Εξερεύνηση

Ψες το μεσημεράκι, έχουμε αράξει στον καναπέ με τον Απόλλων, απολαμβάνουμε τη βροχή και κερδίζω στο τάβλι (χα!), κι έρχονται τα παιδιά απ’ το σπίτι.
-Πάμε για εξερεύνηση στη σπηλιά, σηκωθείτε!
Εντάξει...λέγαμε ότι θα πάμε κάποια στιγμή, αλλά εχθές έβρεχε πολύ.
-Ελα μωρέ..τι θα πάθουμε;
Εξοπλιστήκαμε με φακούς και νερό και ξεκινήσαμε.
Σε ένα τεταρτάκι ήμασταν μέσα σε ένα αυτοκίνητο 3 κορίτσια, 3 αγόρια και ένας σκύλος ( η Ζούλα) και κατευθυνόμασταν προς τη σπηλιά.

Φτάνουμε κι αρχίζουμε να ψάχνουμε για το άνοιγμα. Αυτή τη σπηλιά την είχαν ανακαλύψει τυχαία τα 2 απο τα αγόρια της παρέας. Καθοδήγησαν και τελικά φτάσαμε.
Για να δώσω μια λίγο πιο ολοκληρωμένη εικόνα, δεν επρόκειτο ακριβώς για σπηλιά.
Μάλλον ήταν κάτι σαν στοά. Είναι υπόγεια, κάτω απ’ το βουνό και με αρκετό βάθος.

Όλα ήταν πολύ υγρά εκεί μέσα και μύριζε έντονα υγρασία. Αλλά το καλύτερο ήταν κάτι τεράστιες αράχνες που είδαμε. Εγώ δεν είχα ξαναδεί απο τόσο κοντά.
Και οι ιστοί τους... αυτοί κι αν ήταν τεράστιοι!

Στην αρχή μόλις μπήκαμε απ’το άνοιγμα, έπρεπε να πηδήξουμε ένα τοίχο γύρω στο 1,5 μέτρο. Προχωρήσαμε προς τα μέσα και εκεί υπήρχε ακόμη ένας τοίχος που έπρεπε να ανέβουμε, περίπου 2 μέτρα. Στη συνέχεια μια μικρή απόσταση έρποντας που έβγαζε σε μια τρύπα όπου έστω μπορούσαμε να είμαστε καθιστοί.
Αφού φτάσαμε όλοι ως εκεί, πέρασε μπροστά ο Απόλλωνας και μας είπε να περιμένουμε.
Άρχισε να κατεβαίνει, για να δει αν είναι στέρεο το έδαφος και τα βράχια που κρέμονταν απο πάνω μας, ώστε να κατέβουμε όλοι με ασφάλεια.

Η φωνή του ακουγόταν από όλο και πιο χαμηλά.
- Παιδιά, εδώ πρέπει να έρθουμε με σκοινιά για να κατέβουμε.
Αλλά καλύτερα ούτε καν αυτό. Το χώμα είναι πολύ μαλακό, και οι πέτρες καθόλου στέρεες.
Το φως απ’ τον φακό του δεν φαινόταν καθόλου. Μια ανησυχία την ένιωσα, για να πώ την αλήθεια. Ανάβει ένα απ’ τα παιδιά τον φακό απο πάνω μας και καθόμασταν κάτω απο έναν τεράστιο βράχο.
Κι εκεί αρχίζουν οι υποθέσεις.
-Για σκέψου να κάνει τώρα έναν σεισμό.
-Για σκέψου να γίνει μια κατολίσθηση.
-Για σκέψου να κλείσει το άνοιγμα.
Κι εκεί που λέμε τέτοια, σε κάποια φάση δεν μιλάει κανείς και ακούμε απο πάνω, απ’ το έδαφος έναν ήχο ... επαναλαμβανόμενο και καθαρό.

Ωχ..νατες οι υποθέσεις!
Ντουκ, ντουκ, ντούκ...
-Τι είναι αυτό ρε παιδιά;
Ντουκ ντουκ ντουκ...
-Για σταματήστε.
Κι εκεί λύνεται το μυστήριο... ακούμε το γαύγισμα της Ζούλας.
Μας άκουγε να μιλάμε κάτω απ΄το έδαφος και μας έψαχνε.

Γύρισε και ο Απόλλων και αφού δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε γυρίσαμε πίσω.
Περπατήσαμε περιμετρικά το βουνό και βρήκαμε άλλες 2 στοές. Προχωρήσαμε και σε αυτές αλλά μέχρι ένα σημείο και πάλι.

Καταγράφτηκαν οι είσοδοι και θα ξαναπάμε.
Εβρεχε πολύ και δεν βοηθούσε την κατάσταση.Φοβηθήκαμε για κατολίσθηση.
Γυρίσαμε σπίτι, μούσκεμα.
Επαθα μια ψύξη απ’ την δεξιά μου πλευρά, αλλά άξιζε τον κόπο.

Τόσα χρόνια στο νησί δεν είχα ιδέα οτι υπήρχαν αυτά.
Έκανα και μια μαλακία βέβαια...ξέχασα να πάρω την ψηφιακή!
Αλλά σύντομα θα επανέλθω και με φωτογραφικό υλικό.

Που πάμε? Μπροστά!

Ένα τυχαίο γεγονός στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω το σημερινό πόστ.
Μια κουβέντα που είχα για το παρελθόν. Κι όχι οποιοδήποτε παρελθόν, αλλά εκείνο που έχει αφήσει τα σημάδια του.
Εξηγούμαι:
Απο προσωπική εμπειρία, απο ιστορίες φίλων και απο άλλους μπλόγκερς διαπιστώνω πως για τους περισσότερους απο εμάς υπάρχει ή έστω υπήρξε κάποιος άνθρωπος ο οποίος με τότε πράξεις, τότε λόγια και τότε συμπεριφορές κατάφερε να φτάσει να σημαδέψει μέχρι και το τώρα, το σήμερα.
Επειδή δεν γίνεται να κατατάξω όλες αυτές τις ιστορίες σε μία κατηγορία (πρόκειται για τελείως ανόμοια πράγματα), θα μιλήσω με προσωπικά βιώματα.

