Η μεγάλη έξοδος!

Εχθές, μετά απο πάαααρα πολλούς μήνες αποφάσισα να βγώ. Και μιας κι είχε περάσει τόσος καιρός, σκάφτηκα @θα πιώ!!Οχι απλά θα πιώ, θα θυμηθώ τις παλιές καλές μέρες μου έρεε στις φλέβες μου αποκλειστικά τεκίλα.
Ξεκινάω λοιπόν τσούκου-τσούκου, και μέχρι να μαζευτούμε λέω δεν περνάω μια απ΄τον Αρη (τον γνωστό ντι-τζει που προάχθηκε σε μπάρμαν), να πιούμε κανένα σφηνάκι, να ξεκινήσει ζεστά η βραδιά? Και πέρασα. Κι άρχισαν τα σφηνάκια. Με το μαλακό μου λέει. Ποιος? εγώ? Αντέχω, του λέω.
Αντεχες, μου απαντάει. Κι είχε τα δίκια του για να πώ την αλήθεια. Αυτός το ήξερε, εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι και νόμιζα οτι για να την ακούσω έπρεπε να πιώ το Βόσπορο.
Καλά, πρέπει να πώ οτι χθές το βράδυ έπαθα πολιτισμικό σόκ. Τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο είχα να δώ απο τότε που πήρε η Ελλάδα το γιούρο. Πρέπει να φαινόμουν λιγάκι περίεργα, καθισμένη στο μπάρ με τα μάτια μου διάπλατα ανοιχτά να κοιτάζω τον κόσμο σαν να βλέπω σινεμά.Πω πω..άνθρωποι, πω πω...χορεύουν, πίνουν, διασκεδάζουν. Μπορεί να ακούγομαι σαν να ήρθα απο άλλο πλανήτη, αλλά ακριβώς αυτά σκεφτόμουν! Κι αφού απόλαυσα και την εκρηκτική σερβιτόρα να λικνίζεται πάνω στη μπάρα (ρισπέκτ!) έφυγα για να βρώ τους υπολοίπους, σε πιο οικείο χώρο, χωρίς πολύ κόσμο και χωρίς λικνίσματα. Είπαμε..μετά απο τόσο καιρό, με το μαλακό.
Απο εκεί και πέρα, μπύρες και σφηνάκια εναλλάσονταν με ταχύτατους ρυθμούς. Οπως επίσης με ταχύτατους ρυθμούς άρχισα να χάνω τη μπάλα. Εγινα τελείως σκατα, αλλά το καταευχαριστήθηκα! Αυτη η κατάσταση της μέθης, που αισθάνεσαι απόλυτη ελευθερία, να κάνεις και να πείς οτι θές είναι μοναδική. Βέβαια αυτό που έχει απομείνει απ' αυτήν την κατάσταση την επόμενη μέρα δεν είναι καθόλου μοναδικό! Μια συνεχόμενη ζαλάδα.Ηθελα να μείνω ξαπλωμένη ολη μέρα,αλλά δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια γιατί ολα γύριζαν σαν τρελά. Πεινούσα αλλά το στομάχι μου ούτε που να ακούσει για φαγητό. Διψούσα αλλά πόσο νερό να πιείς αν δεν μπορείς να ξεδιψάσεις? Για να μην πώ για το τράβηγμα, κάθε τρείς και λίγο κατούρημα.Μεγάλο το τίμημα που πληρώνεις! Εχω και μερικές απωλειες μνήμης, αλλά εντάξει αυτή τη φορά δεν γελοιοποιήθηκα, απ' οτι έμαθα. Και η βραδιά τελειωσε και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

