Γεράσαμε; Πότε;

Φτάνω στη δουλειά, χασμουριέμαι και ανοίγω βαριεστημένα (και νυσταγμένα...8.30 είναι νωρίς μετά το 4ήμερο!) το πισι μου, και διαβάζω μήνυμα που μου είχε αφήσει ένας φίλος χθές στο εμεσέν.
"Πως μπορείς να κάνεις τα ίδια πράγματα στη ζωή σου συνέχεια? και το χειρότερο...να μην προσπαθείς ή να φοβάσαι να τα αλλάξεις..."
Την είχαμε κάνει την συζήτηση και από κοντά, όταν ήταν εδώ. Και τότε μου φαινόταν πολύ περίεργη η στάση του στο θέμα.

Δεν πρόκειται για κάποιον που βολεύεται, ή που δεν ψάχνεται. Εϊναι σκεπτόμενος άνθρωπος, προβληματίζεται, έχει ανησυχίες, δεν περνάει στα ψιλά τέτοιες καταστάσεις.
Παρ’όλα αυτά σε κάθε κουβέντα μας που αφορούσε στο μέλλον, δεν έβλεπα καμία διάθεση για αλλαγή. Προδιαγεγραμμένα βήματα σε όλους τους τομείς.
Σχολή, μετά στρατός, μετά στο νησί και ενδεχομένως ένας γάμος.

Δεν είμαι αρνητική σε αυτή τη σειρά. Για πολλούς ολα αυτά ίσως να είναι όνειρο. Πολλοί ίσως να αισθάνονται καλυμμένοι με μια φιλήσυχη ζωή. Ξέρω αρκετούς στην ηλικία μου εδώ που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο. Κι αφού νιώθουν ευχαριστημένοι με αυτό, (αν και έχω τις αντιρρήσεις μου), μαγκιά τους. Δεν μου πέφτει λόγος ούτως ή άλλως.
Όμως για τον συγκεκριμένο παίρνω μόνη μου τον λόγο και αντιδρώ όταν τον ακούω να λέει ότι στα 25 του δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία που βλέπει να παίρνει η ζωή του.
Ξύπνα!! είσαι μόλις 25...τώρα περνάει η ζωή στα χέρια σου και μου λες ότι δεν μπορείς να την φτιάξεις όπως θέλεις ΕΣΥ και μόνο;

Κάποια στιγμή μου έκανε παράπονα για την κοπελιά του. Ολα καλά στη σχέση τους αλλά δεν υπάρχουν συγκινήσεις. Ο χρόνος τα κάνει να φαίνονται όλα ίδια. Χωρίς εντάσεις, χωρίς εναλλαγές, μια ευθεία γραμμή όλα.
- Είσαι ερωτευμένος;
- Είναι καλή.
- Περνάς καλά;
- Είμαστε μαζί τόσα χρόνια.
- Την θέλεις δίπλα σου;
- Κι αν δεν βρω άλλη σαν εκείνη;

Παλεύω για να καταλάβω. Εντάξει είναι περιορισμένες οι επιλογές στο νησί, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μένεις με έναν άνθρωπο που τον κοιτάς και δεν σου προκαλεί κανένα συναίσθημα, πέρα απ’ το δέσιμο και την συνήθεια των τόσων χρόνων.
Παίρνεις το ρίσκο να κρατήσεις αυτόν τον άνθρωπο για πάντα στη ζωή σου;
Γιατί οταν η κοπέλα θα τα παρατήσει όλα για να σε ακολουθήσει εδώ, πρέπει να την βοηθήσεις, να την κάνεις να νιώσει σίγουρη για την επιλογή της. Κι αν δεν σε καλύπτει πως θα το καταφέρεις αυτό;

Εχω την αίσθηση πως πολλά παιδιά εδώ νομίζουν οτι φτάνοντας στα εικοσι-κάτι, κι αφού έχουν τελειώσει με σχολές και λοιπές υποχρεώσεις, η ζωή τους έχει τελειώσει.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για παραπέρα κινήσεις.
Να βρούμε μια δουλειά.Αντε, να κάνουμε και μια οικογένεια, να τρώμε οικογενειακώς τις Κυριακές, να πηγαίνουμε και μέχρι την Αράχοβα τα Χριστούγεννα, κι αυτά.
- Ε, μεγαλώσαμε... τι να κάνεις;
Πρόωρα γηρατειά. Αυτό σκέφτομαι όταν ακούω τέτοια.

