Πέρασε καιρός και ήρθε ο καιρός

8 μήνες πέρασαν..8 μήνες σιωπής,με κάθε προσπάθεια να πέφτει στο κενό και το ίδιο το κενό να μεγαλώνει και να με πλακώνει.(σαν σουξέ του Φοίβου ακούγεται αυτό.Ημαρτον!).

Πώς είναι να χάνεις έναν φίλο;Κάποιον που σε στήριξε και σε αγάπησε στ’αλήθεια.Περισσότερο απ’τον οποιοδήποτε γκόμενο που σου ορκίστηκε παντοτινά συναισθήματα.
Εμένα με πόνεσε πάντως.

Μια τυχαία συνάντηση..αμηχανία απίστευτη!Αν είναι δυνατόν..ποτέ δεν πίστευα οτι θα μπορούσα να νιώσω αυτό το συναίσθημα για αυτόν τον άνθρωπο.Ειπώθηκαν τα τυπικά και προσπεράσαμε.
Ολη μέρα το σκεφτόμουν.Ρε γαμώτο,πως γίναμε έτσι; Δεν θέλω!
Κι έρχεται sms και μένω!
"Τι λες;πάμε για κανένα κρασάκι;"..και πήγαμε.

Αβολα το πρώτο μισάωρο.Προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω άνετα.Το έβλεπα.Μου έστελνε ολη του την θετική ενέργεια.Και την αισθάνθηκα!
Μετά απο αυτό το πρώτο μισάωρο ήταν σαν να μην είχε περάσει μέρα απο τότε που τα είπαμε για τελευταία φορά.Λέγαμε-λέγαμε..6 ώρες λέγαμε.

Κι οταν αποφασίσαμε οτι πρέπει να κοιμηθούμε κι ενα 3ωράκι,αν δεν θέλουμε να σερνόμαστε την επόμενη τον πήγα σπίτι.

-Δεν έπρεπε να με κάνεις στην άκρη.Θα το λύναμε παρέα.
-Ενιωθα οτι επρεπε.
-Και τώρα;Τι νιώθεις;
-Χάσαμε πολύτιμο χρόνο.
-Θα το διορθώσουμε.
-Σου έλειψα καθόλου ρε;
-Δεν φαντάζεσαι πόσο!
-Σε εμένα να δεις!
(Αγκαλιά..κ τι αγκαλιά!..απο αυτές που οτι κι αν πείς δεν φτάνει για να την περιγράψεις).

Το πρωί δεν μπορούσα να ξυπνήσω.Νυσταζα τόσο πολύ!
Καθυστέρησα στη δουλειά.(Κι οχι μόνο εγώ! ;)
Αλλά οταν άρχισε 07.45 το κινητό μου να χτυπάει σε ρυθμό

Whoa-oa-oa! I feel good, I knew that I would, now
I feel good, I knew that I would, now
So good, so good, I got you

χαμογέλασα :)
Εεεμ..και ξανακοιμήθηκα!

Νεύρα!

Τα ορμονικά μου να είναι η αιτία πάλι (γεννήθηκα γυναίκα...τι φταίω?) ή το οτι δεν μπορώ μια φορά να ανοίξω τα στραβά μου και να καταλάβω τι παίζει γύρω μου?
Πρέπει να κάνω εκείνη τη λαλίστατη φωνή συνείδησης να σκάσει επιτέλους!
Παντού χώνεται και τις περισσότερες φορές δεν είναι για καλό.


"Οχι μωρέ...δεν είναι έτσι..Μήπως να το ξανασκεφτείς? Μήπως κάνεις λάθος? Μήπως γίνεσαι άδικη?... κι αρχίζω να τρώγομαι με τα ρούχα μου πάλι.

-Η απόφαση είναι οριστική!
-Ναι,αλλά αν κάνεις λάθος?
-Θα είναι δικό μου.
-Και γιατί να το φορτωθείς ενώ μπορεί να το προλάβεις?
-Κι αν έχω δίκιο? Δεν θα φορτωθω λάθος με το να το παλέψω?
-Κι αν έχεις άδικο?...δεν θα το μάθεις ποτέ.
-Ας μην το μάθω.
-Απλά σκέψου το,κρίμα είναι.


Ετσι με ρίχνει και οι σκέψεις κάνουν party στο μυαλό μου.
Ταβανοθεραπεία και πάμε!
Είναι οι τύψεις που αισθάνομαι οταν νιώθω πως ίσως έχω γίνει άδικη με κάποιον.
Εντάξει...μια τελευταία προσπάθεια. Αβεβαιότητα και πολλά άλλα που αρχίζουν απο α (στερητικό), αλλά οκ..μπορεί να ήμουν υπερβολική.
Στην τελική όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία.
Μπορεί ρε παιδί μου, τα πράγματα να μην είναι ακριβώς οπως φαίνονται.
Μπορεί να αξίζει τον κόπο.


