Αν δεν σε φτάνει ο χρόνος, ζήσε τη στιγμή.

Ελλειψη χρόνου...
Καθημερινά το ακούω πάαααρα πολλες φορές κι απο πολύ κόσμο. Κι απο τον εαυτό μου, δεν το αρνούμαι. Σήμερα συνέβη κάτι και άρχισα να το επεξεργάζομαι.

Γύρισα απ'τη δουλειά και είδα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας μια χαρτοπετσέτα που έγραφε "δεν ύπάρχει έλλειψη χρόνου. Υπάρχει η έλλειψη της παρουσίας μας στο χρόνο. " Α, καλά...αρχίσαμε πάλι της φιλοσοφίες...ήταν η πρώτη μου σκέψη. Κι ύστερα ήρθαν και οι υπόλοιπες.

Πώς είναι δυνατόν να παραπονιέσαι για τον χρόνο που δεν βρίσκεις, όταν σε κάθε τι που κάνεις (και είναι επιλογή σου, στο μεγαλύτερο κομμάτι) δεν μπορείς να αφιερωθείς 100 %.
Τι εννοώ?Κάνω αυτό αλλά σκέφτομαι 820 άλλα πράγματα που θέλω να κάνω, τις υποχρεώσεις μου, τα χρήματα που δεν μου φτάνουν, τη μάνα μου που γκρινιάζει, τον σκύλο που πρέπει να βγάλω για κατούρημα, την εργασία που έχω αφήσει μισή, τον φίλο που ξέχασα να πάρω τηλ., το αφεντικό που με εκνευρίζει....ούφ!
Και μετά γυρίζω σπίτι και σκέφτομαι....α, μα ναι...πολύ ωραία περάσαμε...ενώ στην ουσία εγώ δεν υπήρξα ποτέ εκεί.

Νομίζω πως ακριβώς για αυτόν τον λόγο ζηλεύουν οι μεγάλοι τα παιδιά.
Επειδή τα παιδιά έχουν αγγίξει το υπέρτατο σημείο του διαλογισμού. Οτιδήποτε κι αν κάνουν βρίσκονται εκεί...σωματικά και νοητικά. Με οτι κι αν καταπιαστούν, οτιδήποτε, έστω και με ένα τόσοδα μικρό πραγματάκι είναι εκεί με όλο τους το είναι. Ζούνε τη στιγμή. Ανακαλύπτουν με πάθος κάθετί καινούριο, χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις στο έπακρο, αφοσιώνονται, δημιουργούν, εξερευνούν, δοκιμάζουν, πέφτουν και σηκώνονται ξανά και ξανά, και το πιο σημαντικό απο όλα...είναι εκεί. Ο χρόνος τους ανήκει και δεν ξέρει να τους ξεγελάσει.

Κι ύστερα απ' ολη αυτή την παρατήρηση, αναρωτιέμαι πως και γιατί μετά απο μερικά χρόνια ολα αυτά, οχι μόνο τα έχουμε ξεχάσει...τα έχουμε διαγράψει παντελώς. Νομίζουμε οτι ο τρόπος που ζούμε είναι τελείως φυσιολογικός. Αρνούμαστε τη φύση μας και μπαίνουμε σε τριπάκια που φτιάχνουν άλλοι για εμάς. Μπορούμε να παραπονιόμαστε όσο θέλουμε, αλλά αν αυτό γίνεται χωρίς διάθεση για αλλαγή, τότε κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Εγώ τις πήρα τις αποφάσεις μου πάντως. Τελικά θα μείνω για πάντα παιδί.

Ηθικόν δίδαγμα του σημερινού πόστ : Οταν βρίσκουμε χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες πάνω στο τραπέζι, τις πετάμε στα σκουπίδια!!