Σκέψεις εν ώρα βροχής..

Βρέχει απ’το πρωί..
Έχουμε κλειστεί στο γραφείο,τα air-conditions δουλεύουν ακατάπαυστα,ζεστός καφές ανά χείρας(παίζει και τσικουδιά,έχουμε εορταζόμενο..αλλά δε..νωρίς είναι)και το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα σχολάσω να πάω σπιτάκι.
Να αράξω στον καναπέ,δίπλα στο παράθυρο φορώντας πυτζάμες,αγκαλιά με την πορτοκαλί κουβέρτα και να παίζει το καινούριο cd του Gilmour.Κάτι τέτοιες στιγμές έχω κάνει τα καλύτερα νοητά ταξίδια ever!
Είναι σαν να φτιάχνει ατμόσφαιρα η φύση για να καταφέρεις να έρθεις πιο κοντά στον εαυτό σου.

Και κάτι τέτοιες μέρες που μυρίζει χειμώνας,μου λείπει πολύ μια αγκαλιά(εκτός απο αυτήν της πορτοκαλί μου κουβέρτας!).
Έχω μείνει μόνη αρκετό καιρό,απο επιλογή.Ή ίσως επειδή έχω γίνει περίεργη και πάνω απο δίμηνο δεν μπορώ να μείνω με κανέναν(χμμ..οι λόγοι είναι ένα καλό θέμα για το επόμενο post).
Απ’οτι θυμάμαι είναι ωραίο να γυρίζεις σπίτι και να υπάρχει κάποιος που σε περιμένει.
Κι αυτός ο κάποιος όταν σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει "μου έλειψες", το ξέρεις οτι το εννοεί.Όταν περνάει τα χέρια του στη μέση σου, αισθάνεσαι την ενέργειά του.Όταν βρίσκεται στο χώρο νοιώθεις τα vibes που σου στέλνει.

Την έχω ζήσει αυτή την ιδανική κατάσταση..
Ωραία ολα αυτά αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει και μετά απο κάποιο καιρό παύουν ολα να είναι ιδανικά.Translation:"γαμιέται το σύμπαν!".
Αλλά μιας και με έχουν πιάσει οι συναισθηματισμοί μου σήμερα δεν θέλω ούτε να σκεφτώ, ούτε να γράψω για την συνέχεια.
Ας μην το χαλάσω.
Βρέχει..και είναι ωραία..