Και πριν προλάβω καλά καλά να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, βλέπω φάτσα απέναντι να ξεκαρδίζεται στο γέλιο με τον δείκτη τεντωμένο προς εμένα.
Νεύρα-νεύρα-νεύρα!
Εδώ σειρά έχει ο όρκος που (ξανά)δίνω, πως δεν θα την (ξανά)πατήσω.


Ερχομαι και λέω λοιπόν...
Τελικά μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η πρώτη σκέψη είναι και η πιο σωστή?
Μήπως δεν έχει νόημα να ψάχνουμε πολύ τα πράγματα?

Σχέσεις ζωής

Πάντοτε πίστευα πως πίσω απο κάθετι που συμβαίνει στη ζωή μου υπάρχει κάποιος λόγος.Που ίσως να χρειαστεί να περάσει καιρός για να καταλάβω, αλλά πάντοτε βλέπω στο τέλος πίσω απο τα γεγονότα.
Δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός να αποκαλυφθεί το γιατί συνέβη αυτό το τελευταίο,αλλά ξέρω οτι αργά ή γρήγορα θα το μάθω.

Προς το παρόν για ακόμη μια φορά είδα αγάπη και συμπαράσταση απο ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.
Δεν είναι μόνο οι δεσμοί αίματος που μας ενώνουν(ξαδέλφη)...είναι πολλά περισσότερα.
Γιατί τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε.Πολλές φορές συμβαίνει τις δυνατές διαμάχες να τις έχουμε με συγγενικά πρόσωπα.

Την Ε. την θυμάμαι απο τότε που θυμάμαι και τον εαυτό μου.
Πιτσιρίκια ακόμη να περνάμε ώρες ατελείωτες παίζοντας με τις barbie.Να φοράμε τα ίδια ρουχα(τα "πράσινα"...ελεεινη πράσινη φουστίτσα με ασορτί μπλουζάκι.Γούστο μηδέν οι μαμάδες μας!).Να κοιμόμαστε μαζί συζητώντας για τον Νικήτα και τον Αντώνη(έρωτες αθεράπευτοι του γυμνασίου).
Μοιραστήκαμε τις πρώτες μας εμπειρίες στον έρωτα..."τι;αυτό ήταν;"
Φτάσαμε στο λύκειο κι αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για το μέλλον μας.Ναι..ΜΑΣ.
Θα ζήσουμε μαζί,θα πηγαίνουμε διακοπές μαζί,θα γεράσουμε μαζί,θα πεθάνουμε μαζί..ολα μαζί!

Κι απο εκεί και πέρα,μεγαλώνοντας οι ζωές μας κινούνταν σε παράλληλους δρόμους.
Κατά έναν περίεργο τρόπο οτι μου συνέβαινε,μετά απο λίγο το ζούσε κι εκείνη...και το ανάποδο. Μόλις ξεκίνησα την μια και μοναδική μακροχρόνια σχέση που είχα,μετά απο λίγους μήνες ξεκίνησε και η δική της.Τα προβλήματα στις σχέσεις μας ήταν πάντοτε ίδια.
Κι όταν αποφάσισα να χωρίσω οριστικά μετά απο λίγους μήνες ξανά, χώρισε κι εκείνη.

Μαζί περάσαμε και στην επόμενη φάση.
Το καλοκαίρι της ελευθερίας και της υπερβολής.Το καλύτερο ως τώρα!
Πέρασε κι αυτό κι αποφασίσαμε τις μεγάλες αλλαγές.
Άλλη πόλη,άλλη δουλειά...ολα απ’την αρχή.
Δεν μας έκατσε αν και ήταν τέλεια οργανωμένο.Παρ’ολα αυτά,με τον καιρό καταλάβαμε τους λόγους που δεν είχε έρθει ακόμη ο καιρός για αυτό.Δεν είχε να κάνει με εμάς.Ηταν εξωτερικοί οι παράγοντες.

Εκείνη το έκανε το μεγάλο βήμα.Εφυγε.Εγώ ετοιμάζομαι.
Ειχαμε μια μικρή καθυστέρηση αλλά τελικά ολα παίρνουν τον δρόμο τους.

Δεν ξέρω ακόμη τι είναι αυτό που μας ενώνει τόσο δυνατά.
Είμαι στεναχωρημένη και χτυπάει το τηλέφωνο.
Νιώθω ανησυχία κι όταν της μιλάω ξέρω πως κάτι έχει συμβεί.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα σκηνικό όπου τσακωνόμουν με τους δικούς μου κι ένιωθα πολύ μόνη...οτι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει.Ακριβώς τη στιγμή που τέτοιες σκέψεις άρχισαν να με βομβαρδίζουν χτυπάει sms στο άσχετο κι ήταν εκείνη.Μου έλεγε πόσο πολύ με αγαπάει,κι οτι θα είναι δίπλα μου για πάντα.Δακρυσα απο χαρά.Ολα εξαφανίστηκαν!
Πολλά τέτοια έχουν συμβεί.
Καταλήξαμε στο οτι έχουμε ζήσει πολλές ζωές μαζι ;0)

Δεν ξέρω τι είναι...αλλά είναι ωραία.
Αν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη στις μέρες μας,τοτέ είναι ακριβώς αυτή.