Τελικά κατέληξα στο οτι είμαι τυχερή που στα 17 μου έκανα την είσοδό μου στον κόσμο των δεσμευμένων ανθρώπων. Και τι είσοδος! Άκρως δυναμική μιας και η δική μου ιστορία είχε 5ετή διάρκεια.
Ο έρωτας ο πρώτος, ο πιο δυνατός, ο πιο αληθινός, ο απόλυτος!
Αυτός που σε κάνει να ξυπνάς και να κοιμάσαι με μια και μοναδική σκέψη...το πρόσωπό του.
Πρώτη φορά διακοπές μαζί, πρώτη φορά συγκατοίκηση μαζί, πρώτη φορά έρωτα μαζί.
Κάθε πρώτη μου φορά, την θυμάμαι μαζί του.
Όπως ολα τα "φυσιολογικά" ζευγάρια, περάσαμε και δύο διαστήματα απομάκρυνσης
(αλίμονο!), αλλά τελικά πάλι μαζί καταλήξαμε.

Ο χρόνος και η συνήθεια δεν άφησε την σχέση μας ανέπαφη.
Το πολεμήσαμε όμως γιατί επρόκειτο για κάτι τόσο δυνατό και αληθινό, που κανείς μας δεν είχε το θάρρος να το αφήσει στο έλεός του.
Μερικά πράγματα όμως όσο κι αν τα πολεμάς, οταν έχει έρθει η ώρα τους να τελειώσουν, δεν έχει επιστροφή. Κι όταν λέω "έχει έρθει η ώρα τους να τελειώσουν" εννοώ πως πλέον κανείς απ’ τους δύο δεν προσπαθεί πλέον για να κρατηθεί κάτι. Θεωρήσαμε ο ένας τον άλλο δεδομένο κι εκεί χάσαμε την μπάλα.
Το γεγονός οτι ξεκινήσαμε απο πολύ μικροί (με σχεδόν κοινά ενδιαφέροντα), και με τον καιρό ο καθένας έκανε τις δικές του επιλογές ( ο ένας ανατολή, ο άλλος δύση), ήταν ακόμη ένας παράγοντας που μας έφερνε πιο κοντά στο τέλος.
Μία προσπάθεια ακόμη...άντε κι άλλη μία...ε, στο τέλος έσπασε το σκοινί.

Βρήκαμε μια γελοία αφορμή (που προφανώς βόλεψε και τους δύο) και δώσαμε το τέλος, που ουσιαστικά ήταν απόρροια κοινής απόφασης.
Τις πρώτες μέρες ολα οκ. Μετά αρχισαν να μπαίνουν τα γνωστά ζιζάνια.
Μήπως έκανα λάθος, μήπως να προσπαθήσω ξανά, μήπως δεν έπρεπε.
Τελικά καμία κίνηση δεν έκανα. Έκανα μόνο το καθήκον μου.Υπερασπίστηκα την φήμη της εγωίστριας που άδικα μου έχουν δώσει. ;)

Ο καιρός περνούσε και συναντιόμασταν αραιά και που στον δρόμο. Το νησί είναι μικρό και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο. Εξαιρετικά άβολη κατάσταση αν έχεις μόλις χωρίσει.

Την πρώτη φορά που τον είδα με άλλη, μου κόπηκαν τα γόνατα, σταμάτησε η καρδιά μου, κόντεψα να σωριαστώ (το παράκανα λίγο ε;). Μετά συνήθισα στην εικόνα (οσο γινόταν βέβαια. Μου έχουν τύχει και πιο ευχάριστες καταστάσεις).
Είχαν περάσει 2 χρόνια αφού είχαμε χωρίσει, και είχα πλέον πειστεί οτι είναι ένας άνθρωπος που δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω. Είχα κάνει κάποιες απόπειρες για καινούρια σχέση άλλα όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Εκεί που έλεγα πως τον ξεπέρασα και πάει, μόλις ξεκινούσα μια σχέση τον σκεφτόμουν συνέχεια ( κι ας προσπαθούσα να πείσω τους φίλους μου και κατ’επέκταση τον εαυτό μου πως έχει τελειώσει).

Εκεί λοιπόν που έλεγα πως αν δεν είμαι μαζί του δεν μπορώ να είμαι με κανέναν εμφανίστηκε ένας παλιός φίλος απ’ το σχολείο που τον είχα χάσει τα τελευταία χρόνια.
-Πάμε για φαγητό, να πούμε και τα νέα μας;
-Και δεν πάμε...
Αυτό ήταν. Λίγες μέρες μετά είμασταν μαζί.
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα με αρκετή επιφύλαξη αυτή την ιστορία.
Δεν ήμουν σίγουρη αν κάνω καλά και δεν ήθελα να βάλω κανέναν άλλο σε αυτό το τριπάκι.
Τον πρώτο μήνα είχα πολλές αμφιβολίες. Το έβλεπε, το καταλάβαινε κι όμως έμεινε δίπλα μου.
Με έκανε να νιώσω σίγουρη για εκείνον, για εμάς. Και τα κατάφερε.
Τώρα πια δεν μπορώ να τον φανταστώ έξω απ’τη ζωή μου.

Ο πρώην μου δεν υπάρχει πια. Εϊναι ένα κομμάτι απο εμένα, ζήσαμε πολλά μαζί, τον νοιάζομαι αλλά πλέον μπορώ να πώ με σιγουριά πως έχει τελειώσει. Ναι..δεν τον σκέφτομαι πια, δεν τον συγκρίνω..τέλειωσε!!Νόμιζα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό.
Που και που βρισκόμαστε και τα λέμε, αλλά δεν νιώθω πια καμία επιθυμία να τον αισθανθώ κοντά μου, όπως κάποτε.

Σίγουρα όλα είναι ξεπεράσιμα. Κι ίσως για κάποιον που μόλις έχει βγεί απο μια τέτοια κατάσταση, είναι δύσκολο να το πιστέψει, αλλά είναι έτσι. Κι όμως γίνεται...είναι αλήθεια!

Ακούς ή μιλάς ?

