Μη μου τη μέρα τάραττε.

Τρίτη βράδυ και μετά απο μέρες που ο καθένας αραδιαζει στ'αυτιά μου οτι του κατεβαίνει στο στόμα (χωρίς καμία επεξεργασία απ'το κεφάλι) και μετά απο 2 απανωτές κλήσεις με διαφορά ενός τετάρτου η μία απ'την αλλη (οχι, δεν θα ασχοληθώ αλλο με αυτό) φτάνω να σκέφτομαι (κι όμως ακόμη ακέφτομαι!!)....
Τελικά ο θορυβός σκεπάζει τους ψίθυρους που ενδεχομένως κρύβουν το νόημα ή μηπως η σιωπή είναι επικίνδυνη?
Όταν αναφέρομαι σε αφηρημένες έννοιες το μυαλό μου γίνεται εκνευριστικά υποκειμενικό. Δεν έχουμε κατακτήσει το επίπεδο οπου η επικοινωνία γίνεται με τρόπο μη λεκτικό, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ τώρα να γράφω.
Αν το είχαμε καταφέρει ολα θα ήταν πιο απλά  επειδή υπάρχουν φορές που αφ'ενός οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσεις ακριβώς αυτό που θέλεις και αφ'ετέρου επειδή προτιμάς μια σιωπή η οποία θα ήταν (σε έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο) κατανοητή απ'όλους τους τριγύρω που τη θεωρούν ανυσηχητική.
Το δημιουργικό κομμάτι της σιωπής δε, είναι κάτι απο καιρό ξεχασμένο στον κόσμο μας. Σαν να υπάρχει μια διαρκής αγωνία να ελαχιστοποιήσουμε τον χρόνο της. Σαν να ταυτίζεται με την αμηχανία ή την αποξένωση ή την απομόνωση ή ποιος ξέρει με τι άλλο α-στερητικό.
Λεξούλες σε σειρά που ξεχύνονται συνειδητά ή ασυνείδητα σε έναν αγώνα δρόμου όπου ο νικήτης έχει κερδίσει σαν έπαθλο το μεγαλύτερο κενό με τον εαυτό του.
Αν δεν δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να αράξει και να επεξεργαστεί τα δεδομένα που συνεχώς τον ταίζεις, πώς να ανταπεξέλθει?
Είτε το θές είτε όχι, αν αφεθείς στο ρέμα, θα σε παρασύρει.

Μερικές φορές η σιωπή δεν σημαίνει ούτε έλλειψη επικοινωνίας, ούτε κάτι που είναι κατ' ανάγκη αρνητικό.
Μπορεί απλά να σημαίνει....ααααρααααζωωω!