Οτιδήποτε κι αν μου συμβαίνει νιώθω τυχερή που υπάρχει στη ζωή μου!

Ακόμη ένα παραμύθι

Πολλές εκπλήξεις μου επιφύλασσε τελικά αυτό το ταξίδι.
Για να είμαι πιο ακριβής, η επιστροφή του.

Εκεί όλα πήγαν καλά. Καλύτερα απ’ όσο φανταζόμουν.
Βγήκαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, περάσαμε πολύ καλά.
Η παρέα ήταν άψογη. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Με την επιστροφή όμως άρχισαν οι αποκαλύψεις. Καθόλου ευχάριστες.
Υποτίθεται πως εγώ θα έκανα την έκπληξη, αλλά με πρόλαβε άλλος!

Τι γίνεται όταν προσπαθείς να χτίσεις μια σχέση (είτε αυτή είναι φιλική είτε ερωτική) με εμπιστοσύνη, με ειλικρίνεια, με σεβασμό και ξαφνικά, ένα ωραίο πρωί συνειδητοποιείς πόσο μακριά είναι αυτό από εκείνο που είχες στο μυαλό σου?
Φτιάχνεις εικόνες, τις βάζεις σε μια σειρά, προσθέτεις και τη μουσική υπόκρουση και έτοιμο το παραμύθι!

Όμως υπάρχει κάποιος εκεί πίσω που κατασκοπεύει τις σκέψεις σου, παρά τη θέληση σου. Εισβάλλει στο χώρο σου, με το «έτσι θέλω». Γνωρίζει τις κινήσεις σου κι ας το παίζει αδιάφορος. Σε αφήνει σε πλήρη άγνοια χωρίς καμία τύψη. Ξέρει να λέει αλήθειες που δεν διαρκούν πάρα λίγα λεπτά. Κι ύστερα ξεχνάει βρίσκοντας άφθονες δικαιολογίες για τον εαυτό του κυρίως. Γιατί σε εμένα δεν χρειάζεται να απολογηθεί. Ούτε το ζήτησα ποτέ, ούτε το θέλω.

Ποια εμπιστοσύνη και ποια ειλικρίνεια?
Μένει μόνο η απογοήτευση.

Φτάνεις λοιπόν σε ένα σημείο που λες.. δεν υπάρχει. Απλά δεν υπάρχει! Όλα ήταν στο μυαλό μου. Κι όπως μπήκαν, απ’ τον ίδιο δρόμο θα βγουν. Δύσκολο, δεν το αρνούμαι. Γιατί, η αλήθεια είναι πως το έφτιαχνα μήνες το παραμύθι πολύ προσεκτικά. Προσπαθούσα για αυτό. Να το κρατήσω ζωντανό, παρά τις ελάχιστες ελπίδες που είχε. Να μη χάσω την επαφή. Να μην κάνω λάθος. Και μια χαρά τα κατάφερνα (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα). Αλλά ευτυχώς συνήλθα την τελευταία στιγμή. Μάλλον πρέπει να πω κι ευχαριστώ που με πρόλαβε λίγο πριν το μεγάλο βήμα. Λίγο πριν αρχίσει το παραμύθι να παίρνει σάρκα και οστά.

Αν θες να το ζήσεις.. είναι πανεύκολο! Το δύσκολο όμως είναι να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα σου. Στη δική μου πάντως δεν ανταποκρίνεται. Δεν το είχα φανταστεί έτσι.. κι ούτε το θέλω πια!

Η αντίδρασή μου?... η συνήθης…
Κρατάω ότι καλό έχω να θυμάμαι, και συνεχίζω.
Χωρίς κανένα θυμό, (κι αυτό το λέω με κάθε ειλικρίνεια),χωρίς δράματα.
Με μια μικρή απογοήτευση μόνο γιατί είχαμε φτάσει πολύ κοντά.
Αλλά όλα ξεπερνιούνται… κανένα ανεπανόρθωτο κακό.

Σ΄το είχα πεί...
Δεν έχει σημασία πόσο θα λείπω.Σημασία έχει πόσο θα σε σκέφτομαι.
Δεν έχει σημασία τι βάζω στις βαλίτσες μου.Σημασία έχει τι κρατώ μες στην καρδιά μου.

