσάρων.

Το ξέρω πως κάθε ηλικία έχει τη δική της ομορφιά, αλλά θα προτιμούσα να παραμείνω στην ομορφιά των 25. Δεν χρειάζομαι άλλη, είμαι καλυμμένη..ευχαριστώ.

Είδα κι ένα ζευγάρι γύρω στα 60 να φιλιέται.Πολύ ωραία εικόνα! Γιατί οι άνθρωποι μετά απο κάποια ηλικία φοβούνται ή ντρέπονται να έκφραστούν τρυφερά δημόσια? Ποιός ξέρει...

Ούτε καν νέοι το κάνουν. Ζήτημα είναι να είδα 4-5 παρόμοιες εικόνες, έναν μήνα που είμαι εδώ.

Σηκώθηκα, αποφασισμένη να χάσω τη μοναδικότητά μου και να γίνω ένα με την μάζα.

- Adios guapa chica!

- Adios! :)

Αυτό, που οι παππούδες ακόμη χαιρετούν αγνώστους στο δρόμο, ήταν πάντα το καλύτερό μου. Άσε που χρειάζεται για να σπάει λίγο την μονοτονία της πολυφημισμένης αποξένωσης.

Περπάτησα και ζεστάθηκα αρκετά.
Έβαλα τη ρόζ ζακέτα μου, στον πράσινο σάκο μου και συνέχισα.

Αν είχε στόμα αυτός ο δρόμος σίγουρα θα αναστέναζε. Φαντάζομαι έχει υποδεχθεί παππούτσια όλων των χρωμάτων και όλων των ειδών. Κάθε αξιοπρεπής τουρίστας και ντόπιος περνάει τουλάχιστον μια φορά την ημέρα απο την Ramblas.Εδώ έχει τα πάντα...ανθοπωλεία σε κάθε 10 μέτρα, ζωγράφους, μικροπωλητές, μικρές αγορές,κιθαρίστες, και πάρα πολλούς ακόμη που βγάζουν τα προς το ζήν, μεταμφιεζόμενοι οτι βάζει το μυαλό σου.

Ένα τερααααααααστιο meeting point της Ευρώπης!


Ακόμη θυμάμαι την μέρα που περπατούσα αμέριμνη και πέρασα μπροστά απ' τον ψαλιδοχέρη. Είχε μαζευτεί κόσμος γύρω του και ήμουν τόσο αφηρημένη που ούτε καν το πρόσεξα. Νόμιζα πως ήταν η γνωστή κίνηση της Ramblas. Μόλις τον πλησίασα έκανε ένα "χρατς-χρατς" με τα ψαλίδια του και κόντεψα να πάθω συγκοπή. Ναι, εντάξει...κι όλοι γελούσαν μαζί μου. Ορίστε, το είπα!

Είδα για χιλιοστή φορά το shopping therapy σε όλο του το μεγαλείο, αναρωτήθηκα για χιλιοστή φορά πιο ακριβώς μπορεί να είναι το συναίσθημα ικανοποίησης οταν βγαίνεις απο ένα μαγαζί κουβαλώντας σαράντα δύο σακούλες, παραδέχτηκα για χιλιοστή φορά το θαύμα της πλύσης εγκεφάλου και χώθηκα σε ένα στενό.

Μα ναι...αυτό είναι το συναίσθημα ικανοποίησης..πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα? Να βλέπεις πως υπάρχουν εγκέφαλοι που είναι ανεπίδεκτοι πλύσεως! Απςςς...έτοιμο το tip της ημέρας!

Είναι καλύτερα στα στενά δρομάκια. Πάντα ήταν. Σκέψου μόνο πως εκεί δεν χωράνε πολλές σακούλες. Τα βλέπεις?

Στη Βαρκελώνη όμως πρέπει να επιλέξεις το σωστό. Υπάρχουν κάποια που μπορεί να σε ξεγελάσουν. Δεν είναι τόσο στενά όσο φαίνονται.Με τον καιρό τα έμαθα. Κι ακόμη μαθαίνω.

Αυτό που διάλεξα οδηγεί σε μια ήσυχη μικρή πλατεία. Χεχε...τους ξέφυγα!

Πήρα ακόμη έναν cafe solo απ'το γωνιακό σαντουιτσάδικο και άραξα να απολαύσω τον ισχνό ήλιο.

Buena vida!