'Ανευ τίτλου

Βαρέθηκα να ακούω όλους τους επιχειρηματίες του νησιού να παραπονιούνται οτι φέτος έχουν πέσει οι εισπράξεις συγκριτικά με πέρυσι.Κάθε φέτος βαριέμαι να το ακούω. Έχω αρχίσει να πιστεύω πλέον οτι έχουν όλοι συνεννοηθεί να το λένε, γιατί αν πούν το αντίθετο "κάτι", που εμείς δεν το βλέπουμε, αλλά μάλλον είναι το πνεύμα της ταμειακής μηχανής, θα τους καταραστεί σε 34 χρόνια κενότητας της θέσης των  χαρτονομισμάτων των 50 και άνω ευρώ.Γιατί ως γνωστόν τα χοντρά μπαίνουν ολα μαζί στην ίδια θέση. Κι ενώ βγάζουν σαφώς περισσότερα απ' τα προς το ζήν, για να μην πώ κι απ' τα προς το εύζην, παίρνουν εκείνο το καημένο υφάκι, αρχίζουν το μοιρολόι το οποίο τελειώνει με το υπέροχο "ε, και τι να κάνεις?"
Είναι πραγματικά παράλογο ολο αυτό το κυνήγι του χρήματος.  Οχι, δεν το υποτιμώ το χρήμα, αλλά ούτε είμαι κι απο εκείνες που θα πλουτίσουν στη ζωή τους. Απλά παρατηρώ τον φαύλο κύκλο του χρήματος. Μας έπεισαν να τρέχουμε πίσω απο χρωματιστά κομματάκια χαρτιού. Μαγκιά! Α, δεν μπορείτε να πείτε...εγώ τους βγάζω το καπέλο.Αυτό και η μπάλα (έχουμε και μουντιάλ, να μην είμαστε ανεπίκαιροι) είναι απο τα καλύτερα κόλπα που παίζουν.Υπάρχουν πολλά ακόμη φυσικά, αλλά δεν είναι του παρόντος.
Μιλούσα λοιπόν πρόσφατα με κάποιον απο αυτούς  τους δύσμοιρους επιχειρηματίες και καθώς μου έλεγε το ποιημα υπό το άγρυπνο βλέμμα του πνεύματος της ταμειακής όπως λέγαμε, εγώ σιχτίριζα τον εαυτό μου επειδή ρώτησα τι κάνει, κι επειδή η ευγενιά μου δεν μου επέτρεπε να είμαι ειλικρινής και να σηκωθώ να φύγω λεγοντάς του πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου για τα οικονομικά του, μιας και η ερώτηση μου ήταν για τον ίδιο και όχι για το μαγαζί. Τελοσπάντων, κάποια στιγμή έλιωσε η καραμέλα, σταματησα να κουνάω παρηγορητικά το κεφάλι μου και ήρθε η σειρα του να με ρωτήσει τι κάνω εγώ, ως είθισται. Χαμογέλασα πλατιά και του είπα "πάρα πολύ καλά". Εάν έβλεπε τον ί-τι τέτοια έκληξη δεν θα είχε στο βλέμμα του! Ποιός ξέρει...ίσως ακούγεται περίεργο πια να είναι κάποιος καλά...και πόσο μάλλον, πολύ καλά! Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς λοιπόν που διανύουμε, που όλα είναι σε κρίση απο τα οικονομικά έως τις σχέσεις των ανθρώπων
...χτύπησε το τηλέφωνό μου...
 Δεν μπορούσα να δώ ποιός είναι μιας και το κινητό το έχω καταργήσει και στο σταθερό δεν έχω αναγνώριση. Πολύ γνωστή φωνή...
Είναι ένα απο αυτά τα τηλεφωνήματα που νομίζεις οτι έρχονται απο το παρελθόν. Είναι συζητήσεις που έχεις την αίσθηση οτι τις έκανες πολλά χρόνια πριν. Κι όμως, 3 χρόνια μετά συζητούσαμε ακόμα τα ίδια πράγματα, σαν να είχαμε να μιλήσουμε απο χθές. Ποιά φθορά του χρόνου και ποιές κρίσεις? Δεν καταλαβαίνω. Οτι είναι αληθινό δεν το αγγίζουν ολα αυτά.