Και σκέφτομαι κάποιες φορές πως ίσως τα πράγματα που αγάπησα περισσότερο να’ναι αυτά που ηθελημένα άφησα να μου ξεφύγουν, κοιτάζοντας επίτηδες αλλού.Μην αντέχοντας το βάρος της αλήθειας τους.Χαράζουμε πορεία μες στη νύχτα κι απλά φεύγουμε...

Απο Σαλονίκη

Περνάω...κάτι παραπάνω απο τέλεια!
Μπορώ να μείνω εδώ για πάντα?

Μπορώ! :D

Ετοιμάζω ταξίδι....

-Ελα ρε..σιγά..ένα πλοίο,ένα τρένο κι έφτασες!
Και το αποφάσισα.Οχι οτι χρειαζόμουν και καμία ιδιαίτερη πίεση.Τραβάτε με κι ας κλαίω.
Είναι και τα γεννέθλια του Α. την Κυριακή.Καλή ευκαιρία για surprise.
Θα πάρω και μια αδειούλα για την Παρασκευή και έτοιμο το 3ήμερο.

Το χρειάζομαι αυτό το ταξίδι.
Ψιλοπιέστηκα τον τελευταίο καιρό.Οχι απο εξωτερικούς παράγοντες.
Κυρίως μέσα μου,γίνονταν μάχες.Απ’αυτές που σπάς το κεφάλι σου να βρείς μια άκρη,αλλά φυσικά ποτέ δεν την βρίσκεις.Που τα θετικά μιας κατάστασεις είναι ίσα με τα αρνητικά κι έτσι με τη ζυγαριά στη μέση,αρχίζει να πονάει το μυαλό σου απ’τις τόσες σκέψεις.
Απ’αυτές που αναθεωρείς,ανασυγκροτείσαι,ανα..διάφορα.
Τελοσπάντων..πάνε αυτά.Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα.Είμαι σε καλό δρόμο.
Πάνω στην ώρα ήρθε το ταξίδι.

2 απ’τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα,μένουν στο βορρά και έχουν αρχίσει ήδη να μου λείπουν πάρα πολύ,παρ’ολο που έχω να τους δώ μόλις ένα μήνα.
Ανυπομονώ να μαζευτούμε πάλι όλοι μαζί,να λιώσουμε στο τσίπουρο και να ξεκινήσουμε εκείνες τις κουβέντες που δεν βγάζουν πουθενά..αμπελοφιλοσοφίες..ναι,ναι..συγκλονιστικά πράγματα!
Που φυσικά μετα απο τέτοιες ποσότητες τσίπουρου την επόμενη μέρα η μνήμη δεν βοηθάει και ψαχνόμαστε μεταξύ μας να συναρμολογήσουμε οτι θυμάται ο καθένας για να λυθεί το μυστήριο της προηγούμενης βραδιάς.
Η Θεσσαλονική είναι ιδανικός τόπος για τέτοιες καταστάσεις!

Αύριο το μεσημέρι αναχωρώ. :D

Μίλα μου, για να σε βλέπω...

Δεν είμαι εδώ για να σπάσω κανενός το τείχος που έμαθε να υψώνει γύρω του.
Πώς θα μπορούσα άλλωστε?Ακόμη παλεύω με το δικό μου...
Δεν εκβιάζω καταστάσεις,δεν διεκδικώ τίποτα.
Μιλάω, εξηγώ και εξηγούμαι, αλλά με το ζόρι πράγματα δεν προσπαθώ να πάρω.Δεν το έκανα ποτέ και ούτε πρόκειται.Δεν είναι θέμα εγωισμού(αν και ίσως να παίζει και αυτός τον ρόλο του).
Είναι περισσότερο θέμα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.
Το να πάρω κάτι,επειδή άσκησα πίεση, δεν έχει να μου λέει τίποτα.Είναι σαν να μην συνέβη.
Εχω χάσει κάποιους αξιολογους ανθρώπους που πέρασαν απ'τη ζωή μου, με αυτή τη συμπεριφορά.Κάποιους που απλά ίσως χρειάζονταν λίγη παραπάνω πίεση για να εξωτερικεύσουν σκέψεις η οτιδήποτε άλλο.Ετσι,όμως έχει η κατάσταση όσων αφορά στη συμπεριφορά μου.
Δεν προσπάθησα ποτέ να το αλλάξω και ούτε θέλω για να είμαι ειλικρινής.
Εχω χάσει ανθρώπους αλλά με έχει γλιτώσει πολλές φορές απο περίεργες καταστάσεις.

Αλλού ήθελα να καταλήξω όμως και αλλού με πήγε..
Μιλούσα για όλους εκείνους που για να σου πουν κάτι παραπάνω πρέπει να σου βγάλουν την ψυχή.Κι όταν φτάνεις στα άκρα σου και γυρίζεις την πλάτη να φύγεις, σε ζητούν πίσω.
Αν έχεις κάτι να πείς..πες το.Ή αλλιώς,άσε με κι εμένα στην ησυχία μου.