Την Παρασκευή ήμασταν στις παραλίες με τα μαγιό και την Κυριακή φορέσαμε αδιάβροχα.
Έχει τρελαθεί αυτός ο καιρός!
Και οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί.
Αν είχε διατηρηθεί η αρχική μου ανωνυμία, θα έλεγα μια ιστορία αλλά τώρα καλύτερα να μην το κάνω.
Είπαμε, έχουμε blog, αλλά οικογένειες δεν θίγουμε.

Εκεί που έχω καταλήξει πάντως είναι οτι όσο καιρό κι αν γνωρίζεις κάποιον, δεν είναι ποτέ αρκετός, για να πείς οτι τον ξέρεις. Εκεί που λες "ναι, είμαι σίγουρος για τις κινήσεις του" σου κάνει ένα τσάκ, και κάθεσαι και κοιτάζεις σαν χαζός.

Είναι τόσο, μα τόσο απλά τα πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις, κι επιμένουμε να τα κάνουμε δύσκολα. Δηλαδή, αν έχεις λίγη καλή θέληση και μια στοιχειώδης επιθυμία για επικοινωνία, γιατί να μην μπορείς να συνεννοηθείς;

Κι οταν λέω στοιχειώδης επιθυμία για επικοινωνία, εννοώ το να μπορείς να ακούσεις κάποιον οταν σου μιλάει, κι οχι να περιμένεις ανυπόμονα να τελειώσει για να πείς το κλασσικό "α, εγώ...".Και δεν έχεις ακούσει λέξη απο όσα ειπώθηκαν.
Γι αυτό έχουμε την αίσθηση της ακοής.Κι όμως είναι τόσο απλό. Μην βιάζεσαι..πάρε μια ανάσα, άνοιξε τα αυτιά σου και άκου.
Παίζει πολύ "εγώ" στις συζητήσεις. Μάλλον για αυτό καταλήγουν ανούσιες.

Αναφέρομαι σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές.
Λες και τρέχουμε έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξουμε...τι να αποδείξουμε; και σε ποιόν τελικά;

Σε μια παρόμοια συζήτηση με τον Άρη, κι ενώ καθόμασταν σε μια καφετέρια, είχαμε ένα ζευγάρι 2-3 τραπέζια μπροστά μας. Όχι μεγάλοι σε ηλικία. Τους παρατηρούσαμε.
Σχεδόν οση ώρα ήμασταν εκεί, δεν είχαν ανταλλάξει, οχι λέξη...ούτε καν ματιά!
Αυτός με την εφημερίδα του και εκείνη να κοιτάζει τον κόσμο να πηγαινοέρχεται.
Κι αυτό το έχω δεί πάρα πολλές φορές.
Ε, δεν συμβαίνει απο τη μία μέρα στη άλλη αυτό.
Και σίγουρα για να συμβεί, το έχουν επιτρέψει και οι δύο.

ΚΙ ενώ κάθομαι εδώ και γράφω για την έλλειψη επικοινωνίας, σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη ακόμη και το να ερωτευτείς, τιμωρείται με θάνατο δια λίθοβολισμού.
Ο Κλέαρχος παρουσίασε τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Κι όμως είναι πραγματικότητα.

Καλημέρες.

Περί κολάσεως...

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια πραγματική απάντηση που δόθηκε σε
ενδιάμεσες εξετάσεις/ προόδους στη χημεία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.
Η απάντηση ήταν τόσο βαθιά σε νόημα που ο καθηγητής θέλησε να τη μοιραστεί
με τους συναδέλφους του μέσω ιντερνετ και για αυτό έφτασε και σε εμάς.



Η ερώτηση είχε ως εξής και βαθμολογούταν με έξτρα βαθμούς:

Η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη? (στη χημεία ή εξώθερμη δίνει θερμότητα
ενώ η άλλη απορροφά)



ΟΙ περισσότεροι φοιτητές έδωσαν απαντήσεις παρέχοντας αποδείξεις βασισμένες
στο Νόμο του Boyle (ένα αέριο ψύχεται όταν μεγαλώνει ο όγκος και θερμαίνεται
όταν συμπιέζεται) ή κάτι παρόμοιο. Ωστόσο, ένας έγραψε τα εξής:


Πρώτον πρέπει να γνωρίζουμε αν ο όγκος της κόλασης αυξάνεται προς το χρόνο.
Επομένως χρειάζεται να ξέρουμε το ρυθμό με τον οποίο οι ψυχές εισρέουν στην
κόλαση και το ρυθμό με τον οποίο διαφεύγουν. Νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να
υποθέσουμε ότι όταν μια ψυχή παέι στην κόλαση, δεν πρόκειται να φύγει.
Επομένως, δεν διαφεύγουν ψυχές. Τώρα για το πόσες ψυχές μπαίνουν, ας δούμε
πόσες διαφορετικές θρησκείες υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Οι περισσότερες απο
αυτές δηλώνουν ότι αν δεν είσαι οπαδός τους τότε θα πας στη κόλαση. Εφόσον
υπάρχουν περισσότερες απο μία τέτοια θρησκεία και εφόσον οι άνθρωποι δεν
ανήκουν σε περισσότερη απο μία θρησκεία τότε μπορούμε να εξαγάγουμε ότι όλες
οι ψυχές πάνε στην κόλαση. Και όπως έχουν οι ρυθμοί γεννήσεων και θανάτων,
θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο αριθμός των ψυχών στην κόλαση θα αυξηθεί
εκθετικά.



Τώρα, ο λόγος για τον οποίο εξετάζουμε το ρυθμό αλλαγής του όγκου της
κολάσεως είναι γιατί ο Νόμος του Μπόυλ δηλώνει ότι για να παραμείνει σταθερή
η θερμοκρασία και η πίεση στην κόλαση, ο όγκος της πρέπει να αυξάνεται
ανάλόγως με τις ψυχές που προστίθενται.



Αυτό μας δίνει 2 περιπτώσεις:

1. Εαν η Κόλαση διαστέλλεται με πιο αργό ρυθμό απο αυτόν με το οποίο
εισέρχονται ψυχές, τότε η θερμοκρασία και η πίεση θα αυξάνονται μέχρι να
σκάσει η Κόλαση και να ξεχυθούν οι ψυχές.

