Το μεγάλο ταξίδι!

Τέρμα τα ψέμματα!
Ήνηκεν η ώρα.
Βαλίτσα έτοιμη, εισητήρια έτοιμα, για ένα ταξίδι κυριολεκτικά στο άγνωστο.
Το μόνο γνωστό είναι ο προορισμός.Ολα τα υπόλοιπα...βλέποντας και κάνοντας.


Αύριο αναχωρώ για Αθήνα και την Τετάρτη για Βερολίνο. Κάνουμε μια στάση για 3 μέρες και μετά φύγαμε για Βαρκελώνη.
Εκεί λέω να περάσω αυτόν τον χειμώνα.
Το είχα στο νού μου καιρό τώρα αυτό το πλάνο αλλά ώς γνήσια ελληνίδα τίποτα δεν οργάνωσα.
Το να πάρω την απόφαση μάλλον μου ήταν αρκετό.
Βήμα πρώτο- έβγαλα τα εισητήρια απο τον Ιούλιο αλλά πάλι είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν κάνω το σωστό.

Μαμά-μπαμπάς-αδελφή είχαν κάνει κόμα για να κάνουν αυτούς τους ενδοιασμούς να λειτουργήσουν ανασταλτικά στην αποφασή μου.
Μαμά : να δώ ποιος θα σε φροντίζει εκεί που θα πάς.Ποιος θα σου μαγειρεύει που δεν έμαθες ούτε αυγό να βράζεις! Ξανασκέψου το.Μόνο αυτό έχω να σου πώ. (Ψέμα! είπε πολλά ακόμη!)
Μπαμπάς : Καλά, θα αφήσεις την δουλειά σου, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, για να πας εκεί και να κάνεις τι? Ξανασκέψου το.Μόνο αυτό έχω να σου πώ. (Ψέμα! είπε πολλά ακόμη!)
Αδελφή : Έχεις χαζέψει τελείως? 25 έφτασες, κι ακόμη να μεγαλώσεις! Ξανασκέψου το.Μόνο αυτό έχω να σου πώ. (Ψέμα! είπε πολλά ακόμη!)
Τελικά τα γονίδια στην οικογένειά μου, είναι πολύ δυνατά. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Βήμα δεύτερο- παραιτήθηκα απ' τη δουλειά. Το μπουρου μπουρου συνεχίστηκε. Χάθηκε μια μάχη, αλλά οχι και ο πόλεμος. Κάπως έτσι υποθέτω σκέφτηκαν.
Αντεξα! Δεν έπεσε το τείχος!

Τώρα που τα πράγματα πια έφτασαν στη τελικά ευθεία το πήραν απόφαση και μου εύχονται να περάσω καλά, να ντύνομαι ζεστά, να τρώω, να προσέχω, να παίρνω κανένα τηλέφωνο,να μην κυκλοφορώ τα βράδια μόνη να,να,να...

Μάζευα τα πράγματά μου σήμερα. Θα λείψω 6 μήνες, τι μπορεί να ΜΗΝ χρειαστώ απ'ολα αυτά? Οσο λιγότερα είναι δυνατό.Οσο λιγότερα είναι δυνατό.Οσο λιγότερα είναι δυνατό.
Νομίζω οτι πήρα μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Οτι έχω ξεχάσει θα το θυμηθώ στο αεροδρόμιο. Αυτό συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια ως γνωστό!

Το στάδιο της ελαφράς μελαγχολίας, αύριο στο πλοίο ( με ξέρω πια!).
Τουλάχιστον εξαλείφθηκαν όλοι εκείνοι οι ενδοιασμοί που είχα.
Είμαι πλέον σίγουρη και για το οτι θέλω να το κάνω αυτό το ταξίδι και για το οτι θα περάσω καλά τελικά. Think possitive πάντα.

Χαιρετώ λοιπόν και νεότερα απο τας Ισπανίας.
Adios!

Το ταξίδι

Οι διακοπές ήταν απαραίτητες. Ολιγοήμερες αλλά ιδανικές, αφού μετά απο ένα καλοκαίρι δουλειάς σε κοσμοπολίτικο νησί, ένα χωριό στο βουνό αποτέλεσε τον τέλειο προορισμό.


Φτάσαμε στην Βερενίκη.Το τελευταίο χωριό του νομού Ιωαννίνων.
Καφές το πρωί στην αυλή με τη γιαγιά.


Η ζακέτα απαραίτητη, μιας και ο χειμώνας φτάνει νωρίτερα στα βουνά. Μιλάμε για κρύο..πολύ κρύο.
(Νησιώτισα είμαι, δεν αντέχω σε χαμηλές θερμοκρασίες!).






Και τα βράδια στο τζάκι.
Είπαμε...πολύ κρύο!











Α, θα πάμε βόλτα?
Για δες τι ψηλά δέντρα!
Έχει πολλά τέτοια εδώ. Και πόσο πράσινο..πω πωωω...







Τι εννοείς θα ανέβουμε στο βουνό?
Εκεί πάνω?
Πάνω πάνω?
Ναι..το βλέπω το ελατοδάσος, αλλά είναι τωρα απαραίτητο να πάμε ως εκεί? Αφού φαίνεται κι απο δώ.
Καλά...πάμε..ναι,ναι...αντέχω....(φφφφφ)






Το ελατοδάσος...(φφφφφφφ) φτάσαμε.
Άξιζε τον κόπο τελικά.
Πολύ πυκνό και πανέμορφο.
Με τα βίας περνούσαν οι ακτίνες του ήλιου.
Κάτσε τώρα να ξεκουραστούμε (κανένα 2ωράκι :)




Ωχ...! μια χελώνα στην αυλή...αλήθεια...τρέξε να δείς!
Ναι καλέ μου...έχω ξαναδεί χελώνα. (Εχμ...πολύ παλιά μάλλον).






Ηλιοβασίλεμα στον Αχέροντα.

Το νερό ήταν στους -200 βαθμούς Κελσίου...ή έτσι μου φάνηκε.
Πάντως τα πόδια τα βούτηξα...για μισό δευτερόλεπτο.






Ωχ!..ένα φίδι!
Με τον πηλό που έχει το ποτάμι φτιάχνεις οτι θές.
Πήραμε και μαζί μας. Αλλά τον ξεχάσαμε στο χωριό.
Οποία έκπληξης!




Είναι ανάγκη να φύγουμε?
Εντάξει αλλά μια στάση στη λίμνη των Ιωαννίνων.
It's a deal!







Φαίνεται σαν να έχουν πετάξει πράσινη μπογιά στη λίμνη, αλλά αυτό είναι το φυσικό της χρώμα.
Είδαμε και νερόφιδο και πάπιες.
Τέλεια...






Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς γυρίσαμε πίσω.
Για λίγο...
Έν αναμονή του επόμενου ταξιδιού...του μεγάλου!