Ανασφάλειες παντού.Λες και αν κάποιος μιλήσει ειλικρινά,θα τιμωρηθεί δια λιθοβολισμό.
Οχι δεν καταλαβαίνω!Αλήθεια,προσπαθώ,αλλά ολο και πιο παρανοϊκό γίνεται.
Να μην δείξουμε οτι πονάμε,να μην δείξουμε οτι είμαστε ευάλωτοι, οτι φοβόμαστε, οτι έχουμε ανάγκη κάποιον.
Και δεν είπα να βγείς έξω και να αρχίζεις να το φωνάζεις.
Αλλά δεν μπορεί..δικός σου άνθρωπος είναι..ή τουλάχιστον,έτσι ισχυρίζεσαι.
Οτι σε νοιάζεται και σε αγαπάει...Τοτε?
Οχι οχι..δεν πρέπει!

Κι ύστερα κλείνεσαι σπίτι σου,βουλιάζεις στην ασφαλή καθημερινότητα σου και ποτίζεις τον εαυτό σου με ψευδαισθήσεις.Ωραιιιιιια...!
Ομως το πρόβλημα εξακολουθεί.Η μέθοδος της στρουθοκαμηλου δεν πιάνει εδώ.
Αλλα λες...οκ,κρίση είναι και θα περάσει (μόνη της???).
Κι όταν σηκωθεί μια ωραία μέρα και φύγει,επειδή εσυ έκκανες τα στραβά μάτια σε όλο αυτό, επειδή δείλιασες έστω για μια φορά να καταθέσεις ψυχή(με την δικαιολογία οτι δεν το κάνεις ποτέ,οτι είσαι πολύ εσωστρεφής για τέτοια)...αναρωτιέσαι το γιατί και το πώς.

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.Απολύτως τίποτα!
"Μίλα μου για να σε βλέπω" έλεγε ένας αρχαίος ημών που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή.
Σοφός λόγος.

Καντάτα

Πρώτη φορά το διάβασα οταν ήμουν ακόμη στο δεύτερο έτος.Σχεδόν 3 χρόνια πριν...
Ηταν η πρώτη μου επαφή μαζί του.
Εκτοτε διάβασα οτιδήποτε έχει γράψει.
Πρόκειται για έναν ποιητή ο οποίος μου άγγιξε πολύ ευαίσθητες χορδές.
Ζούσα περίεργες καταστάσεις τότε..μπερδεμένες,όσο δεν πάει!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Διαφορετικά πρόσωπα,διαφορετικές καταστάσεις,αλλά η ίδια ιστορία...

Σχέδια που εγκαταλείπουμε.Αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε.
Προσδοκίες τως άλλων απο εμάς που τις τροφοδοτήσαμε κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν.
Δικές μας απαιτήσεις απ’τους άλλους, ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα και τη δική μας υστεροβουλία.
Ανθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας.
Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που οταν ήρθε η ώρα δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή.
Ερχονται όλα κάποτε μαζεμένα.
Μέσα σε μια στιγμή...εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φώς.
Μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα.
Που να πας τότε; Που να κρυφτείς;
Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;


"Καντάτα" Τάσος Λειβαδίτης

Κανόνες καλής συμπεριφοράς

Καθώς έκανα μια βόλτα σε διάφορα sites (ναι,πάλι δεν έχω δουλειά σήμερα!), έπεσα πάνω σε αυτό.
Ακρως ενδιαφέρον!

Μετά από έρευνα που διενήργησε εταιρεία ερευνών, διαπιστώθηκε πως στην εταιρεία σας οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν μεταξύ τους ένα λεξιλόγιο κάπως ανάρμοστο και πολλές φορές γεμάτο ύβρεις.
Θέλοντας να συμβάλλουμε στην ομαλότερη μετάβαση σε ένα επίπεδο επικοινωνίας πιο εκλεπτυσμένο δημιουργήθηκε η παρακάτω λίστα περιπτώσεων με τις προτεινόμενες αλλαγές:

Να γίνεται χρήση: Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος
Αντί: Μήπως να σου πάρω και καμία πίπ@;

Να γίνεται χρήση: Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ζήτημα
Αντί: Στ’@ρχίδια μου!

Να γίνεται χρήση: Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα
Αντί: Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ με αυτή την π@π@ριά!

Να γίνεται χρήση: Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειές μας
Αντί: Να πάει να γαμηθεί και να το κάνει μόνος του ο κ@ριόλης!

Να γίνεται χρήση: Δε γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα
Αντί: Είναι εντελώς μ@λάκας!

Να γίνεται χρήση: Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σε εξυπηρετήσω
Αντί: Δε γ@μιέσαι λέω γω!