2. Εαν η Κόλαση διαστέλλεται με ρυθμό πιο γρήγορο από τη αύξηση των ψυχών,
τότε η θερμοκρασία και ή πίεση θα πέφτουν μέχρι να παγώσουν τα καζάνια της.



Ποια απο τις 2 περιπτώσεις ισχύει??



Αν αποδεχθούμε το αξίωμα το οποίο μου είπε η Τερέζα όταν ήμουν πρωτοετής ότι
"Θα πρέπει να παγώσει η Κόλαση πριν κοιμηθούμε μαζί" και συνθεωρήσουμε και
το γεγονός ότι χθες το βράδυ κοιμήθηκα μαζί της, τότε ισχύει η δεύτερη
υπόθεση και επομένως είμαι σίγουρος ότι η Κόλαση είναι εξώθερμη και ότι ήδη
έχει παγώσει. Απόροια αυτής της θεωρίας είναι ότι η κόλαση αφού έχει παγώσει
άρα δεν δέχεται άλλες ψυχές και επομένως έχει εκλείψει.... αφήνοντας μόνο
τον Παράδεισο. Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεϊκού
Οντος, το οποίο εξηγεί γιατί χθες το βράδυ η Τερέζα φώναζε συνεχώς: ¨Θεέ
μου, Θεέ μου"



Αυτός ο μαθητής πήρε το μοναδικό "Α"

Q Q Barbe-Q

Για κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι τόσο που μένω σε νησί.
Χθες κατά τις 10 το βράδυ χτύπησε το κινητό μου.
"Έλα, σε μια ώρα έχουμε μπάρμπεκιου στο Καμάρι. Θα έρθετε;"
Γίνεται να αρνηθείς; Ε, δεν γίνεται!

Είχε μια βραδιά χθες...άψογη. Χωρίς αέρα και με έναν ουρανό τελείως ξάστερο. Είχαμε τον ήχο της θάλασσας για μουσική υπόκρουση και ξεκινήσαμε.

Οι μισοί να φέρουν τα ξύλα, κάποιος να ετοιμάσει τον χώρο που θα ανάψουμε τις 2 φωτιές (μια για να ψήσουμε και μια για να καίει), άλλος να φέρει τις μπύρες απ’ τα αυτοκίνητα, άλλος τα φαγητά. Το πρώτο μισάωρο υπήρχε μια κινητικότητα, δεν μπορώ να πω.

Οι ψήστες ανέλαβαν τα καθήκοντά τους και οι υπόλοιποι αράξαμε.
- Ρε παιδιά, πολλές μπύρες δεν πήραμε;
- Και τι φοβάσαι; μήπως τις πετάξουμε;
- Οχι ρε παιδί μου, αλλά είναι πάρα πολλές.

Είπαμε ανέκδοτα, είπαμε spooky ιστορίες, είπαμε..μέχρι που μια φωνή ακούστηκε λίγο πιο πίσω...
- Ρε..όποιος θέλει φαγητό είναι έτοιμο!
Κουβέντες τέλος! Μια, άλλου είδους κινητικότητα κατέλαβε τον χώρο.
Ζεστό ψωμί, σουβλάκια, λουκάνικα, ψητές πατάτες. Πάνω που είχα πεί να κάνω άλλη μια αποχή απ’ το κρέας..μπααα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Λίγη ώρα αργότερα η παραλία γέμισε με ήχους κιθάρας, φυσαρμόνικας και φλογέρας.
Πολυτάλαντη παρέα.
Αυτοσχέδιοι ρυθμοί και αυτοσχέδιοι στίχοι μας έκανα να πέσουμε κάτω απ’ τα γέλια.
Φτιάξαμε ρίμες για το στρατό, για τη σχολή, το αφεντικό, τον σκύλο, το φεγγάρι... για οτιδήποτε υπήρχε στο οπτικό πεδίο.

Σταδιακά, άρχισαν να πέφτουν οι ρυθμοί.
Σε κάποια φάση κοίταξα το ρολόι...3! Ω ρε γαμώτο, ποιός ξυπνάει παλι το πρωί;
Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε. Η παραλία έπρεπε να μείνει όπως ήταν όταν πήγαμε για να έχουμε ήσυχη και την οικολογική μας συνείδηση. Τις παραλίες μας τις σεβόμαστε για να συνεχίσουν να είναι φιλόξενες.

Νυσταγμένοι όλοι πήγαμε προς τα αυτοκίνητα κι ακούστηκε κάποιος να λέει
- Μήπως μας περίσσεψε καμία μπύρα;
- Μπααα...

Αφή-σου

Ζούσε σε έναν κόσμο που ολα ήταν αποστειρωμένα.
Και πως να μην ήταν, αφού απουσίαζε η αίσθηση της αφής.
Ακοή, γεύση, όσφρηση, όραση αλλά οχι αφή.

Μια μέρα που ο ήλιος ήταν κάπως διαφορετικός απο οτι τις υπόλοιπες, ένα χέρι την τράβηξε.
Δεν κατάφερε να το νιώσει, αλλά το είδε και αυτό της έδωσε την σιγουριά οτι ήταν αληθινό.
Κατάφερε να την τραβήξει απο εκείνο τον κόσμο. Και η απόδραση ήταν πια γεγονός...

Πέρασε καιρός κι ο καινούριος κόσμος της την είχε ενθουσιάσει.
Μάθαινε κι εκείνη σιγά σιγά να χαϊδεύει. Με ένα άγγιγμα απαλό, σχεδόν ανεπαίσθητο.
Είναι που χρόνια τώρα δεν ήξερε πως γίνεται. Δεν ήξερε καν οτι συμβαίνει.
Μόνο έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν χέρια μέσα σε άλλα χέρια να κρατιούνται τρυφερά, να μπλέκονται, να γίνονται μια μάζα. Ή πάλι, δάχτυλα να διασχίζουν τον νοητό κύκλο μιας κοιλιάς, να αγγίζουν τα μάτια κι ύστερα να κατεβαίνουν προς τη μύτη να φτάνουν στα ευαίσθητα χείλη κι έπειτα με μια κίνηση να κλείνουν μέσα τους ένα πρόσωπο.

