Αφή-σου

Ζούσε σε έναν κόσμο που ολα ήταν αποστειρωμένα.
Και πως να μην ήταν, αφού απουσίαζε η αίσθηση της αφής.
Ακοή, γεύση, όσφρηση, όραση αλλά οχι αφή.

Μια μέρα που ο ήλιος ήταν κάπως διαφορετικός απο οτι τις υπόλοιπες, ένα χέρι την τράβηξε.
Δεν κατάφερε να το νιώσει, αλλά το είδε και αυτό της έδωσε την σιγουριά οτι ήταν αληθινό.
Κατάφερε να την τραβήξει απο εκείνο τον κόσμο. Και η απόδραση ήταν πια γεγονός...

Πέρασε καιρός κι ο καινούριος κόσμος της την είχε ενθουσιάσει.
Μάθαινε κι εκείνη σιγά σιγά να χαϊδεύει. Με ένα άγγιγμα απαλό, σχεδόν ανεπαίσθητο.
Είναι που χρόνια τώρα δεν ήξερε πως γίνεται. Δεν ήξερε καν οτι συμβαίνει.
Μόνο έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν χέρια μέσα σε άλλα χέρια να κρατιούνται τρυφερά, να μπλέκονται, να γίνονται μια μάζα. Ή πάλι, δάχτυλα να διασχίζουν τον νοητό κύκλο μιας κοιλιάς, να αγγίζουν τα μάτια κι ύστερα να κατεβαίνουν προς τη μύτη να φτάνουν στα ευαίσθητα χείλη κι έπειτα με μια κίνηση να κλείνουν μέσα τους ένα πρόσωπο.

Αυτά ονειρευόταν κι άλλα πολλά, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να φτάσει τόσο κοντά σε κάποιον.
Σκεφτόταν...ανασφάλειες, φόβος για τους άγνωστους κόσμους που θέριευαν μπροστά της..όπως κι αν είχε το συμπέρασμα παρέμενε το ίδιο.
Δειλία.

Φτάνει η μέρα, που όλα αλλάζουν, όσο κι αν μοιάζουν ίδια.
Ο μικρός πρίγκηπας περίμενε πολύ καιρό την αλεπού.
Στο τέλος τον άφησε να την χαϊδέψει.
Μια μέρα διαφορετική, κι ας ήταν ίδια.