Να γίνεται χρήση: Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω ανέλιξη
Αντί: Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμα κλητήρας!

Να γίνεται χρήση: Οι συνθήκες εργασίας δεν είναι οι ιδανικότερες
Αντί: Μπουρδέλο έχουμε καταντήσει!

Να γίνεται χρήση: Το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό
Αντί: Καλά τόση ώρα για αυτή τη μ@λακία;

Να γίνεται χρήση: Καλημέρα κύριε Διευθυντά!
Αντί: Καλώς τ’@ρχίδια μας τα δυο

Να γίνεται χρήση: Το κάπνισμα πρέπει να το περιορίσουμε
Αντί: Ρε σεις! Τεκέ το κάναμε εδώ μέσα!

Οποιος το έγραψε αυτό,σίγουρα δεν έχει ιδέα απο ελληνικούς εργασιακούς χώρους!
:D

Insomnia!

Χθές βράδυ στριφογύριζα στο κρεββάτι μου.
Κουβέρτα,πάπλωμα,σεντόνια κι εγώ ένα κουβάρι.
Γυρνούσα απο εδώ..γυρνούσα απο εκεί..τίποτα! Το μάτι γαρίδα!
Ανοιξα την tv..μαλακίες.Συνέχισα το βιβλίο που είχα αφήσει στη μέση,δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ .
Οκ..κάτι πρέπει να κάνω,το πρωί δουλεύω.Εκλεισα τα φώτα,έκλεισα και τα μάτια και θυμήθηκα τις εποχές που με έβαζε η μαμά για ύπνο με το ζόρι , γιατί την επόμενη είχα σχολείο.
Επόμενο βήμα...σκέψεις.Αρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ολα αυτά που έχω να κάνω και για διάφορους λόγους τα έχω αφήσει πίσω.
-Να πάρω τηλ.τον Κυριάκο για να συνεχίσουμε τα μαθήματα Ιταλικών(αν θέλω να πάρω πτυχίο τον Μάιο!)
-Να γράψω στην μικρή μου αδελφή την έκθεση που έχει στα αγγλικά..μια βδομάδα με παρακαλάει το καημένο(πότε εχει μάθημα?σήμερα??? :S )
-Να πάρω ένα τηλ και στη σχολή να δώ πότε δίνω το εργαστήριο και πότε αρχίζει η εξεταστική.(3 μαθήματα μου έχουν μείνει,δεν είμαστε για καθυστερήσεις)
-Ωχ..ακόμη να πάρω τον Γιάννη..πάνε ήδη 2 μέρες απ’τη γιορτή του!
-Να ρίξω μια ματιά στο link που μου έστειλε ο Αρης για τα μεταπτυχιακά(αν έχω σκοπό να βρώ κανένα πανεπιστήμιο της προκοπής).
- Το δέμα του Αντρέα!του υποσχέθηκα απ’την προηγούμενη βδομάδα πως θα το στείλω!
-Να κλείσω το εισητήριο μου για την επόμενη βδομάδα(κρίμα είναι να το πληρώσω 3πλο!)

Ο μπαμπάς επιμένει να μου λέει πως δεν έχει γνωρίσει πιο αμελή άνθρωπο απο εμένα,κι εγώ επιμένω να το αρνούμαι.Μήπως να αναθεωρήσω?

Πως να κοιμηθώ μετά με ολα αυτά?
Αγχώθηκα..για λίγο.Μετά άρχισα πάλι να φτιάχνω ιδανικές καταστάσεις στο μυαλό μου και κάπως το έσωσα.

Πάντως τελευταία φορά που κοίταξα το κινητό ήταν 03.20.
Το ξυπνητήρι χτύπησε σταθερά στις 07.45...i feel good (μου τραγούδησε ο james brown)..ναι,ναι τώρα σηκώνομαι..5 λεπτάκια ακόμη..
Την συνέχεια την αφήνω στις μαντικές σας ικανότητες!

ΥΓ:Δεν ξανακοιμάμαι μεσημέρι..ΠΟΤΕ!!

Γιατί ο Έλληνας..θέλει την ντίβα του!

Τον τελευταίο καιρό όλο τέτοια μου συμβαίνουν.Κι όχι μόνο σε εμένα απ'οτι μαθαίνω..
Βγαίνω έξω, έχω απέναντι μου τον Χ,Ψ ο οποίος με κοιτάζει μανιωδώς.
Κι άντε,μου κάνει λίγο συμπαθητικός και ανταποκρίνομαι.Ε, μόλις κάνω έστω μια κίνηση, μόλις κοιτάξω λίγο παραπάνω, το παιχνίδι έχει τελειώσει.
Αυτό συμβαίνει με ηλικίες απο 24 έως 30.Τουλάχιστον σε τέτοιες μου συμβαίνει εμένα.
Οι μεγαλύτεροι έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση απ'οσο πρέπει και οι μικρότεροι μου κάνουν πολύ ανασφαλείς.