Αυτά ονειρευόταν κι άλλα πολλά, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να φτάσει τόσο κοντά σε κάποιον.
Σκεφτόταν...ανασφάλειες, φόβος για τους άγνωστους κόσμους που θέριευαν μπροστά της..όπως κι αν είχε το συμπέρασμα παρέμενε το ίδιο.
Δειλία.

Φτάνει η μέρα, που όλα αλλάζουν, όσο κι αν μοιάζουν ίδια.
Ο μικρός πρίγκηπας περίμενε πολύ καιρό την αλεπού.
Στο τέλος τον άφησε να την χαϊδέψει.
Μια μέρα διαφορετική, κι ας ήταν ίδια.

Τρέχω

Τον τελευταίο καιρό, οι υποχρεώσεις έγιναν πολλές.
Μπήκε Μάιος και το νησί ετοιμάζεται πυρετωδώς για την καινούρια σεζόν.
Με όποιον και να μιλήσω, εχει δουλειές, δεν προλαβαίνει, βιάζεται... μια τέτοια κατάσταση.
Μαζί τους κι εγώ, αν και ξέρω οτι δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός να γκρινιάζω.
Θα έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου, και πολύ πιο σημαντικά πράγματα για να το κάνω.

Προς το παρόν, τρέχω με τα διάφορα καθημερινά ,που έχω την εντύπωση πως μέρα με την ημέρα γίνονται ολο και περισσότερα. Η δουλειά μου, το μαγαζί της μαμάς (έλα να με βοηθήσεις κι εσύ λιγάκι), οι φίλοι που ετοιμάζουμε διάφορα τον τελευταίο καιρό, η μικρή μου αδελφή που κάνει προετοιμασία για το lower και θέλει βοήθεια, λάστιχο έχω γίνει.

Χθές έκλεισα και την δεύτερη δουλειά. Ξεκινάμε μέσα στις επόμενες 10 μέρες.
Δούλεψα και πέρυσι το καλοκαίρι εκεί. Τώρα πια το περιβάλλον μου είναι αρκετά οικείο, υπάρχει εμπιστοσύνη και πολύ ευχάριστο κλίμα.
Το κυριότερο απ’ ολα βέβαια είναι οτι μιας και ο Δημήτρης (το αφεντικό ντε!) δεν είχε βρεί υπαλλήλους, μου ανέθεσε να το κάνω. Και βρήκα. Για ακόμη ένα καλοκαίρι θα δουλέψω με φίλους κι αυτό μου το κάνει ακόμη πιο εύκολο. Υπάρχει συνεννόηση μεταξύ μας και νομίζω θα βγάλουμε εύκολα την δουλειά. Εκτός αυτού, μέσα Ιουλίου έρχεται και ο Άρης. Και πέρυσι μαζί δουλέψαμε. Όταν έρθει κι εκείνος απ’ την μαμά πατρίδα, θα είμαστε κομπλέ στο μαγαζί.

Η αλήθεια είναι οτι ανυπομονώ να ξεκινήσουμε εκεί, για να έχω μια δικαιολογία στον εαυτό μου να αφήσω την πρωινή δουλειά. Βαρέθηκα να δουλεύω στο γραφείο.Είμαι εδώ 1,5 χρόνο τώρα και δεν νομίζω οτι θέλω να μείνω παραπάνω. Τουλάχιστον οχι πολύ παραπάνω. Θέλω να κάνω άλλα πράγματα.Να κινούμαι.Να έχω τριβή με τον κόσμο.Να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους.
Το προηγούμενο καλοκαίρι κράτησα και τις 2 δουλειές. Φέτος ξεκινάμε αρκετά νωρίτερα εκεί και δεν νομίζω οτι θα μπορέσω να τα κάνω και τα 2 για τους επόμενους 4 μήνες.
Πάντως για αρχή, μιας και θα είναι χαλαρά τα πράγματα, θα μείνω.

Οι δύο δουλειές, απο την περσινή μου εμπειρία, μου κλέβουν πάρα πολύ χρόνο απο την προσωπική μου ζωή. Θυμάμαι οτι δεν έκανα κάτι άλλο πέρα απ’ το να κοιμάμαι και να δουλεύω. Βέβαια το βράδυ, πάλι με φίλους ήμουν, αλλά ταυτόχρονα δούλευα, οπότε δεν είναι το ίδιο. Δεν θα αφήσω να συμβεί το ίδιο και φέτος. Τώρα, περισσότερο απο ποτέ, χρειάζομαι ελεύθερο χρόνο. Για να ξεκινήσω εντατικά μαθήματα στα ισπανικά (αν θέλω να περάσω τον επόμενο χειμώνα στην Ισπανία), αλλά και για να βλέπω κάποιους ανθρώπους.

Τελοσπάντων, ολα αυτά προς το παρόν είναι σκέψεις. Περιμένω να δώ πως θα εξελιχθεί η κατάσταση στην πράξη και μετά οι αποφάσεις.
Τουλάχιστον κάποια πράγματα τα έχω ήδη κλείσει στο μυαλό μου.

Φωτογραφίζω (μαι)

Επιτέλους βρήκα μία που μου αρέσει αρκετά, και είπα να την μοιραστώ.
Οταν μεγαλώσω θα τα καταφέρω καλύτερα.

Οι υποψίες οικειότητας, με τον καιρό γίνονται βάσιμες...

Κυκλοφόρησε...

...καινούριο παιχνιδάκι. 29 ερωτήσεις που χρειάζονται απαντήσεις.
Γιατί 29 και οχι 30 ας πουμε, που είναι και στρογγυλό;
Τελοσπάντων 29..οτι πείτε.
Ο Lazinio και ο Κλέαρχος μου το ζήτησαν. Εγώ δεν ξέρω τίποτα!


1.Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Απόλυτη ευτυχία είναι...
Είναι;..που είναι; Θέλω κι εγώ!

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ολόκληρο πόστ έγραψα χθές για αυτό. Μην τα ξαναλέμε.
Ετοιμάζουμε κίνημα ενάντια στα ξυπνητήρια λέμε!