'Ανευ τίτλου

Βαρέθηκα να ακούω όλους τους επιχειρηματίες του νησιού να παραπονιούνται οτι φέτος έχουν πέσει οι εισπράξεις συγκριτικά με πέρυσι.Κάθε φέτος βαριέμαι να το ακούω. Έχω αρχίσει να πιστεύω πλέον οτι έχουν όλοι συνεννοηθεί να το λένε, γιατί αν πούν το αντίθετο "κάτι", που εμείς δεν το βλέπουμε, αλλά μάλλον είναι το πνεύμα της ταμειακής μηχανής, θα τους καταραστεί σε 34 χρόνια κενότητας της θέσης των  χαρτονομισμάτων των 50 και άνω ευρώ.Γιατί ως γνωστόν τα χοντρά μπαίνουν ολα μαζί στην ίδια θέση. Κι ενώ βγάζουν σαφώς περισσότερα απ' τα προς το ζήν, για να μην πώ κι απ' τα προς το εύζην, παίρνουν εκείνο το καημένο υφάκι, αρχίζουν το μοιρολόι το οποίο τελειώνει με το υπέροχο "ε, και τι να κάνεις?"
Είναι πραγματικά παράλογο ολο αυτό το κυνήγι του χρήματος.  Οχι, δεν το υποτιμώ το χρήμα, αλλά ούτε είμαι κι απο εκείνες που θα πλουτίσουν στη ζωή τους. Απλά παρατηρώ τον φαύλο κύκλο του χρήματος. Μας έπεισαν να τρέχουμε πίσω απο χρωματιστά κομματάκια χαρτιού. Μαγκιά! Α, δεν μπορείτε να πείτε...εγώ τους βγάζω το καπέλο.Αυτό και η μπάλα (έχουμε και μουντιάλ, να μην είμαστε ανεπίκαιροι) είναι απο τα καλύτερα κόλπα που παίζουν.Υπάρχουν πολλά ακόμη φυσικά, αλλά δεν είναι του παρόντος.
Μιλούσα λοιπόν πρόσφατα με κάποιον απο αυτούς  τους δύσμοιρους επιχειρηματίες και καθώς μου έλεγε το ποιημα υπό το άγρυπνο βλέμμα του πνεύματος της ταμειακής όπως λέγαμε, εγώ σιχτίριζα τον εαυτό μου επειδή ρώτησα τι κάνει, κι επειδή η ευγενιά μου δεν μου επέτρεπε να είμαι ειλικρινής και να σηκωθώ να φύγω λεγοντάς του πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου για τα οικονομικά του, μιας και η ερώτηση μου ήταν για τον ίδιο και όχι για το μαγαζί. Τελοσπάντων, κάποια στιγμή έλιωσε η καραμέλα, σταματησα να κουνάω παρηγορητικά το κεφάλι μου και ήρθε η σειρα του να με ρωτήσει τι κάνω εγώ, ως είθισται. Χαμογέλασα πλατιά και του είπα "πάρα πολύ καλά". Εάν έβλεπε τον ί-τι τέτοια έκληξη δεν θα είχε στο βλέμμα του! Ποιός ξέρει...ίσως ακούγεται περίεργο πια να είναι κάποιος καλά...και πόσο μάλλον, πολύ καλά! Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς λοιπόν που διανύουμε, που όλα είναι σε κρίση απο τα οικονομικά έως τις σχέσεις των ανθρώπων
...χτύπησε το τηλέφωνό μου...
 Δεν μπορούσα να δώ ποιός είναι μιας και το κινητό το έχω καταργήσει και στο σταθερό δεν έχω αναγνώριση. Πολύ γνωστή φωνή...
Είναι ένα απο αυτά τα τηλεφωνήματα που νομίζεις οτι έρχονται απο το παρελθόν. Είναι συζητήσεις που έχεις την αίσθηση οτι τις έκανες πολλά χρόνια πριν. Κι όμως, 3 χρόνια μετά συζητούσαμε ακόμα τα ίδια πράγματα, σαν να είχαμε να μιλήσουμε απο χθές. Ποιά φθορά του χρόνου και ποιές κρίσεις? Δεν καταλαβαίνω. Οτι είναι αληθινό δεν το αγγίζουν ολα αυτά.

Τι έγινε ρε παιδιά?