Επειδή μένω σε τουριστικό νησί, ακούω συνεχώς τους φίλους να παραπονιούνται για το πόσο ψωνισμένες είναι οι Ελληνίδες.Ενώ οι ξένες που έρχονται για διακοπές είναι πιο απελευθερωμένες, διεκδικούν αυτό που θέλουν και άλλα τέτοια.Και δεν έχουν άδικο.Οντως συμβαίνει αυτό.Το έχω δει. Αν ήμουν άντρας, κι εγώ ξένη θα διάλεγα.

Απ΄την άλλη όμως έρχομαι και ρωτάω...μετά απ'ολα αυτά,φταίνε οι Ελληνίδες?
Δηλαδή δεν μπορεί κάτι να έρθει απλά και φυσικά?
Ναι,είναι ωραίο το game, αλλά αν δεν σου βγάλω πρώτα την ψυχή,θα με γειώσεις επειδή (τι πιο φυσικό) μάρεσεις και ανταποκρίνομαι?
Για να ανταποκριθώ σημαίνει οτι κάτι βρήκα σε εσένα.

Αν αρχίσω να το παίζω κι εγώ ντίβα,θα πιάσει?
Οπως και να'χει δεν πρόκειται να το κάνω για κανέναν.
Προτιμώ πιο real καταστάσεις.
Κι όσοι ξενερώνουν με αυτό, μάλλον καλό για μένα είναι.
Λιγότερος κόπος.

Το συζητούσα με την Ε. και μου έλεγε παρόμοιες εμπειρίες που της έτυχαν τελευταία.
Επιδημία έχει πέσει?
Αν ναι, ελπίζω να είναι θεραπεύσιμη!

Μόνο για ένα ποτό..

Είπα ένα ποτό κι έφυγα.Έτσι κι αλλιώς,δεν είχα πολύ διάθεση.Απλα είχα υποσχέθει στον φίλο που έχει το μαγαζί πως θα πάω.Εκεί βρήκα άλλους 2 φίλους.Παίρνω το ποτό μου και στο μισάωρο έχω αρχίσει ήδη να βαριέμαι..αναμενόμενο.
Η παρέα έχει αρχίσει να μεγαλώνει.
-Τι θα γίνει,θα πιούμε κανένα σφηνάκι?
-Ρε συ..δεν είμαι για πολλά απόψε.
-Οκ..ένα..
-Ναι,ναι..ξέρω,ένα που είναι ίσο με κανένα.
Και ξεκινάμε..τα ξέρω,είναι να μην γίνει η αρχή.Είχα πιεί 3 ποτά και τα σφηνάκια έκαναν πάρτυ.Το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει.Αυτό το ευχάριστο συναίσθημα,που δεν νιώθεις καμία αναστολή και λες και κάνεις οτι σου έρθει στο μυαλό.
Σε κάποια φάση έχω απεναντί μου,ένα πολύ συμπαθητικό παιδί που έχουμε ανταλλάξει 2-3 κουβέντες στο net cafe που δουλεύει.Με κοιτάζει..σηκώνω το ποτήρι μου..στην υγειά σου.
Χαμογελάει.Συνεχίζω με την παρέα μου.Ερχεται και ο Μ.
Συνεχίζουμε τα σφηνάκια,τον χορό,τις μαλακίες και ξεχνάω τον τύπο απ το net.
Παραήμουν κομμάτια για να ασχοληθώ παραπάνω.
Καποιος με χτυπάει στην πλάτη.Γυριζω.
Μ-Τον ξέρεις τον Κώστα?
Α-Εεε..ναι..φατσικά ναι.
Κ-Στο net
Α-Ναι ρε συ..σε θυμάμαι.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση.Απο εκεί και πέρα περάσαμε το βράδυ με το αναλύουμε μεσα στα κομμάτια μας,το πόσο μικρό ειναι το νησί και πόσο δύσκολο είναι να βρείς ανθρώπους να επικοινωνήσεις και τέτοιου είδους πράγματα.Πολύ θα ήθελα να την είχα ηχογραφήσει αυτή την "κουβέντα".

