Ταξίδια..

Κι εκεί που σκεφτόμουν πόσο δύσκολο μου είναι να νιώσω όπως κάποτε..ήρθε αυτό το ταξίδι που έκανα την προηγούμενη εβδομάδα.
Εντάξει,γνωριζόμαστε αρκετό καιρό..πάει ένα 8μηνο πια.Και τον τελευταίο καιρό, δεν είναι μόνο η φιλία που μας δένει.Πίστευα πως είναι ακόμη ένας άνθρωπος που με κάνει και γελάω,που περνάμε καλά και πέρα απο αυτό,το οτι κοιμόμαστε μαζί.Χωρίς καμία δέσμευση,χωρις καμία υπόσχεση.Αλλά με πολλή ειλικρίνεια.
Είμαι καχύποπτη και δύσπιστη,σε σημείο που δεν αντέχω τον εαυτό μου.Αλλά με εκείνον δεν είναι έτσι..και τώρα που το σκέφτομαι..ποτέ δεν ήταν..ούτε στην αρχή.

Αυτό το ταξίδι,αν και πάλι κράτησε λίγο, μας έφερε λίγο πιο κοντά.Τόσο ακριβώς ωστε να καταλάβω οτι δεν πρόκειται για κάτι τοσο εφήμερο όσο πίστευα στην αρχή.Εντάξει καιρό τωρα το υποψιάζομαι,αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.Ο έρωτας είναι τυφλός.Σε κάνει να χάνεις την συναίσθηση της πραγματικότητας.Να αιωρεισαι.Να ονειροβατείς.Και προτιμώ πιο ρεαλιστικές καταστάσεις γι αυτό και προσπαθώ να ελέγχω τέτοιου είδους συναισθήματα.Χάνω την ουσία,το ξέρω,αλλά..it´s just the way i am.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς συνέβει αυτή τη φορα..δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο,κάτι απτό.
Είχα την αίσθηση οτι με κοίταζε διαφορετικά..πιο ζεστά.Σαν κάτι να ήθελε να πεί,αλλά επειδή απ’την αρχή,σιωπηλά,είχαμε αποκλείσει οποιεσδήποτε εξομολογήσεις και needy συμπεριφορές,δεν μπορούσε.Κι εγώ ηθελα να πώ..δεν κατάφερα κάτι.Εγωισμοί και φοβίες..
Τον ένιωθα να με ζητάει δίπλα του,να με ψάχνει διακριτικά στον χώρο,μην τύχει και καταλάβω κάτι.

Κι οταν πια νωρίς το πρωί μείναμε μόνοι,κομμάτια απο ξύδια και λίγο πρίν κοιμηθούμε,θυμάμαι την τελευταία μου σκεψη..ναι,εκείνη τη στιγμή δεν θα ήθελα να ήμουν πουθενά αλλού,με κανέναν άλλο..