Ε, ναι λοιπόν, μετά απο τόσο καιρό αποφάσισα να γράψω!
Καθώς , πριν ξεκινήσω, χάζευα σε άλλα μπλόγκζ βρήκα αυτό.

http://g700.blogspot.com/2010/06/blog-post_04.html
Και μετά δεν μπορούσα να γράψω τίποτα.
...του Στέφανου Τσιτσόπουλου...

Αν δεν σε φτάνει ο χρόνος, ζήσε τη στιγμή.

Ελλειψη χρόνου...
Καθημερινά το ακούω πάαααρα πολλες φορές κι απο πολύ κόσμο. Κι απο τον εαυτό μου, δεν το αρνούμαι. Σήμερα συνέβη κάτι και άρχισα να το επεξεργάζομαι.

Γύρισα απ'τη δουλειά και είδα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας μια χαρτοπετσέτα που έγραφε "δεν ύπάρχει έλλειψη χρόνου. Υπάρχει η έλλειψη της παρουσίας μας στο χρόνο. " Α, καλά...αρχίσαμε πάλι της φιλοσοφίες...ήταν η πρώτη μου σκέψη. Κι ύστερα ήρθαν και οι υπόλοιπες.

Πώς είναι δυνατόν να παραπονιέσαι για τον χρόνο που δεν βρίσκεις, όταν σε κάθε τι που κάνεις (και είναι επιλογή σου, στο μεγαλύτερο κομμάτι) δεν μπορείς να αφιερωθείς 100 %.
Τι εννοώ?Κάνω αυτό αλλά σκέφτομαι 820 άλλα πράγματα που θέλω να κάνω, τις υποχρεώσεις μου, τα χρήματα που δεν μου φτάνουν, τη μάνα μου που γκρινιάζει, τον σκύλο που πρέπει να βγάλω για κατούρημα, την εργασία που έχω αφήσει μισή, τον φίλο που ξέχασα να πάρω τηλ., το αφεντικό που με εκνευρίζει....ούφ!
Και μετά γυρίζω σπίτι και σκέφτομαι....α, μα ναι...πολύ ωραία περάσαμε...ενώ στην ουσία εγώ δεν υπήρξα ποτέ εκεί.

Νομίζω πως ακριβώς για αυτόν τον λόγο ζηλεύουν οι μεγάλοι τα παιδιά.
Επειδή τα παιδιά έχουν αγγίξει το υπέρτατο σημείο του διαλογισμού. Οτιδήποτε κι αν κάνουν βρίσκονται εκεί...σωματικά και νοητικά. Με οτι κι αν καταπιαστούν, οτιδήποτε, έστω και με ένα τόσοδα μικρό πραγματάκι είναι εκεί με όλο τους το είναι. Ζούνε τη στιγμή. Ανακαλύπτουν με πάθος κάθετί καινούριο, χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις στο έπακρο, αφοσιώνονται, δημιουργούν, εξερευνούν, δοκιμάζουν, πέφτουν και σηκώνονται ξανά και ξανά, και το πιο σημαντικό απο όλα...είναι εκεί. Ο χρόνος τους ανήκει και δεν ξέρει να τους ξεγελάσει.

Κι ύστερα απ' ολη αυτή την παρατήρηση, αναρωτιέμαι πως και γιατί μετά απο μερικά χρόνια ολα αυτά, οχι μόνο τα έχουμε ξεχάσει...τα έχουμε διαγράψει παντελώς. Νομίζουμε οτι ο τρόπος που ζούμε είναι τελείως φυσιολογικός. Αρνούμαστε τη φύση μας και μπαίνουμε σε τριπάκια που φτιάχνουν άλλοι για εμάς. Μπορούμε να παραπονιόμαστε όσο θέλουμε, αλλά αν αυτό γίνεται χωρίς διάθεση για αλλαγή, τότε κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Εγώ τις πήρα τις αποφάσεις μου πάντως. Τελικά θα μείνω για πάντα παιδί.

Ηθικόν δίδαγμα του σημερινού πόστ : Οταν βρίσκουμε χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες πάνω στο τραπέζι, τις πετάμε στα σκουπίδια!!