26.6.10

Η μεγάλη έξοδος!

Εχθές, μετά απο πάαααρα πολλούς μήνες αποφάσισα να βγώ. Και μιας κι είχε περάσει τόσος καιρός, σκάφτηκα @θα πιώ!!Οχι απλά θα πιώ, θα θυμηθώ τις παλιές καλές μέρες μου έρεε στις φλέβες μου αποκλειστικά τεκίλα.
Ξεκινάω λοιπόν τσούκου-τσούκου, και μέχρι να μαζευτούμε λέω δεν περνάω μια απ΄τον Αρη (τον γνωστό ντι-τζει που προάχθηκε σε μπάρμαν), να πιούμε κανένα σφηνάκι, να ξεκινήσει ζεστά η βραδιά? Και πέρασα. Κι άρχισαν τα σφηνάκια. Με το μαλακό μου λέει. Ποιος? εγώ? Αντέχω, του λέω.
Αντεχες, μου απαντάει. Κι είχε τα δίκια του για να πώ την αλήθεια. Αυτός το ήξερε, εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι και νόμιζα οτι για να την ακούσω έπρεπε να πιώ το Βόσπορο.
Καλά, πρέπει να πώ οτι χθές το βράδυ έπαθα πολιτισμικό σόκ. Τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο είχα να δώ απο τότε που πήρε η Ελλάδα το γιούρο. Πρέπει να φαινόμουν λιγάκι περίεργα, καθισμένη στο μπάρ με τα μάτια μου διάπλατα ανοιχτά να κοιτάζω τον κόσμο σαν να βλέπω σινεμά.Πω πω..άνθρωποι, πω πω...χορεύουν, πίνουν, διασκεδάζουν. Μπορεί να ακούγομαι σαν να ήρθα απο άλλο πλανήτη, αλλά ακριβώς αυτά σκεφτόμουν! Κι αφού απόλαυσα και την εκρηκτική σερβιτόρα να λικνίζεται πάνω στη μπάρα (ρισπέκτ!) έφυγα για να βρώ τους υπολοίπους, σε πιο οικείο χώρο, χωρίς πολύ κόσμο και χωρίς λικνίσματα. Είπαμε..μετά απο τόσο καιρό, με το μαλακό.
Απο εκεί και πέρα, μπύρες και σφηνάκια εναλλάσονταν με ταχύτατους ρυθμούς. Οπως επίσης με ταχύτατους ρυθμούς άρχισα να χάνω τη μπάλα. Εγινα τελείως σκατα, αλλά το καταευχαριστήθηκα! Αυτη η κατάσταση της μέθης, που αισθάνεσαι απόλυτη ελευθερία, να κάνεις και να πείς οτι θές είναι μοναδική. Βέβαια αυτό που έχει απομείνει απ' αυτήν την κατάσταση την επόμενη μέρα δεν είναι καθόλου μοναδικό! Μια συνεχόμενη ζαλάδα.Ηθελα να μείνω ξαπλωμένη ολη μέρα,αλλά δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια γιατί ολα γύριζαν σαν τρελά. Πεινούσα αλλά το στομάχι μου ούτε που να ακούσει για φαγητό. Διψούσα αλλά πόσο νερό να πιείς αν δεν μπορείς να ξεδιψάσεις? Για να μην πώ για το τράβηγμα, κάθε τρείς και λίγο κατούρημα.Μεγάλο το τίμημα που πληρώνεις! Εχω και μερικές απωλειες μνήμης, αλλά εντάξει αυτή τη φορά δεν γελοιοποιήθηκα, απ' οτι έμαθα. Και η βραδιά τελειωσε και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

7 comments:

  1. "Πρέπει να φαινόμουν λιγάκι περίεργα, καθισμένη στο μπάρ με τα μάτια μου διάπλατα ανοιχτά να κοιτάζω τον κόσμο σαν να βλέπω σινεμά" αν είχες ποπ κορν ή πατατάκια θα ήταν μια ολοκληρωμένη σωστή εικόνα! χο :D

    ReplyDelete
  2. και ήθελα να σε ρωτήσω τις εντυπώσεις σου από την μεγάλη σου έξοδο...το blog σου με κάλυψε!

    aris

    ReplyDelete
  3. joan: Αχ, δεν το σκέφτηκα! Ολοκληρο μηχανημα για ποπ κορν είχαν και δεν το εκμεταλλευτηκα. τσ!

    anonymous aris: Κι εγώ ήθελα να σε ρωτήσω αλλά περισσότερες λεπτομέρειες και εντυπώσεις αφού τελειώσουν οι αγώνες των 5. αντε να δούμε!

    ReplyDelete
  4. τα πιναμε, τα πιναμε???
    και μεις? που ειμασταν εμεις?
    γιατι δεν λαβαμε την προσκληση?
    τυχαιο? δε νομιζω!!!

    ReplyDelete
  5. χαχαχα αν τα πίναμε λέει?!!
    Πρόσκληση? Τι έγινε? άλλαξαν τα πράγματα?
    Δηλαδή αν υπάρξει πρόσκληση θα αφήσεις το σπίτι σου να βγείς έξω?
    Σε προσκαλώ και σε προκαλώ...ταυτόχρονα!

    ReplyDelete
  6. Για τις απωλειες μνημης που λες ξερω οτι το ποτο προκαλει απωλεια προσωρινης μνημης και ειναι αυτο που λεμε "τι ελεγα τωρα". Το εχω κοψει εδω και χρονια για να μην χανω τον χρονο μου σε πραγματα που αλλοι επινοησαν για τα λεφτα και αυτο που ονομαζω "φτιαγμενη διασκεδαση". Ετσι δεν παω πια σε μαγαζια για να δω "σινεμα" οπως λες μιας μπορω να το βλεπω παντου αν ανοιξω τις κεραιες μου.

    ReplyDelete