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χθές, όταν για ακόμα μια φορά, διαπιστώναμε σε μια συζήτηση πόσο περισσότερες είναι οι
αντρικές μου ορμόνες, σε σχέση με τις γυναικείες.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Συνέπεια και υπευθυνότητα (χαχαχαχα)

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Υπερβολική ευαίσθησία (αχαχαχαχαχα)

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Ε, αφού εγώ δεν κάνω ποτέ δικά μου, στα λάθη των άλλων.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Εεε... μην μου βάζεις ιστορία μέσα. Μόλις 11 έγραψα στις πανελλήνιες!

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Homer Simpson. Οταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν κι αυτόν!

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Είναι στο πλάνο, κι εγώ περιμένω να μπώ στο αεροπλάνο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Αγαπημένοι; Μπαα..δεν κάνω διακρίσεις εγώ.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Το σκέφτομαι τόση ώρα και δεν βρίσκω κάτι. Πάω παρακάτω, βαρέθηκα εδώ.

12. ... και σε μια γυναίκα;
Ούτε εδώ...πιο κάτω, πιο κάτω.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Είπαμε...δεν κάνω διακρίσεις!

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Εντάξει, το παραδέχομαι...δεν ξέρω να σφυρίζω.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το απέφυγα με έναν έξυπνο ελιγμό.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Κι αυτή νόμιζε πως θα με πετύχει, αλλά την πάτησε!χα!

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Μανία με τους αγαπημένους!

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Τς τς τς...έχει πολλά αγαπημένα ακόμη;

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ήταν θυμάμαι 4 μήνες πριν. Τότε που έφτασα στη δουλειά 2 ολόκληρα λεπτά νωρίτερα.
Ακόμη το θυμόμαστε και συγκινούμαστε εδώ.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Εντάξει...με κούρασες τώρα με αυτά τα αγαπημένα!

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Αφού δεν κάνω λάθη, για τι θα μπορούσα να μετανιώσω νομίζεις;

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τα κέηκ χωρίς γέμιση.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Απολαμβάνω τον χρόνο βλέποντάς τον να περνάει χωρίς να κάνω τίποτα.
All time classic.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Οτι δεν θα πετάξω ποτέ. Δεν μπορεί να βγεί αληθινός!

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Στην περίπτωση που με την αλήθεια υπάρχει ενδεχόμενο να γίνει ανούσια συζήτηση.
Βαριέμαι.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
It was dark and i was drunk!

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Aνώδυνα..μπορώ; Ευχαριστώ!

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Κατ’εικόνα και ομοίωση μας έφτιαξες ε; 1.60 είσαι εσύ; οχι; εγώ γιατί ναι;
Ε, βέβαια σου είπε ποτέ κανένας εσένα αν χρειάζεσαι σκάλα για να ανέβεις πεζοδρόμιο;

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Βαθιάς συναισθηματικής και διανοητικής έξαρσης.

Για να παίρνουν σειρά οι επόμενοι...
Greekfloyd, Alitovios, Blogaki, Joan και Julia.

Μην με ξυπνάς!

Έρχεται η ανακοίνωση την Παρασκευή...
Απο Δευτέρα, λέει, το ωράριο αλλάζει. Το 8.30-16.30 γίνεται 7.30-15.30.
Τι έκανε λέει;;
Για να πω την αλήθεια, λίγες φορές τήρησα εκείνο το 8.30. Το δεκάλεπτο καθυστέρησης ήταν το σίγουρο, και αναλόγως το πως κύλησε το προηγούμενο βράδυ, αύξαναν και τα λεπτά καθυστέρησης. Το ρεκόρ μου έχει φτάσει τις 3 ώρες(για καθυστέρηση μιλάμε πάντα).
Και τώρα μου λένε ότι πρέπει να ξυπνάω μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα;;
Χα, ωραία το λες... πως γίνεται όμως αυτό;
Σήμερα ήταν το δοκιμαστικό.
Ε, όπως και να το κάνεις, αγχώθηκα λιγάκι. Θέλω να είμαι συνεπής. Θέλω αλλά δεν μπορώ. Φταίω;

Χθες βράδυ μαζευτήκαμε απο νωρίς, είδαμε τον αγώνα και μετά τα παιδιά κανόνιζαν να πάνε σε ενός φίλου το σπίτι. Μαγείρεμα, κρασάκι, είχαν και τις κιθάρες, ωραία... ναι, ωραία.
- Θα έρθεις έτσι;
- Ρε παιδιά δουλεύω νωρίς αύριο
- Έλα μωρέ, δεν θα μείνουμε πολύ.
- Μα είναι ήδη 12.30
- Και τι ώρα δουλεύεις;
- 7.30
- Α... καλά.
Όλους τους πείθει αυτό το 7.30!

Απο την άλλη, λέγαμε και με τον Άρη να πηγαίναμε στον Χρήστο (την ταβέρνα ντε!) για καμία ρακί στα γρήγορα. Έλα μου όμως που ο αγώνας είχε τον ατελείωτο...οπότε πήρα τηλ. και το ακύρωσα ΚΑΙ αυτό. Αν και είχε σοβαρή πρόταση :
"Μην κοιμηθείς, πήγαινε κατ’ ευθείαν στη δουλειά. Κοιμήσου εκεί, δεν θα το καταλάβει κανείς". Αυτό είναι παιδί με επιχειρήματα! Έφτασε τόσο κοντά στο να με πείσει, αλλά την τελευταία στιγμή με έναν αριστοτεχνικό ελιγμό, έστριψα τελικά στον δρόμο για το σπίτι μου (μα τι ευσυνείδητη κοπέλα!).

Στη μία λοιπόν ήμουν στο κρεββάτι μου και σκεφτόμουν πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω απ’ το να πάω με το ζόρι για ύπνο. Και λέω με το ζόρι γιατί την προηγούμενη είχα κλείσει 12ωρο να κοιμάμαι.
Βάζω και το ξυπνητήρι 06.45 (τρόμαξα μόλις το είδα στην οθόνη του κινητού μου!!), και zzZZzzzZZZzzzZZzzzz...
Ευτυχώς τα πάμε καλά με τον ύπνο και δεν άργησε να έρθει.

