Που πάμε? Μπροστά!

Ένα τυχαίο γεγονός στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω το σημερινό πόστ.
Μια κουβέντα που είχα για το παρελθόν. Κι όχι οποιοδήποτε παρελθόν, αλλά εκείνο που έχει αφήσει τα σημάδια του.
Εξηγούμαι:
Απο προσωπική εμπειρία, απο ιστορίες φίλων και απο άλλους μπλόγκερς διαπιστώνω πως για τους περισσότερους απο εμάς υπάρχει ή έστω υπήρξε κάποιος άνθρωπος ο οποίος με τότε πράξεις, τότε λόγια και τότε συμπεριφορές κατάφερε να φτάσει να σημαδέψει μέχρι και το τώρα, το σήμερα.
Επειδή δεν γίνεται να κατατάξω όλες αυτές τις ιστορίες σε μία κατηγορία (πρόκειται για τελείως ανόμοια πράγματα), θα μιλήσω με προσωπικά βιώματα.

Τελικά κατέληξα στο οτι είμαι τυχερή που στα 17 μου έκανα την είσοδό μου στον κόσμο των δεσμευμένων ανθρώπων. Και τι είσοδος! Άκρως δυναμική μιας και η δική μου ιστορία είχε 5ετή διάρκεια.
Ο έρωτας ο πρώτος, ο πιο δυνατός, ο πιο αληθινός, ο απόλυτος!
Αυτός που σε κάνει να ξυπνάς και να κοιμάσαι με μια και μοναδική σκέψη...το πρόσωπό του.
Πρώτη φορά διακοπές μαζί, πρώτη φορά συγκατοίκηση μαζί, πρώτη φορά έρωτα μαζί.
Κάθε πρώτη μου φορά, την θυμάμαι μαζί του.
Όπως ολα τα "φυσιολογικά" ζευγάρια, περάσαμε και δύο διαστήματα απομάκρυνσης
(αλίμονο!), αλλά τελικά πάλι μαζί καταλήξαμε.

Ο χρόνος και η συνήθεια δεν άφησε την σχέση μας ανέπαφη.
Το πολεμήσαμε όμως γιατί επρόκειτο για κάτι τόσο δυνατό και αληθινό, που κανείς μας δεν είχε το θάρρος να το αφήσει στο έλεός του.
Μερικά πράγματα όμως όσο κι αν τα πολεμάς, οταν έχει έρθει η ώρα τους να τελειώσουν, δεν έχει επιστροφή. Κι όταν λέω "έχει έρθει η ώρα τους να τελειώσουν" εννοώ πως πλέον κανείς απ’ τους δύο δεν προσπαθεί πλέον για να κρατηθεί κάτι. Θεωρήσαμε ο ένας τον άλλο δεδομένο κι εκεί χάσαμε την μπάλα.
Το γεγονός οτι ξεκινήσαμε απο πολύ μικροί (με σχεδόν κοινά ενδιαφέροντα), και με τον καιρό ο καθένας έκανε τις δικές του επιλογές ( ο ένας ανατολή, ο άλλος δύση), ήταν ακόμη ένας παράγοντας που μας έφερνε πιο κοντά στο τέλος.
Μία προσπάθεια ακόμη...άντε κι άλλη μία...ε, στο τέλος έσπασε το σκοινί.

Βρήκαμε μια γελοία αφορμή (που προφανώς βόλεψε και τους δύο) και δώσαμε το τέλος, που ουσιαστικά ήταν απόρροια κοινής απόφασης.
Τις πρώτες μέρες ολα οκ. Μετά αρχισαν να μπαίνουν τα γνωστά ζιζάνια.
Μήπως έκανα λάθος, μήπως να προσπαθήσω ξανά, μήπως δεν έπρεπε.
Τελικά καμία κίνηση δεν έκανα. Έκανα μόνο το καθήκον μου.Υπερασπίστηκα την φήμη της εγωίστριας που άδικα μου έχουν δώσει. ;)

Ο καιρός περνούσε και συναντιόμασταν αραιά και που στον δρόμο. Το νησί είναι μικρό και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Εξαιρετικά άβολη κατάσταση αν έχεις μόλις χωρίσει.

Την πρώτη φορά που τον είδα με άλλη, μου κόπηκαν τα γόνατα, σταμάτησε η καρδιά μου, κόντεψα να σωριαστώ (το παράκανα λίγο ε;). Μετά συνήθισα στην εικόνα (οσο γινόταν βέβαια. Μου έχουν τύχει και πιο ευχάριστες καταστάσεις).
Είχαν περάσει 2 χρόνια αφού είχαμε χωρίσει, και είχα πλέον πειστεί οτι είναι ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω. Είχα κάνει κάποιες απόπειρες για καινούρια σχέση άλλα όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Εκεί που έλεγα πως τον ξεπέρασα και πάει, μόλις ξεκινούσα μια σχέση τον σκεφτόμουν συνέχεια ( κι ας προσπαθούσα να πείσω τους φίλους μου και κατ’επέκταση τον εαυτό μου πως έχει τελειώσει).

Εκεί λοιπόν που έλεγα πως αν δεν είμαι μαζί του δεν μπορώ να είμαι με κανέναν εμφανίστηκε ένας παλιός φίλος απ’ το σχολείο που τον είχα χάσει τα τελευταία χρόνια.
-Πάμε για φαγητό, να πούμε και τα νέα μας;
-Και δεν πάμε...
Αυτό ήταν. Λίγες μέρες μετά είμασταν μαζί.
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα με αρκετή επιφύλαξη αυτή την ιστορία.
Δεν ήμουν σίγουρη αν κάνω καλά και δεν ήθελα να βάλω κανέναν άλλο σε αυτό το τριπάκι.
Τον πρώτο μήνα είχα πολλές αμφιβολίες. Το έβλεπε, το καταλάβαινε κι όμως έμεινε δίπλα μου.
Με έκανε να νιώσω σίγουρη για εκείνον, για εμάς. Και τα κατάφερε.
Τώρα πια δεν μπορώ να τον φανταστώ έξω απ’τη ζωή μου.

Ο πρώην μου δεν υπάρχει πια. Εϊναι ένα κομμάτι απο εμένα, ζήσαμε πολλά μαζί, τον νοιάζομαι αλλά πλέον μπορώ να πώ με σιγουριά πως έχει τελειώσει. Ναι..δεν τον σκέφτομαι πια, δεν τον συγκρίνω..τέλειωσε!!Νόμιζα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό.
Που και που βρισκόμαστε και τα λέμε, αλλά δεν νιώθω πια καμία επιθυμία να τον αισθανθώ κοντά μου, όπως κάποτε.

Σίγουρα όλα είναι ξεπεράσιμα. Κι ίσως για κάποιον που μόλις έχει βγεί απο μια τέτοια κατάσταση, είναι δύσκολο να το πιστέψει, αλλά είναι έτσι. Κι όμως γίνεται...είναι αλήθεια!