Q Q Barbe-Q

Για κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι τόσο που μένω σε νησί.
Χθες κατά τις 10 το βράδυ χτύπησε το κινητό μου.
"Έλα, σε μια ώρα έχουμε μπάρμπεκιου στο Καμάρι. Θα έρθετε;"
Γίνεται να αρνηθείς; Ε, δεν γίνεται!

Είχε μια βραδιά χθες...άψογη. Χωρίς αέρα και με έναν ουρανό τελείως ξάστερο. Είχαμε τον ήχο της θάλασσας για μουσική υπόκρουση και ξεκινήσαμε.

Οι μισοί να φέρουν τα ξύλα, κάποιος να ετοιμάσει τον χώρο που θα ανάψουμε τις 2 φωτιές (μια για να ψήσουμε και μια για να καίει), άλλος να φέρει τις μπύρες απ’ τα αυτοκίνητα, άλλος τα φαγητά. Το πρώτο μισάωρο υπήρχε μια κινητικότητα, δεν μπορώ να πω.

Οι ψήστες ανέλαβαν τα καθήκοντά τους και οι υπόλοιποι αράξαμε.
- Ρε παιδιά, πολλές μπύρες δεν πήραμε;
- Και τι φοβάσαι; μήπως τις πετάξουμε;
- Οχι ρε παιδί μου, αλλά είναι πάρα πολλές.

Είπαμε ανέκδοτα, είπαμε spooky ιστορίες, είπαμε..μέχρι που μια φωνή ακούστηκε λίγο πιο πίσω...
- Ρε..όποιος θέλει φαγητό είναι έτοιμο!
Κουβέντες τέλος! Μια, άλλου είδους κινητικότητα κατέλαβε τον χώρο.
Ζεστό ψωμί, σουβλάκια, λουκάνικα, ψητές πατάτες. Πάνω που είχα πεί να κάνω άλλη μια αποχή απ’ το κρέας..μπααα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Λίγη ώρα αργότερα η παραλία γέμισε με ήχους κιθάρας, φυσαρμόνικας και φλογέρας.
Πολυτάλαντη παρέα.
Αυτοσχέδιοι ρυθμοί και αυτοσχέδιοι στίχοι μας έκανα να πέσουμε κάτω απ’ τα γέλια.
Φτιάξαμε ρίμες για το στρατό, για τη σχολή, το αφεντικό, τον σκύλο, το φεγγάρι... για οτιδήποτε υπήρχε στο οπτικό πεδίο.

Σταδιακά, άρχισαν να πέφτουν οι ρυθμοί.
Σε κάποια φάση κοίταξα το ρολόι...3! Ω ρε γαμώτο, ποιός ξυπνάει παλι το πρωί;
Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε. Η παραλία έπρεπε να μείνει όπως ήταν όταν πήγαμε για να έχουμε ήσυχη και την οικολογική μας συνείδηση. Τις παραλίες μας τις σεβόμαστε για να συνεχίσουν να είναι φιλόξενες.

Νυσταγμένοι όλοι πήγαμε προς τα αυτοκίνητα κι ακούστηκε κάποιος να λέει
- Μήπως μας περίσσεψε καμία μπύρα;
- Μπααα...