Νεύρα!

Τα ορμονικά μου να είναι η αιτία πάλι (γεννήθηκα γυναίκα...τι φταίω?) ή το οτι δεν μπορώ μια φορά να ανοίξω τα στραβά μου και να καταλάβω τι παίζει γύρω μου?
Πρέπει να κάνω εκείνη τη λαλίστατη φωνή συνείδησης να σκάσει επιτέλους!
Παντού χώνεται και τις περισσότερες φορές δεν είναι για καλό.


"Οχι μωρέ...δεν είναι έτσι..Μήπως να το ξανασκεφτείς? Μήπως κάνεις λάθος? Μήπως γίνεσαι άδικη?... κι αρχίζω να τρώγομαι με τα ρούχα μου πάλι.

-Η απόφαση είναι οριστική!
-Ναι,αλλά αν κάνεις λάθος?
-Θα είναι δικό μου.
-Και γιατί να το φορτωθείς ενώ μπορεί να το προλάβεις?
-Κι αν έχω δίκιο? Δεν θα φορτωθω λάθος με το να το παλέψω?
-Κι αν έχεις άδικο?...δεν θα το μάθεις ποτέ.
-Ας μην το μάθω.
-Απλά σκέψου το,κρίμα είναι.


Ετσι με ρίχνει και οι σκέψεις κάνουν party στο μυαλό μου.
Ταβανοθεραπεία και πάμε!
Είναι οι τύψεις που αισθάνομαι οταν νιώθω πως ίσως έχω γίνει άδικη με κάποιον.
Εντάξει...μια τελευταία προσπάθεια. Αβεβαιότητα και πολλά άλλα που αρχίζουν απο α (στερητικό), αλλά οκ..μπορεί να ήμουν υπερβολική.
Στην τελική όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία.
Μπορεί ρε παιδί μου, τα πράγματα να μην είναι ακριβώς οπως φαίνονται.
Μπορεί να αξίζει τον κόπο.


Και πριν προλάβω καλά καλά να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, βλέπω φάτσα απέναντι να ξεκαρδίζεται στο γέλιο με τον δείκτη τεντωμένο προς εμένα.
Νεύρα-νεύρα-νεύρα!
Εδώ σειρά έχει ο όρκος που (ξανά)δίνω, πως δεν θα την (ξανά)πατήσω.


Ερχομαι και λέω λοιπόν...
Τελικά μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η πρώτη σκέψη είναι και η πιο σωστή?
Μήπως δεν έχει νόημα να ψάχνουμε πολύ τα πράγματα?