Πέρασε καιρός και ήρθε ο καιρός

8 μήνες πέρασαν..8 μήνες σιωπής,με κάθε προσπάθεια να πέφτει στο κενό και το ίδιο το κενό να μεγαλώνει και να με πλακώνει.(σαν σουξέ του Φοίβου ακούγεται αυτό.Ημαρτον!).

Πώς είναι να χάνεις έναν φίλο;Κάποιον που σε στήριξε και σε αγάπησε στ’αλήθεια.Περισσότερο απ’τον οποιοδήποτε γκόμενο που σου ορκίστηκε παντοτινά συναισθήματα.
Εμένα με πόνεσε πάντως.

Μια τυχαία συνάντηση..αμηχανία απίστευτη!Αν είναι δυνατόν..ποτέ δεν πίστευα οτι θα μπορούσα να νιώσω αυτό το συναίσθημα για αυτόν τον άνθρωπο.Ειπώθηκαν τα τυπικά και προσπεράσαμε.
Ολη μέρα το σκεφτόμουν.Ρε γαμώτο,πως γίναμε έτσι; Δεν θέλω!
Κι έρχεται sms και μένω!
"Τι λες;πάμε για κανένα κρασάκι;"..και πήγαμε.

Αβολα το πρώτο μισάωρο.Προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω άνετα.Το έβλεπα.Μου έστελνε ολη του την θετική ενέργεια.Και την αισθάνθηκα!
Μετά απο αυτό το πρώτο μισάωρο ήταν σαν να μην είχε περάσει μέρα απο τότε που τα είπαμε για τελευταία φορά.Λέγαμε-λέγαμε..6 ώρες λέγαμε.

Κι οταν αποφασίσαμε οτι πρέπει να κοιμηθούμε κι ενα 3ωράκι,αν δεν θέλουμε να σερνόμαστε την επόμενη τον πήγα σπίτι.

-Δεν έπρεπε να με κάνεις στην άκρη.Θα το λύναμε παρέα.
-Ενιωθα οτι επρεπε.
-Και τώρα;Τι νιώθεις;
-Χάσαμε πολύτιμο χρόνο.
-Θα το διορθώσουμε.
-Σου έλειψα καθόλου ρε;
-Δεν φαντάζεσαι πόσο!
-Σε εμένα να δεις!
(Αγκαλιά..κ τι αγκαλιά!..απο αυτές που οτι κι αν πείς δεν φτάνει για να την περιγράψεις).

Το πρωί δεν μπορούσα να ξυπνήσω.Νυσταζα τόσο πολύ!
Καθυστέρησα στη δουλειά.(Κι οχι μόνο εγώ! ;)
Αλλά οταν άρχισε 07.45 το κινητό μου να χτυπάει σε ρυθμό

Whoa-oa-oa! I feel good, I knew that I would, now
I feel good, I knew that I would, now
So good, so good, I got you

χαμογέλασα :)
Εεεμ..και ξανακοιμήθηκα!