Χτυπάει λοιπόν το πρωί, τηρώντας τις εντολές που του είχα δώσει απο ψες, αλλά εγώ (φυσικά) το αγνόησα επιδεικτικά. Ξαναχτυπάει στις 7.40...η μαμά.
- Μμμμ...
- Καλά, κοιμάσαι ακόμη;
- Εγώ;
- Εγώ σίγουρα οχι!
- Τι ώρα είναι;
- Περασμένη.
- Ωχ... κλείνω να ντυθώ.
- Καλά, καλά. Να δω πότε θα έρθει η μέρα που θα πας στην ώρα σου.
Αυτά είναι μεγαλεπήβολα όνειρα μητέρας για την κόρη της.

Έφτασα στις 8, μετά από μια κούρσα θανάτου στην άσφαλτο.
Μόνο 20 λεπτά καθυστέρησης.
Δεν είναι κι άσχημα για πρώτη μέρα ε; ε;

Μα...υπάρχει άνθρωπος που να αντέχει το πρωινό ξύπνημα; Υπάρχει;
Οχι έτσι;... το ήξερα!

A promise is a promise!

Γιατί οι άνθρωποι συνηθίζουν να δίνουν υποσχέσεις που δεν κρατάνε?
Είναι σίγουροι πως θα τις κρατήσουν?
Αν οχι, γιατί υπόσχονται?
Αν ναι, πόσο σίγουροι είναι για αυτές?


Συνάδελφος
->Σου υπόσχομαι πως την άλλη βδομάδα θα σε καλύψω στη δουλειά για να φύγεις.
->Εμ..κάτι έτυχε μωρέ.
(Δεν είναι αυτό σοβαρό θέμα;) :S

Μαμά
->Σου υπόσχομαι πως δεν θα ανακατευτώ ξανά στα προσωπικά σου.
->Δεν μου είπες...τι έγινε με εκείνον τον τύπο που έβγαινες?
Μα, δεν είναι περιέργεια...ενδιαφέρον είναι!
(Μμμ, ναι μαμά, το ξέρω!) :S

Aδελφή
->Σου υπόσχομαι δεν θα ξαναφορέσω ρούχα σου.
->Εεε, δεν έβρισκα την άσπρη μπλούζα μου και δεν ταίριαζε κάτι άλλο.
(4 ντουλάπες ρούχα...ε, ναι, που να βρείς κάτι να ταιριάζει) :S

Μπαμπάς
->Σου υπόσχομαι πως θα σε αντιμετωπίζω όπως αρμόζει στην ηλικία σου.
->Ξέρω εγώ τι κάνεις. Μου είπε ένα πουλάκι οτι....
(Για πόσο ακόμη θα ξαναζώ την β΄δημοτικού;) :S

Φίλος
->Σου υπόσχομαι να βρώ χρόνο.
->Ξέρεις τι? Είχε champions league. Δεν το υπολόγισα.
(Champions league? respect!) :S

Φίλη
->Σου υπόσχομαι πως δεν θα έρθει ο Τάκης. Σήμερα θα βγούμε οι 2 μας.
->Αφού ήθελε να έρθει...τι να του έλεγα;
(Ε, ναι...πως να αφήσεις μόνο το ανήλικο;) :S

Καθηγητής
->Σας υπόσχομαι να καταχωρήσω τον βαθμό σας δεσποινίς.
->Μιλήσαμε ε? Και το όνομά σας?
(Mακάρι να είχε ξεχάσει μόνο το όνομά μου!) :S

Πρώην
->Σου υπόσχομαι πως δεν θα σε ξαναενοχλήσω.
->Αφού ξέχασα το cd μου σπίτι σου.
(To cd-φάντασμα, που ποτέ δεν θα εμφανιστεί! ) :S

Νυν
->Σου υπόσχομαι πως θα πάψω να είμαι πιεστικός.
->Μου είπες πως θα με πάρεις στις 7 και είναι 7.30. Τι να σκεφτώ?
(Μισή ώρα καθυστέρηση? ε, έχει δίκιο. Πώς τόλμησα?) :S

Δεν είμαι το υπόδειγμα του τυπικού ανθρώπου.Σίγουρα δεν είμαι!
Κι εγώ έχω πεί κι έχω αναιρέσει.
Τι τις θες τις υποσχέσεις αν δεν το΄χεις?

Eσύ?
Τις κρατάς τις υποσχέσεις που δίνεις?

Γεράσαμε; Πότε;

Φτάνω στη δουλειά, χασμουριέμαι και ανοίγω βαριεστημένα (και νυσταγμένα...8.30 είναι νωρίς μετά το 4ήμερο!) το πισι μου, και διαβάζω μήνυμα που μου είχε αφήσει ένας φίλος χθές στο εμεσέν.
"Πως μπορείς να κάνεις τα ίδια πράγματα στη ζωή σου συνέχεια? και το χειρότερο...να μην προσπαθείς ή να φοβάσαι να τα αλλάξεις..."
Την είχαμε κάνει την συζήτηση και από κοντά, όταν ήταν εδώ. Και τότε μου φαινόταν πολύ περίεργη η στάση του στο θέμα.

Δεν πρόκειται για κάποιον που βολεύεται, ή που δεν ψάχνεται. Εϊναι σκεπτόμενος άνθρωπος, προβληματίζεται, έχει ανησυχίες, δεν περνάει στα ψιλά τέτοιες καταστάσεις.
Παρ’όλα αυτά σε κάθε κουβέντα μας που αφορούσε στο μέλλον, δεν έβλεπα καμία διάθεση για αλλαγή. Προδιαγεγραμμένα βήματα σε όλους τους τομείς.
Σχολή, μετά στρατός, μετά στο νησί και ενδεχομένως ένας γάμος.

