20.5.10

Αν δεν σε φτάνει ο χρόνος, ζήσε τη στιγμή.

Ελλειψη χρόνου...
Καθημερινά το ακούω πάαααρα πολλες φορές κι απο πολύ κόσμο. Κι απο τον εαυτό μου, δεν το αρνούμαι. Σήμερα συνέβη κάτι και άρχισα να το επεξεργάζομαι.

Γύρισα απ'τη δουλειά και είδα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας μια χαρτοπετσέτα που έγραφε "δεν ύπάρχει έλλειψη χρόνου. Υπάρχει η έλλειψη της παρουσίας μας στο χρόνο. " Α, καλά...αρχίσαμε πάλι της φιλοσοφίες...ήταν η πρώτη μου σκέψη. Κι ύστερα ήρθαν και οι υπόλοιπες.




Πώς είναι δυνατόν να παραπονιέσαι για τον χρόνο που δεν βρίσκεις, όταν σε κάθε τι που κάνεις (και είναι επιλογή σου, στο μεγαλύτερο κομμάτι) δεν μπορείς να αφιερωθείς 100 %.
Τι εννοώ?Κάνω αυτό αλλά σκέφτομαι 820 άλλα πράγματα που θέλω να κάνω, τις υποχρεώσεις μου, τα χρήματα που δεν μου φτάνουν, τη μάνα μου που γκρινιάζει, τον σκύλο που πρέπει να βγάλω για κατούρημα, την εργασία που έχω αφήσει μισή, τον φίλο που ξέχασα να πάρω τηλ., το αφεντικό που με εκνευρίζει....ούφ!
Και μετά γυρίζω σπίτι και σκέφτομαι....α, μα ναι...πολύ ωραία περάσαμε...ενώ στην ουσία εγώ δεν υπήρξα ποτέ εκεί.

Νομίζω πως ακριβώς για αυτόν τον λόγο ζηλεύουν οι μεγάλοι τα παιδιά.
Επειδή τα παιδιά έχουν αγγίξει το υπέρτατο σημείο του διαλογισμού. Οτιδήποτε κι αν κάνουν βρίσκονται εκεί...σωματικά και νοητικά. Με οτι κι αν καταπιαστούν, οτιδήποτε, έστω και με ένα τόσοδα μικρό πραγματάκι είναι εκεί με όλο τους το είναι. Ζούνε τη στιγμή. Ανακαλύπτουν με πάθος κάθετί καινούριο, χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις στο έπακρο, αφοσιώνονται, δημιουργούν, εξερευνούν, δοκιμάζουν, πέφτουν και σηκώνονται ξανά και ξανά, και το πιο σημαντικό απο όλα...είναι εκεί. Ο χρόνος τους ανήκει και δεν ξέρει να τους ξεγελάσει.

Κι ύστερα απ' ολη αυτή την παρατήρηση, αναρωτιέμαι πως και γιατί μετά απο μερικά χρόνια ολα αυτά, οχι μόνο τα έχουμε ξεχάσει...τα έχουμε διαγράψει παντελώς. Νομίζουμε οτι ο τρόπος που ζούμε είναι τελείως φυσιολογικός. Αρνούμαστε τη φύση μας και μπαίνουμε σε τριπάκια που φτιάχνουν άλλοι για εμάς. Μπορούμε να παραπονιόμαστε όσο θέλουμε, αλλά αν αυτό γίνεται χωρίς διάθεση για αλλαγή, τότε κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Εγώ τις πήρα τις αποφάσεις μου πάντως. Τελικά θα μείνω για πάντα παιδί.

Ηθικόν δίδαγμα του σημερινού πόστ : Οταν βρίσκουμε χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες πάνω στο τραπέζι, τις πετάμε στα σκουπίδια!!

4.5.10

Μη μου τη μέρα τάραττε.

Τρίτη βράδυ και μετά απο μέρες που ο καθένας αραδιαζει στ'αυτιά μου οτι του κατεβαίνει στο στόμα (χωρίς καμία επεξεργασία απ'το κεφάλι) και μετά απο 2 απανωτές κλήσεις με διαφορά ενός τετάρτου η μία απ'την αλλη (οχι, δεν θα ασχοληθώ αλλο με αυτό) φτάνω να σκέφτομαι (κι όμως ακόμη ακέφτομαι!!)....
Τελικά ο θορυβός σκεπάζει τους ψίθυρους που ενδεχομένως κρύβουν το νόημα ή μηπως η σιωπή είναι επικίνδυνη?
Όταν αναφέρομαι σε αφηρημένες έννοιες το μυαλό μου γίνεται εκνευριστικά υποκειμενικό. Δεν έχουμε κατακτήσει το επίπεδο οπου η επικοινωνία γίνεται με τρόπο μη λεκτικό, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ τώρα να γράφω.
Αν το είχαμε καταφέρει ολα θα ήταν πιο απλά  επειδή υπάρχουν φορές που αφ'ενός οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσεις ακριβώς αυτό που θέλεις και αφ'ετέρου επειδή προτιμάς μια σιωπή η οποία θα ήταν (σε έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο) κατανοητή απ'όλους τους τριγύρω που τη θεωρούν ανυσηχητική.
Το δημιουργικό κομμάτι της σιωπής δε, είναι κάτι απο καιρό ξεχασμένο στον κόσμο μας. Σαν να υπάρχει μια διαρκής αγωνία να ελαχιστοποιήσουμε τον χρόνο της. Σαν να ταυτίζεται με την αμηχανία ή την αποξένωση ή την απομόνωση ή ποιος ξέρει με τι άλλο α-στερητικό.
Λεξούλες σε σειρά που ξεχύνονται συνειδητά ή ασυνείδητα σε έναν αγώνα δρόμου όπου ο νικήτης έχει κερδίσει σαν έπαθλο το μεγαλύτερο κενό με τον εαυτό του.
Αν δεν δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να αράξει και να επεξεργαστεί τα δεδομένα που συνεχώς τον ταίζεις, πώς να ανταπεξέλθει?
Είτε το θές είτε όχι, αν αφεθείς στο ρέμα, θα σε παρασύρει.


Μερικές φορές η σιωπή δεν σημαίνει ούτε έλλειψη επικοινωνίας, ούτε κάτι που είναι κατ' ανάγκη αρνητικό.
Μπορεί απλά να σημαίνει....ααααρααααζωωω!