Ακόμη ένα παραμύθι

Πολλές εκπλήξεις μου επιφύλασσε τελικά αυτό το ταξίδι.
Για να είμαι πιο ακριβής, η επιστροφή του.

Εκεί όλα πήγαν καλά. Καλύτερα απ’ όσο φανταζόμουν.
Βγήκαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, περάσαμε πολύ καλά.
Η παρέα ήταν άψογη. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Με την επιστροφή όμως άρχισαν οι αποκαλύψεις. Καθόλου ευχάριστες.
Υποτίθεται πως εγώ θα έκανα την έκπληξη, αλλά με πρόλαβε άλλος!

Τι γίνεται όταν προσπαθείς να χτίσεις μια σχέση (είτε αυτή είναι φιλική είτε ερωτική) με εμπιστοσύνη, με ειλικρίνεια, με σεβασμό και ξαφνικά, ένα ωραίο πρωί συνειδητοποιείς πόσο μακριά είναι αυτό από εκείνο που είχες στο μυαλό σου?
Φτιάχνεις εικόνες, τις βάζεις σε μια σειρά, προσθέτεις και τη μουσική υπόκρουση και έτοιμο το παραμύθι!

Όμως υπάρχει κάποιος εκεί πίσω που κατασκοπεύει τις σκέψεις σου, παρά τη θέληση σου. Εισβάλλει στο χώρο σου, με το «έτσι θέλω». Γνωρίζει τις κινήσεις σου κι ας το παίζει αδιάφορος. Σε αφήνει σε πλήρη άγνοια χωρίς καμία τύψη. Ξέρει να λέει αλήθειες που δεν διαρκούν πάρα λίγα λεπτά. Κι ύστερα ξεχνάει βρίσκοντας άφθονες δικαιολογίες για τον εαυτό του κυρίως. Γιατί σε εμένα δεν χρειάζεται να απολογηθεί. Ούτε το ζήτησα ποτέ, ούτε το θέλω.

Ποια εμπιστοσύνη και ποια ειλικρίνεια?
Μένει μόνο η απογοήτευση.

Φτάνεις λοιπόν σε ένα σημείο που λες.. δεν υπάρχει. Απλά δεν υπάρχει! Όλα ήταν στο μυαλό μου. Κι όπως μπήκαν, απ’ τον ίδιο δρόμο θα βγουν. Δύσκολο, δεν το αρνούμαι. Γιατί, η αλήθεια είναι πως το έφτιαχνα μήνες το παραμύθι πολύ προσεκτικά. Προσπαθούσα για αυτό. Να το κρατήσω ζωντανό, παρά τις ελάχιστες ελπίδες που είχε. Να μη χάσω την επαφή. Να μην κάνω λάθος. Και μια χαρά τα κατάφερνα (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα). Αλλά ευτυχώς συνήλθα την τελευταία στιγμή. Μάλλον πρέπει να πω κι ευχαριστώ που με πρόλαβε λίγο πριν το μεγάλο βήμα. Λίγο πριν αρχίσει το παραμύθι να παίρνει σάρκα και οστά.

Αν θες να το ζήσεις.. είναι πανεύκολο! Το δύσκολο όμως είναι να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα σου. Στη δική μου πάντως δεν ανταποκρίνεται. Δεν το είχα φανταστεί έτσι.. κι ούτε το θέλω πια!

Η αντίδρασή μου?... η συνήθης…
Κρατάω ότι καλό έχω να θυμάμαι, και συνεχίζω.
Χωρίς κανένα θυμό, (κι αυτό το λέω με κάθε ειλικρίνεια),χωρίς δράματα.
Με μια μικρή απογοήτευση μόνο γιατί είχαμε φτάσει πολύ κοντά.
Αλλά όλα ξεπερνιούνται… κανένα ανεπανόρθωτο κακό.

Σ΄το είχα πεί...
Δεν έχει σημασία πόσο θα λείπω.Σημασία έχει πόσο θα σε σκέφτομαι.
Δεν έχει σημασία τι βάζω στις βαλίτσες μου.Σημασία έχει τι κρατώ μες στην καρδιά μου.

Και σκέφτομαι κάποιες φορές πως ίσως τα πράγματα που αγάπησα περισσότερο να’ναι αυτά που ηθελημένα άφησα να μου ξεφύγουν, κοιτάζοντας επίτηδες αλλού.Μην αντέχοντας το βάρος της αλήθειας τους.Χαράζουμε πορεία μες στη νύχτα κι απλά φεύγουμε...