Δεν είμαι αρνητική σε αυτή τη σειρά. Για πολλούς ολα αυτά ίσως να είναι όνειρο. Πολλοί ίσως να αισθάνονται καλυμμένοι με μια φιλήσυχη ζωή. Ξέρω αρκετούς στην ηλικία μου εδώ που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο. Κι αφού νιώθουν ευχαριστημένοι με αυτό, (αν και έχω τις αντιρρήσεις μου), μαγκιά τους. Δεν μου πέφτει λόγος ούτως ή άλλως.
Όμως για τον συγκεκριμένο παίρνω μόνη μου τον λόγο και αντιδρώ όταν τον ακούω να λέει ότι στα 25 του δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία που βλέπει να παίρνει η ζωή του.
Ξύπνα!! είσαι μόλις 25...τώρα περνάει η ζωή στα χέρια σου και μου λες ότι δεν μπορείς να την φτιάξεις όπως θέλεις ΕΣΥ και μόνο;

Κάποια στιγμή μου έκανε παράπονα για την κοπελιά του. Ολα καλά στη σχέση τους αλλά δεν υπάρχουν συγκινήσεις. Ο χρόνος τα κάνει να φαίνονται όλα ίδια. Χωρίς εντάσεις, χωρίς εναλλαγές, μια ευθεία γραμμή όλα.
- Είσαι ερωτευμένος;
- Είναι καλή.
- Περνάς καλά;
- Είμαστε μαζί τόσα χρόνια.
- Την θέλεις δίπλα σου;
- Κι αν δεν βρω άλλη σαν εκείνη;

Παλεύω για να καταλάβω. Εντάξει είναι περιορισμένες οι επιλογές στο νησί, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μένεις με έναν άνθρωπο που τον κοιτάς και δεν σου προκαλεί κανένα συναίσθημα, πέρα απ’ το δέσιμο και την συνήθεια των τόσων χρόνων.
Παίρνεις το ρίσκο να κρατήσεις αυτόν τον άνθρωπο για πάντα στη ζωή σου;
Γιατί οταν η κοπέλα θα τα παρατήσει όλα για να σε ακολουθήσει εδώ, πρέπει να την βοηθήσεις, να την κάνεις να νιώσει σίγουρη για την επιλογή της. Κι αν δεν σε καλύπτει πως θα το καταφέρεις αυτό;

Εχω την αίσθηση πως πολλά παιδιά εδώ νομίζουν οτι φτάνοντας στα εικοσι-κάτι, κι αφού έχουν τελειώσει με σχολές και λοιπές υποχρεώσεις, η ζωή τους έχει τελειώσει.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για παραπέρα κινήσεις.
Να βρούμε μια δουλειά.Αντε, να κάνουμε και μια οικογένεια, να τρώμε οικογενειακώς τις Κυριακές, να πηγαίνουμε και μέχρι την Αράχοβα τα Χριστούγεννα, κι αυτά.
- Ε, μεγαλώσαμε... τι να κάνεις;
Πρόωρα γηρατειά. Αυτό σκέφτομαι όταν ακούω τέτοια.

Και στ’ αλήθεια είναι κρίμα. Ειδικά όταν βλέπω να συμβαίνει σε τόσο κοντινούς μου φίλους.
Μπορείς να κάνεις οικογένεια και στα 35. Αυτή η 10ετία είναι για σένα και μόνο.
Τόσα χρόνια ήταν οι γονείς, ήταν το σχολείο, ήταν οι σχολές, ήταν ο στρατός...τώρα είναι για σένα.
Για να ερωτευτείς, να ταξιδέψεις, να φτιάξεις αναμνήσεις και να γεμίσεις πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Εκείνο το "η ζωή είναι δύσκολη" μας το έχουν κάνει καραμέλα και έχουμε ξεχάσει το "η ζωή είναι ωραία". Κι έστω, οτι είναι δύσκολη...εμ, στα δύσκολα σε θέλω!

- Και η δουλειά; η καριέρα;
Όλα γίνονται. Βάλε προτεραιότητες κι άσε τα πράγματα να κυλήσουν.
Μόνο μην αφήσεις την ζωή σου να κυλήσει έτσι, χωρίς να γεύεσαι την κάθε της στιγμή.
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Κι όσο εύκολα μπορώ να τα λέω όλα αυτά, τόσο δύσκολα κατάφερα να τα αποφασίσω.
Και αυτά, και το να φύγω από την ασφάλεια που θα μπορούσε να μου προσφέρει η ζωή στο νησί. Θέλει τόλμη, θυσίες και σταθερές αποφάσεις.
Σίγουρα έχει κι αυτό το τίμημά του. Θέλει ρίσκο.

Τώρα που γράφω και τα ξανασκέφτομαι τελικά να τι μας εγκλωβίζει στο νησί...
Η έτοιμη οικογενειακή επιχείρηση και τα σίγουρα φράγκα, το σπίτι που δεν χρειάζεται να πληρώνουμε ενοίκιο, το έτοιμο φαγητό και τα σιδερωμένα ρούχα της μαμάς, η οικειότητα και η σιγουριά που προσφέρει ο τόπος που έχει μεγαλώσει κάποιος. Όλα εκ του ασφαλούς.
Αλλά τελικά...πόση σημασία έχουν όλα αυτά στη σκέψη πως εκεί έξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψεις;
Μου αρέσει το νησί και η ζωή εδώ, αλλά πιστεύω πως δεν έχει έρθει ο καιρός να μείνω μόνιμα.
Βαριέμαι θανάσιμα και μόνο στην ιδέα να μείνω για πάντα.
Αλλά κάποτε...εδώ θέλω να ξαναγυρίσω.

Και ξαναλέω...για όσους αποτελεί συνειδητή επιλογή η ζωή στο νησί, πρώτη τους βγάζω το καπέλο. Δεν κρίνω και δεν θέλω να είμαι απόλυτη.

Οταν κάναμε την κουβέντα, σκέφτηκα πως αφού είναι ήδη αρκετά μπερδεμένος, καλύτερα να πώ σε ήπιους τόνους την γνώμη μου (θετικά και αρνητικά) και να τον αφήσω να τα σκεφτεί.
Βέβαια αν και προβληματίστηκε, δεν τον είδα να αλλάζει την γνώμη του.
Όσο με πείθει οτι δεν είναι αυτό που θέλει απ’ την ζωή του, τόσο θα προσπαθώ να τον πείσω πως κάνει λάθος.

"και το χειρότερο...να μην προσπαθείς ή να φοβάσαι να τα αλλάξεις..."
Το βλέπει, το ξέρει, το καταλαβαίνει...μήπως χρειάζεται ένα χεράκι;




Καλό μήνα σε όλους.
Χθεσινό ηλιοβασίλεμα :)
Ναι...είναι πανέμορφο το νησί!