Και στ’ αλήθεια είναι κρίμα. Ειδικά όταν βλέπω να συμβαίνει σε τόσο κοντινούς μου φίλους.
Μπορείς να κάνεις οικογένεια και στα 35. Αυτή η 10ετία είναι για σένα και μόνο.
Τόσα χρόνια ήταν οι γονείς, ήταν το σχολείο, ήταν οι σχολές, ήταν ο στρατός...τώρα είναι για σένα.
Για να ερωτευτείς, να ταξιδέψεις, να φτιάξεις αναμνήσεις και να γεμίσεις πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Εκείνο το "η ζωή είναι δύσκολη" μας το έχουν κάνει καραμέλα και έχουμε ξεχάσει το "η ζωή είναι ωραία". Κι έστω, οτι είναι δύσκολη...εμ, στα δύσκολα σε θέλω!

- Και η δουλειά; η καριέρα;
Όλα γίνονται. Βάλε προτεραιότητες κι άσε τα πράγματα να κυλήσουν.
Μόνο μην αφήσεις την ζωή σου να κυλήσει έτσι, χωρίς να γεύεσαι την κάθε της στιγμή.
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Κι όσο εύκολα μπορώ να τα λέω όλα αυτά, τόσο δύσκολα κατάφερα να τα αποφασίσω.
Και αυτά, και το να φύγω από την ασφάλεια που θα μπορούσε να μου προσφέρει η ζωή στο νησί. Θέλει τόλμη, θυσίες και σταθερές αποφάσεις.
Σίγουρα έχει κι αυτό το τίμημά του. Θέλει ρίσκο.

Τώρα που γράφω και τα ξανασκέφτομαι τελικά να τι μας εγκλωβίζει στο νησί...
Η έτοιμη οικογενειακή επιχείρηση και τα σίγουρα φράγκα, το σπίτι που δεν χρειάζεται να πληρώνουμε ενοίκιο, το έτοιμο φαγητό και τα σιδερωμένα ρούχα της μαμάς, η οικειότητα και η σιγουριά που προσφέρει ο τόπος που έχει μεγαλώσει κάποιος. Όλα εκ του ασφαλούς.
Αλλά τελικά...πόση σημασία έχουν όλα αυτά στη σκέψη πως εκεί έξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψεις;
Μου αρέσει το νησί και η ζωή εδώ, αλλά πιστεύω πως δεν έχει έρθει ο καιρός να μείνω μόνιμα.
Βαριέμαι θανάσιμα και μόνο στην ιδέα να μείνω για πάντα.
Αλλά κάποτε...εδώ θέλω να ξαναγυρίσω.

Και ξαναλέω...για όσους αποτελεί συνειδητή επιλογή η ζωή στο νησί, πρώτη τους βγάζω το καπέλο. Δεν κρίνω και δεν θέλω να είμαι απόλυτη.

Οταν κάναμε την κουβέντα, σκέφτηκα πως αφού είναι ήδη αρκετά μπερδεμένος, καλύτερα να πώ σε ήπιους τόνους την γνώμη μου (θετικά και αρνητικά) και να τον αφήσω να τα σκεφτεί.
Βέβαια αν και προβληματίστηκε, δεν τον είδα να αλλάζει την γνώμη του.
Όσο με πείθει οτι δεν είναι αυτό που θέλει απ’ την ζωή του, τόσο θα προσπαθώ να τον πείσω πως κάνει λάθος.

"και το χειρότερο...να μην προσπαθείς ή να φοβάσαι να τα αλλάξεις..."
Το βλέπει, το ξέρει, το καταλαβαίνει...μήπως χρειάζεται ένα χεράκι;




Καλό μήνα σε όλους.
Χθεσινό ηλιοβασίλεμα :)
Ναι...είναι πανέμορφο το νησί!