Κατα τις 6 το πρωί μας διώχνουν.
Πάμε μια φίλη που δεν είχε αυτοκίνητο σπίτι της και μετά τον πάω στο δικό του αυτοκίνητο για να φύγει.
Περνούσα καλά μαζί του.Εχει χιούμορ,αυτοπεποίθηση.Το χει!
Αλλά οταν μου πρότεινε να μείνω σπίτι του έκανα πίσω.Τι με έπιασε ξαφνικά και ήθελα να πάω σπίτι μου,μόνη μου..να μην βλέπω κανέναν.Οκ..είμαι κυκλοθυμικός άνθρωπος,το ξέρω.
Μου έκανε πολύ γουτσου-γουτσου απ ένα σημείο και μετά.
Και δεν τα μπορώ αυτά ρε γαμώτο.
Κι αυτός που να το ξερει..σωστό.
Οπως και να'χει,πήγε ο καθένας σπίτι του.
Τελευταία μέρα στο net cafe.Αύριο επιτέλους παίρνω το πισι μου,που το έχω στειλει στον τεχνικό.
Τώρα..είναι εδώ.Περνάει,κοιτάει..αλλά δεν μιλάει.Ρίχνει κάτι ματιές περίεργες,χαμογελάει,αλλά τίποτα.Κι εγώ δεν είμαι σε φάση να το συνεχίσω φυσικά.

Δεν με χαλάει ολο αυτό το παιχνίδι,αλλά ως εκεί.
Μάλλον έχει δίκιο ο nick
όταν λέει πως πρέπει να το παλέψεις λιγάκι.Δεν έρχονται απο μόνα τους τα πράγματα.Η συγκεκριμένη ιστορία όμως με κούρασε πολύ γρήγορα.Εσπασα κάθε ρεκόρ μου! :D

Παοκ-Αεκ..σημειώσατε 1

Μας τα χάλασε η ΑΕΚΑΡΑ σήμερα και έχουμε τον κάθε τελειωμένο παοκτζή να μας δουλεύει!
Οκ..δεν παίξαμε καλά.Είχαμε και σοβαρές απουσίες,αλλά τους 3 βαθμούς δεν τους άξιζε ούτε ο Πάοκ.Αλλά τωρα μιλάνε σαν να εξασφάλισαν κανένα τίτλο.Εχθές ομως προέβλεπαν Χ.
Εχθές ήταν αλλιώς.Τώρα εκ του ασφαλούς!
Δεν θα με εκνευρίσουν άλλο.
Πάω να πιώ για να ξεχάσω..
(την βρήκαμε πάλι την αφορμή μας,οχι οτι ήταν και πολύ δύσκολο) ;0)

Happy..so happy new year!

Να'μαστε λοιπόν πίσω στο παραμελημένο blog..
Ξενύχτια,ξύδια,ξάπλα...τα 3 Ξ των γιορτών.
Ενα ΣΚ έμεινε ακόμη πρίν αρχίσει και πάλι γνωστή καθημερινότητα.
Αυτή τη φορά καθόλου δεν με ενδιαφέρει.Ηταν τόσο εντονες αυτές οι μέρες των γιορτών!

Οι φίλοι σπουδάζουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος.Ηρθαν όλοι..
Ενιωσα αυτό το παρείστικο που είχαμε στο λύκειο ακόμη.Να λιώνουμε στα cafe,να συζητάμε για το μέλλον,να μας προβληματίζουν τα διάφορα γκομενικά,να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας σε 5 χρόνια,να τσακωνόμαστε για την κάθε μαλακία..κι ύστερα να γελάμε σαν να μην τρέχει τίποτα.Απλά πράγματα,που μου είχαν λείψει όμως πάρα πολύ.Βασικά..περισσότερο απ'οσο πίστευα.

Αυτή τη φορά ήρθαμε πολύ κοντά.Και χαίρομαι,γιατί συνειδητοποιώ οτι μετά τα τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε..αντέχουμε.Είναι σχέσεις εφ'όρου ζωής.Το ήξερα..μου το επιβεβαιώνουν συνεχώς.Ακόμη και με τον Β,που είμασταν μαζί 5 χρόνια..απ το σχολείο..
Ολον αυτόν τον καιρο ζήσαμε πολύ εντονες στιγμές και τωρα ολα μειναν στο παρελθόν μπορούμε και τα λέμε πια σαν φιλοι..κι οχι με την πεζή έννοια της λεξης.
Δεν αρνούμαι οτι υπάρχουν συναισθηματα που δεν είναι μόνο φιλικά,αλλά τα ελέγχουμε και περνάμε καλά.Γιατί..δεν γίνεται αλλιώς.Γιατί κατάλαβα οτι μπορούμε να υπάρξουμε σαν φίλοι,μιας και έχουμε κοινή παρεά.Χωρίς απωθημένα,χωρις πάθη..απλά και ειλικρινά.

Βιάζομαι λιγάκι..πήραν τηλ κι έρχονται να με πάρουν.
Θα συνεχίσω συντομα.
θα υπάρξουν και pics.
Σαντορίνη είμαι..ο ελεύθερος χρόνος θα είναι αφθονος απο αύριο που έχουμε τις πρώτες αναχωρήσεις..
Λυπάμαι που φεύγουν.
Περασαμε καλά κι αυτό μετράει περισσότερο..
What goes around,comes around :0)