Μην με ξυπνάς!

Έρχεται η ανακοίνωση την Παρασκευή...
Απο Δευτέρα, λέει, το ωράριο αλλάζει. Το 8.30-16.30 γίνεται 7.30-15.30.
Τι έκανε λέει;;
Για να πω την αλήθεια, λίγες φορές τήρησα εκείνο το 8.30. Το δεκάλεπτο καθυστέρησης ήταν το σίγουρο, και αναλόγως το πως κύλησε το προηγούμενο βράδυ, αύξαναν και τα λεπτά καθυστέρησης. Το ρεκόρ μου έχει φτάσει τις 3 ώρες(για καθυστέρηση μιλάμε πάντα).
Και τώρα μου λένε ότι πρέπει να ξυπνάω μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα;;
Χα, ωραία το λες... πως γίνεται όμως αυτό;
Σήμερα ήταν το δοκιμαστικό.
Ε, όπως και να το κάνεις, αγχώθηκα λιγάκι. Θέλω να είμαι συνεπής. Θέλω αλλά δεν μπορώ. Φταίω;

Χθες βράδυ μαζευτήκαμε απο νωρίς, είδαμε τον αγώνα και μετά τα παιδιά κανόνιζαν να πάνε σε ενός φίλου το σπίτι. Μαγείρεμα, κρασάκι, είχαν και τις κιθάρες, ωραία... ναι, ωραία.
- Θα έρθεις έτσι;
- Ρε παιδιά δουλεύω νωρίς αύριο
- Έλα μωρέ, δεν θα μείνουμε πολύ.
- Μα είναι ήδη 12.30
- Και τι ώρα δουλεύεις;
- 7.30
- Α... καλά.
Όλους τους πείθει αυτό το 7.30!

Απο την άλλη, λέγαμε και με τον Άρη να πηγαίναμε στον Χρήστο (την ταβέρνα ντε!) για καμία ρακί στα γρήγορα. Έλα μου όμως που ο αγώνας είχε τον ατελείωτο...οπότε πήρα τηλ. και το ακύρωσα ΚΑΙ αυτό. Αν και είχε σοβαρή πρόταση :
"Μην κοιμηθείς, πήγαινε κατ’ ευθείαν στη δουλειά. Κοιμήσου εκεί, δεν θα το καταλάβει κανείς". Αυτό είναι παιδί με επιχειρήματα! Έφτασε τόσο κοντά στο να με πείσει, αλλά την τελευταία στιγμή με έναν αριστοτεχνικό ελιγμό, έστριψα τελικά στον δρόμο για το σπίτι μου (μα τι ευσυνείδητη κοπέλα!).

Στη μία λοιπόν ήμουν στο κρεββάτι μου και σκεφτόμουν πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω απ’ το να πάω με το ζόρι για ύπνο. Και λέω με το ζόρι γιατί την προηγούμενη είχα κλείσει 12ωρο να κοιμάμαι.
Βάζω και το ξυπνητήρι 06.45 (τρόμαξα μόλις το είδα στην οθόνη του κινητού μου!!), και zzZZzzzZZZzzzZZzzzz...
Ευτυχώς τα πάμε καλά με τον ύπνο και δεν άργησε να έρθει.

Χτυπάει λοιπόν το πρωί, τηρώντας τις εντολές που του είχα δώσει απο ψες, αλλά εγώ (φυσικά) το αγνόησα επιδεικτικά. Ξαναχτυπάει στις 7.40...η μαμά.
- Μμμμ...
- Καλά, κοιμάσαι ακόμη;
- Εγώ;
- Εγώ σίγουρα οχι!
- Τι ώρα είναι;
- Περασμένη.
- Ωχ... κλείνω να ντυθώ.
- Καλά, καλά. Να δω πότε θα έρθει η μέρα που θα πας στην ώρα σου.
Αυτά είναι μεγαλεπήβολα όνειρα μητέρας για την κόρη της.

Έφτασα στις 8, μετά από μια κούρσα θανάτου στην άσφαλτο.
Μόνο 20 λεπτά καθυστέρησης.
Δεν είναι κι άσχημα για πρώτη μέρα ε; ε;

Μα...υπάρχει άνθρωπος που να αντέχει το πρωινό ξύπνημα; Υπάρχει;
Οχι έτσι;... το ήξερα!